مالک بن عبدالله جابری: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | {{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | ||
| عنوان = | | عنوان = | ||
| تصویر = | | تصویر =مزار یاران امام حسین(ع).jpg | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
|توضیح تصویر = | |توضیح تصویر = | ||
| خط ۲۴: | خط ۲۱: | ||
| شاگردان = | | شاگردان = | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته = | | نقش های برجسته =از شهدای کربلا | ||
}}'''مالک بن عبدالله جابری،''' از اصحاب [[امام حسین(ع)]] که در روز [[عاشورا]] در [[کربلا]] به [[شهادت]] رسید. | |||
==تبارشناسی== | |||
مالک بن عبدالله بن سریع جابری از خاندان بنی‌جابر است. بنی جابر تیره‌ای از همدان و قبیله‌ای از کهلان و یمنی‌الاصل بودند.<ref>انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1387 ش.، ص104. </ref> در کتب تاریخی نام پدرش حرث، ابی حرث و ابی حارث نیز گفته شده است. او در کوفه می‌زیست. | |||
==همراهی امام حسین(ع)== | |||
مالک و برادر مادری‌اش [[سیف بن حارث جابری|سیف بن عبدالله بن سریع جابری]] که پسر عموی هم نیز بودند، در روز چهارم [[محرم]] وارد [[کربلا]] شدند و به امام حسین (ع) پیوستند. | |||
==نقش در واقعه کربلا== | |||
مالک و سیف از شیعیان کوفه بودند. هر دو صبح عاشورا به خدمت امام حسین (ع) آمدند و با هم خطاب به امام حسین (ع) گفتند: «ای پسر رسول الله (ص) درود و رحمت الهی بر تو باد» امام حسین (ع) فرمود: «بر شما نیز درود و رحمت الهی باد!» | |||
آن‌دو با اذن امام حسین (ع) به میدان شتافتند و زمانی به میدان رفتند که [[حنظله بن اسعد شبامی|حنظلة بن اسعد]] به شهادت رسیده بود. مالک و برادرش دوشادوش هم می‌جنگیدند و هنگامی که دشمن از پشت به یکی از آنان حمله می‌کرد، دیگری حمله دشمن را دفع می‌نمود. سرانجام در کنار یکدیگر به شهادت رسیدند. | |||
در [[زیارت رجبیه]] به مالک چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی مالِکِ بنِ عَبدِاللهِ بنِ سَریع» و در [[زیارت ناحیه مقدسه]] چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی مالِکِ بنِ عَبدِ بنِ سَریع» | |||
==منبع== | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 349-350.] | |||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده: تاریخ]] | [[رده: تاریخ]] | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۴: | ||
[[رده: شهیدان کربلا]] | [[رده: شهیدان کربلا]] | ||
[[رده: شهدای صبح عاشورا]] | [[رده: شهدای صبح عاشورا]] | ||
[[en:Malik b. Abd Allah al-Hamdani]] | |||
<references />{{یاران امام حسین علیه السلام}} | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۲۳
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | مالک بن عبدالله جابری |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | از شهدای کربلا |
مالک بن عبدالله جابری، از اصحاب امام حسین(ع) که در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسید.
تبارشناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مالک بن عبدالله بن سریع جابری از خاندان بنی‌جابر است. بنی جابر تیره‌ای از همدان و قبیله‌ای از کهلان و یمنی‌الاصل بودند.[۱] در کتب تاریخی نام پدرش حرث، ابی حرث و ابی حارث نیز گفته شده است. او در کوفه می‌زیست.
همراهی امام حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مالک و برادر مادری‌اش سیف بن عبدالله بن سریع جابری که پسر عموی هم نیز بودند، در روز چهارم محرم وارد کربلا شدند و به امام حسین (ع) پیوستند.
نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مالک و سیف از شیعیان کوفه بودند. هر دو صبح عاشورا به خدمت امام حسین (ع) آمدند و با هم خطاب به امام حسین (ع) گفتند: «ای پسر رسول الله (ص) درود و رحمت الهی بر تو باد» امام حسین (ع) فرمود: «بر شما نیز درود و رحمت الهی باد!»
آن‌دو با اذن امام حسین (ع) به میدان شتافتند و زمانی به میدان رفتند که حنظلة بن اسعد به شهادت رسیده بود. مالک و برادرش دوشادوش هم می‌جنگیدند و هنگامی که دشمن از پشت به یکی از آنان حمله می‌کرد، دیگری حمله دشمن را دفع می‌نمود. سرانجام در کنار یکدیگر به شهادت رسیدند.
در زیارت رجبیه به مالک چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی مالِکِ بنِ عَبدِاللهِ بنِ سَریع» و در زیارت ناحیه مقدسه چنین سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی مالِکِ بنِ عَبدِ بنِ سَریع»
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1387 ش.، ص104.