ابن طاووس
رضی الدین، علی بن موسی بن طاووس مشهور به سید بن طاووس، (589-664 ق) متکلم، محدث و ادیب نامدار شیعه است.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابن طاووس در سال 589 هجری قمری در حله به دنیا آمد. مادر وی دختر ورام بن ابی فراس از علمای حله بود. نجیب‌الدین بن نما از استادان و علامه حلی از شاگردان ابن طاووس بودند. ابن طاووس دوره‌ی کودکی و نوجوانی را در زادگاهش گذراند. پس از آن به بغداد رفت و حدود 15 سال در آن شهر زیست و دوباره به حله بازگشت. مدتی هم در نجف، کربلا، سامرا و کاظمین سکونت داشت. وی روابط حسنه‌ای با خلیفه‌ی عباسی داشت، اما به جهت دوری از دنیا پیشنهاد خلیفه را مبنی بر پذیرش سمتهایی چون قضاوت و وزارت را نپذیرفت. با این حال پس از حاکم شدن مغولان در سال 661 هجری قمری به درخواست هلاکوخان مغول و با سفارش خواجه نصیرالدین طوسی (597-672 ق) منصب نقابت سادات علوی را پذیرفت و تا پایان عمر در آن منصب ماند.
سید بن طاووس سرانجام در سال 664 ق در بغداد درگذشت.
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ابن طاووس بیشتر به دلیل نقل دعا و روایات کتب اخلاقی و کلامیش مشهور است و خود نیز دعا انشا می‌کرده است. از وی آثار متعددی در حوزه‌های مختلف کلام، اخلاق، رجال، فقه و حدیث باقی مانده است که بسیاری از آنها به دفعات منتشر شده و برخی نیز به فارسی ترجمه شده‌اند. مشهورترین اثر وی لهوف با موضوع گزارش واقعه عاشورا است. از دیگر آثار او می‌توان به کشف المهجه لثمره المهجه، فلاح السائل، اقبال الاعمال، منهج الدعوات، منهج العنایات، مصباح الزائر و جناح المسافر را نام برد.