بشر بن غالب: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
شیخ طوسی، بشر بن غالب را به عنوان یکی از اصحاب [[امام حسین(ع)|امام حسین (ع)]] ذکر کرده است.<ref>رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۹۹</ref> سید بن طاووس نیز از او به عنوان صحابی امام حسین (ع) نام برده و تصریح کرده که چون امام حسین (ع) در [[ذات عرق|ذات العرق]] توقف نمود، فردی از قبیله بنی اسد به نام بُشر بن غالب اسدی که از سوی عراق می‌آمد، با امام حسین (ع) دیدار کرد. | شیخ طوسی، بشر بن غالب را به عنوان یکی از اصحاب [[امام حسین(ع)|امام حسین (ع)]] ذکر کرده است.<ref>رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۹۹</ref> سید بن طاووس نیز از او به عنوان صحابی امام حسین (ع) نام برده و تصریح کرده که چون امام حسین (ع) در [[ذات عرق|ذات العرق]] توقف نمود، فردی از قبیله بنی اسد به نام بُشر بن غالب اسدی که از سوی عراق می‌آمد، با امام حسین (ع) دیدار کرد. | ||
امام حسین (ع) از او درباره اوضاع داخلی عراق سؤالاتی نمود. او اوضاع [[کوفه]]<nowiki/> را بد توصیف کرد و سخن [[فرزدق|فرزدق]] را تکرار کرد. امام حسین (ع) فرمود:«اِن‌َّ اللهَ تَبارَک‌َ وَتَعالی یفْعَل‌ُ ما یشاءُ وَ یحْکم‌ُ ما یریدُ<ref>فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) ترجمه موسوعة کلمات الامام الحسین (ع)، گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم (ع)، به کوشش علی مؤیدی و دیگران. قم: نشر مشرقین، ۱۳۸۱ ش.ص۳۸۱. </ref> ، خداوند بزرگ آن‌چه را خواهد، انجام می‌دهد و بر آن‌چه اراده کند، حکم می‌کند.» | امام حسین (ع) از او درباره اوضاع داخلی عراق سؤالاتی نمود. او اوضاع [[کوفه]]<nowiki/> را بد توصیف کرد و سخن [[فرزدق|فرزدق]] را تکرار کرد. امام حسین (ع) فرمود:«اِن‌َّ اللهَ تَبارَک‌َ وَتَعالی یفْعَل‌ُ ما یشاءُ وَ یحْکم‌ُ ما یریدُ<ref>فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) ترجمه موسوعة کلمات الامام الحسین (ع)، گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم (ع)، به کوشش علی مؤیدی و دیگران. قم: نشر مشرقین، ۱۳۸۱ ش.ص۳۸۱. </ref> ، خداوند بزرگ آن‌چه را خواهد، انجام می‌دهد و بر آن‌چه اراده کند، حکم می‌کند.» | ||
== شهادت در کربلا == | == شهادت در کربلا == | ||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهدای صبح عاشورا]] | [[رده: شهدای صبح عاشورا]] | ||
<references /> | <references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۲۶
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | بِشرِ بن غالب |
| نقش های برجسته | از اصحاب امام حسین (ع) |
بِشرِ بن غالب، از اصحاب امام حسین(ع) بود. گرچه حضور او در کربلا در روز عاشورا در ابهام است اما برخی از مولفین از وی به عنوان شهید کربلا نام برده اند.
همراهی با امام حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
شیخ طوسی، بشر بن غالب را به عنوان یکی از اصحاب امام حسین (ع) ذکر کرده است.[۱] سید بن طاووس نیز از او به عنوان صحابی امام حسین (ع) نام برده و تصریح کرده که چون امام حسین (ع) در ذات العرق توقف نمود، فردی از قبیله بنی اسد به نام بُشر بن غالب اسدی که از سوی عراق می‌آمد، با امام حسین (ع) دیدار کرد.
امام حسین (ع) از او درباره اوضاع داخلی عراق سؤالاتی نمود. او اوضاع کوفه را بد توصیف کرد و سخن فرزدق را تکرار کرد. امام حسین (ع) فرمود:«اِن‌َّ اللهَ تَبارَک‌َ وَتَعالی یفْعَل‌ُ ما یشاءُ وَ یحْکم‌ُ ما یریدُ[۲] ، خداوند بزرگ آن‌چه را خواهد، انجام می‌دهد و بر آن‌چه اراده کند، حکم می‌کند.»
شهادت در کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
به موجب گزارش سید بن طاووس بشر همراه امام حسین (ع) روانه کربلا شد و در روز عاشورا به شهادت رسید. [۳] مجلسی نیز بر همین عقیده است. [۴]
بنا به نقل دیگر بشر بن غالب با امام حسین (ع) همراه نشد. بعدها او را دیدند که بر سر مزار امام حسین (ع) گریه می‌کند و از این‌که او را یاری نکرده، پشیمان است. [۵]
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۹۹
- ↑ فرهنگ جامع سخنان امام حسین (ع) ترجمه موسوعة کلمات الامام الحسین (ع)، گروه حدیث پژوهشکده باقرالعلوم (ع)، به کوشش علی مؤیدی و دیگران. قم: نشر مشرقین، ۱۳۸۱ ش.ص۳۸۱.
- ↑ اللهوف فی قتلی الطفوف (مقتل الحسین)، ابن طاووس، علی بن موسی بن محمد، نجف: مکتبه الحیدریه، ۱۳۸۵ ﻫ ق. ، ص۱۳۱.
- ↑ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۱۹۹-۲۰۰.
- ↑ ترجمه الامام الحسین (ع) من تاریخ دمشق، ابن عساکر، ابوالقاسم علی بن حسن، تحقیق علامه شیخ باقر محمودی، بیروت: مؤسسه المحمودی، ۱۳۹۸ ﻫ ق.، ص۸۸.