عمار بن ابی سلامه دالانی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (فارسی نویسی اعداد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۲: | خط ۴۲: | ||
[[رده: شهیدان عاشورا]] | [[رده: شهیدان عاشورا]] | ||
[[en:Ammar b. Abi Salama]] | [[en:Ammar b. Abi Salama]] | ||
<references /> | <references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۵۹
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عمار بن ابی سلامة بن عبدالله بن عمران بن رأس بن دالان |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | غروب دوم محرم در کربلا به امام حسین (ع) پیوست و سرانجام در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید |
عماره بن ابی سلامه دالانی، از اصحاب امام حسین(ع) که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عمار بن ابی سلامة بن عبدالله بن عمران بن رأس بن دالان از قبیله بنی دالان تیره‌ای از همدانیان و از قبایل عرب قحطان و یمنی‌الاصل بود که در کوفه ساکن میزیست. پدرش ابو سلامه از اصحاب پیامبر (ص) بود.
ابن حجر او را از یاران پیامبر (ص) دانسته است، [۱] اما به نظر می‌آید سن او کفاف هم‌صحبتی با آن حضرت را ندارد. ممکن است در کودکی محضر پیامبر (ص) را درک کرده باشد.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
عمار غروب دوم محرم در کربلا به امام حسین (ع) پیوست و سرانجام در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید. او به هنگام شهادت حدود ۵۶ سال سن داشت. [۲] مجلسی از او به نام سلامة بن همدانی یاد کرده است. [۳]
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عَمّارِ بنِ اَبی سَلامَة الهَمدانی»
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی،۱۳۲۸ ﻫ ق. ج۵، ص۱۱۳.
- ↑ ر.ک :رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۷۶؛ الاصابه فی تمییز الصحابه ، ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، به کوشش علی محمد بجاوی، بیروت: مؤسسه التاریخ العربی، ۱۳۲۸ ﻫ ق.، ج۵، ص۱۱۳؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۱۳.
- ↑ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۵، ص۷۳،۶۴.