وهب بن عبدالله کلبی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | {{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | ||
| عنوان = | | عنوان = | ||
| تصویر = | | تصویر =مزار یاران امام حسین(ع).jpg | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
|توضیح تصویر = | |توضیح تصویر = | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۱: | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته =از یاران امام حسین (ع) | | نقش های برجسته =از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا | ||
}} | }}'''وهب بن عبدالله بن جناب کلبی،''' <ref>مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱.</ref> ار اصحاب [[حسین|امام حسین(ع)]] که در روز [[عاشورا]] در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسید. | ||
==نقش در واقعه کربلا== | ==نقش در واقعه کربلا== | ||
وهب بن عبدالله بن جناب کلبی پس از اذن امام حسین (ع) به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و افرادی را به هلاکت رسانده و نزد مادر برگشته و پرسید: | وهب بن عبدالله بن جناب کلبی به همراه مادر و همسرش به کاروان امام حسین(ع) پیوست. او پس از اذن امام حسین (ع) به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و افرادی را به هلاکت رسانده و نزد مادر برگشته و پرسید: «آیا از من راضی شدی؟» | ||
مادر با قاطعیت پاسخ داد: «خشنودی من هنگامی است که تو در برابر پسر پیامبر (ص) به [[شهادت]]<nowiki/> برسی. هرچه زودتر برگرد و به نبرد ادامه بده. مبادا محبت همسری تو را از انجام این وظیفه باز دارد.» | |||
===شهادت=== | |||
وهب به نبرد ادامه داد تا دستانش از بدن جدا شد و سپس به شهادت رسید. غلام [[شمر]]، [[رستم غلام شمر بن ذی الجوشن|رستم]] سر عبدالله را از تن جدا کرد و به سوی خیمه‌ها انداخت. مادرش سر را برداشت، پاک کرد و بوسید. آنگاه سر را به طرف میدان پرتاب کرد و گفت: «ما چیزی را که در راه خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم.» | |||
سپس عمودی به دست گرفت و به سوی دشمن حرکت کرد. امام حسین (ع) دستور داد تا او را به خیمه‌ها برگردانند و خطاب به او فرمود: «در راه حمایت از [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] من به پاداش نیک نائل شوید. خداوند رحمتت کند. به سوی خیمه‌ها بازگرد که جهاد از تو برداشته شده است.» | |||
او بازگشت در حالی که زیر لب زمزمه می‌کرد که خدایا! ناامیدم مگردان و امام حسین (ع) فرمود: «خداوند هرگز ناامیدت نسازد.» <ref>مقتل الحسین خوارزمی، ج۲، ص۱۲؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰-۳۲۱؛ فرهنگ عاشورا، موسوی گرمارودی، سید محمد صادق و دیگران، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۴ ش.، موسوی گرمارودی، سید محمد صادق و دیگران، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۴ ش.، ص۲۶۸.</ref> | |||
ابن شهر آشوب از او با عنوان وهب بن عبدالله کلبی نام برده است. <ref>مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱.</ref> در برخی مصادر تاریخی و رجالی نام او وهب بن وهب ثبت شده است و این مطلب آمده که او ابتدا مسیحی بوده و بعد مسلمان شده است. در برخی منابع از اسارت او سخن رفته <ref>مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه،۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰-۳۲۱؛ ج۴۵، ص۱۶-۱۷.</ref> و برخی مصادر تاریخی دیگر گفته‌اند که او در حادثه کربلا کشته شده است. <ref>برای تفصیل بیشتر ر.ک : ؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱؛مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۱۲؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش. الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰-۳۲۱؛ ج۴۵، ص۱۶-۱۷؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref> | |||
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است. | در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است. | ||
به نظر می‌آید که عبدالله بن عمیر کلبی و وهب بن عبدالله کلبی یک شخص هستند. | |||
به نظر می‌آید که [[عبد الله بن عمیر کلبى|عبدالله بن عمیر کلبی]] و وهب بن عبدالله کلبی یک شخص هستند. | |||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۳۱۰-۳۱۱.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۳۱۰-۳۱۱.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
| خط ۴۳: | خط ۵۰: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهدای صبح عاشورا]] | [[رده: شهدای صبح عاشورا]] | ||
<references /> | <references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۴
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | وهب بن عبدالله بن جناب کلبی |
| نقش های برجسته | از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا |
وهب بن عبدالله بن جناب کلبی، [۱] ار اصحاب امام حسین(ع) که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
وهب بن عبدالله بن جناب کلبی به همراه مادر و همسرش به کاروان امام حسین(ع) پیوست. او پس از اذن امام حسین (ع) به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و افرادی را به هلاکت رسانده و نزد مادر برگشته و پرسید: «آیا از من راضی شدی؟»
مادر با قاطعیت پاسخ داد: «خشنودی من هنگامی است که تو در برابر پسر پیامبر (ص) به شهادت برسی. هرچه زودتر برگرد و به نبرد ادامه بده. مبادا محبت همسری تو را از انجام این وظیفه باز دارد.»
شهادت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
وهب به نبرد ادامه داد تا دستانش از بدن جدا شد و سپس به شهادت رسید. غلام شمر، رستم سر عبدالله را از تن جدا کرد و به سوی خیمه‌ها انداخت. مادرش سر را برداشت، پاک کرد و بوسید. آنگاه سر را به طرف میدان پرتاب کرد و گفت: «ما چیزی را که در راه خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم.»
سپس عمودی به دست گرفت و به سوی دشمن حرکت کرد. امام حسین (ع) دستور داد تا او را به خیمه‌ها برگردانند و خطاب به او فرمود: «در راه حمایت از اهل بیت من به پاداش نیک نائل شوید. خداوند رحمتت کند. به سوی خیمه‌ها بازگرد که جهاد از تو برداشته شده است.»
او بازگشت در حالی که زیر لب زمزمه می‌کرد که خدایا! ناامیدم مگردان و امام حسین (ع) فرمود: «خداوند هرگز ناامیدت نسازد.» [۲]
ابن شهر آشوب از او با عنوان وهب بن عبدالله کلبی نام برده است. [۳] در برخی مصادر تاریخی و رجالی نام او وهب بن وهب ثبت شده است و این مطلب آمده که او ابتدا مسیحی بوده و بعد مسلمان شده است. در برخی منابع از اسارت او سخن رفته [۴] و برخی مصادر تاریخی دیگر گفته‌اند که او در حادثه کربلا کشته شده است. [۵]
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.
به نظر می‌آید که عبدالله بن عمیر کلبی و وهب بن عبدالله کلبی یک شخص هستند.
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱.
- ↑ مقتل الحسین خوارزمی، ج۲، ص۱۲؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰-۳۲۱؛ فرهنگ عاشورا، موسوی گرمارودی، سید محمد صادق و دیگران، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۴ ش.، موسوی گرمارودی، سید محمد صادق و دیگران، تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۴ ش.، ص۲۶۸.
- ↑ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱.
- ↑ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه،۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰-۳۲۱؛ ج۴۵، ص۱۶-۱۷.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک : ؛ مناقب آل ابی طالب، ابن شهرآشوب مازندرانی، ابوجعفر رشیدالدین محمدبن علی، قم: انتشارات علامه. ، ج۴، ص۱۰۱؛مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۱۲؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش. الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۴، ص۳۲۰-۳۲۱؛ ج۴۵، ص۱۶-۱۷؛ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۱۲۴-۱۲۵.