محمد رضا آقاسی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۴ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''محمدرضا آقاسی‌''' شاعر معاصر ایرانی است. وی ابتدا اشعارش همه در قالب غزل بود و گاهی مخمس و چهار پاره نیز کار می‌کرد. از سال 69 قالب مثنوی را برای کارهایش برگزیده که مجموعه شعر «مثنوی شیعه» محصول این گرایش بود.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                   = محمدرضا آقاسی‌
|نام=محمدرضا آقاسی
| تصویر                 = آقاسی.gif
|تصویر=Aghasi.jpg
| توضیح تصویر           =  
|توضیح تصویر=
| نام اصلی               =  
|نام اصلی=
| زمینه فعالیت           =
|زمینه فعالیت=شعر آیینی
| ملیت                   =
|ملیت=ایرانی
| تاریخ تولد             =1338ه
|تاریخ تولد=۲۴ فروردین ١٣٣٨ ه. ش
| محل تولد               =تهران
|محل تولد=تهران
| والدین                 =
|والدین=
| تاریخ مرگ             =
|تاریخ مرگ=٣ خرداد ١٣٨٤ ه. ش
| محل مرگ                 =
|محل مرگ=تهران
| علت مرگ                 =
|علت مرگ=  
| محل زندگی               =
|محل زندگی=
| مختصات محل زندگی         =
|مختصات محل زندگی=
| مدفن                   =
|مدفن=
|مذهب                   =
|مذهب=شیعه
|در زمان حکومت           =
|در زمان حکومت=
|اتفاقات مهم             =
|اتفاقات مهم=
| نام دیگر               =
|نام دیگر=
|لقب                     =حیرت
|لقب= حیرت
|بنیانگذار               =
|بنیانگذار=
| پیشه                   =
|پیشه= شاعر
| سال‌های نویسندگی       =  
|سال‌های نویسندگی=
|سبک نوشتاری             =
|سبک نوشتاری=مثنوی
|کتاب‌ها                 =
|کتاب‌ها=شیعه‌نامه، بر مدار عشق، حق نمک
|مقاله‌ها               =
|مقاله‌ها=
|نمایشنامه‌ها           =
|نمایشنامه‌ها=
|فیلم‌نامه‌ها             =
|فیلم‌نامه‌ها=
|دیوان اشعار             =
|دیوان اشعار=
|تخلص                   =
|تخلص=
|فیلم ساخته بر اساس اثر =
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                   =
|همسر=
| شریک زندگی             =
|شریک زندگی=
| فرزندان               =
|فرزندان=
|تحصیلات                 =
|تحصیلات=
|دانشگاه               =
|دانشگاه=
|حوزه                   =
|حوزه=
|شاگرد                 =
|شاگرد=
|استاد                 =
|استاد=مهرداد اوستا
|علت شهرت               =
|علت شهرت=اشعار شیعی اجتماعی و سیاسی
| تأثیرگذاشته بر         =
|تأثیرگذاشته بر=
| تأثیرپذیرفته از       =  
|تأثیرپذیرفته از=احمد عزیزی
| وب‌گاه                 =  
|وب‌گاه=
| imdb_id                =  
|گفتاورد=
| soure_id              =
|امضا=}}
| جوایز اسکار            =
'''محمدرضا آقاسی‌''' (١٣٣٨ ه. ش- ١٣٨٤ ه. ش) شاعر آئینی معاصر ایرانی بود.
| جوایز آفی              =
==زندگینامه==
| جایزه اریل            =
محمدرضا آقاسی متخلص به «حیرت» در سال ۱۳۳۸ در تهران به دنیا آمد و پس از پایان تحصیلات ابتدایی و متوسطه دو سال در هنرستان تجسمی به تحصیل مشغول شد که بنا به دلایلی درسش را ناتمام رها کرد.
| جوایز بافتا            =  
| جوایز سزار            =  
| جوایز امی              =  
| filmfareawards        =  
| جوایز جمینای            =
| جوایز گوی طلایی        =
| جوایز تمشک طلایی        =
| جوایز گویا            =
| جوایز گرمی            =
| جوایز ایفتا            =
| جوایز لورنس الیور      =
| naacpimageawards      =
| جوایز فیلم ملی        =
| جوایز ساگه            =
| جوایز تونی            =
| جوایز سیمرغ بلورین    =
| جوایز جشن سینمای ایران =
| جوایز حافظ            =
| جوایز                  =
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}


آقاسی پانزده ساله بود که شروع به سرودن اشعاری نمود و از سال ١٣٥٥ ه. ش در بعضی انجمن‌های ادبی بخصوص «انجمن ادبی ایران» به سرپرستی استاد ناصح حضوری داشت. برادر بزرگترش به نام محمد حسن (مشهور به عمو حسن)، متخلص به «نصری» و مادرش از مشوقین وی برای ورود به عرصه شعر و شاعری بودند. مادرش از بانوان مداح بود. اساتید او افرادی همچون [[مهرداد اوستا]] و هم چنین یوسفعلی میرشکاک بوده‌اند.


وی سرانجام در سال ۱۳۸۴ در تهران درگذشت.


==آثار==
در ابتدا همه اشعار آقاسی در قالب غزل بود و گاهی مخمس و چهارپاره نیز کار می‌کرد. وی قالب مثنوی را از سال ٦٩ برای کارهایش برگزید که مجموعه شعر «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=3123323&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author شیعه‌نامه]» محصول این گرایش بود.


==اشعار==


====آخرین ققنوس <ref>شب شعر عاشورا؛ به ص ۱۷ و ۱۸.</ref>====
{{شعر}}


{{ب| ز جنوب و غرب تا شرق و شمال|گشته‌ام در بین اشباح و رجال}}


==درباره‌ی شاعر==
{{ب|کیست تا از مرگ من پروا کند|یا به روی غربتم در وا کند}}
محمد رضا آقاسی فرزند قاسم متخلص به «حیرت» در سال 1338 ه. ش در تهران دیده به جهان گشوده وی پس از پایان تحصیلات ابتدایی و متوسطه دو سال در هنرستان تجسمی به تحصیل مشغول شد که بنابه دلایلی دروسش را ناتمام رها کرد.


پانزده ساله بود که شروع به سرودن اشعاری نمود و از سال 1355 در بعضی انجمن‌های ادبی بخصوص «انجمن ادبی ایران» به سرپرستی استاد ناصح حضوری فعال یافت.
{{ب|آب می‌جویم ولیکن در سراب|کوفه بازار است این شهر خراب}}


برادر بزرگترش به نام محمد حسن مشهور به عمو حسن و متخلص به «نصری» و مادرش از مشوقین وی برای ورود به عرصه شعر و شاعری بودند. مادرش بیش از چهل سال است که مدّاح اهل بیت می‌باشد. از جمله افرادی که نقش استادی برای آقاسی داشته‌اند از استاد مهرداد اوستا و هم چنین یوسفعلی میر شکاک میتوان نام برد.
{{ب|می‌زنم بر گرد آتش بال بال|تا بنوشم شعله مرگ حلال}}


وی با پیروزی انقلاب اندکی در نهادهای برآمده از انقلاب به فعالیت پرداخت ولی در هیچ سازمانی استخدام رسمی نگردید.
{{ب|«مرگ» آغاز جهانی دیگر است|عاشقان را مرگ جانی دیگر است}}


البته گاه‌گاه با مراکز فرهنگی دولتی و غیر دولتی همکاریهای نزدیکی داشته است.
{{ب|آنکه در خون عشق بازی می‌کند|تا قیامت سرفرازی می‌کند}}


وی هم اینک متاهل است و در تهران زندگی می‌کند و فعالیتهایش منحصرا اجرای برنامه‌های فرهنگی می‌باشد.
{{ب|ای خداوندان مُـلک عافیت|والیان مسند اشرافیت}}


==اشعار==
{{ب|من یقین دارم مسلمان نیستید|چون ولی را تحت فرمان نیستید}}
===آخرین ققنوس:===
 
{{شعر}}
{{ب|من در این آشفته بازار شما|پرده بر می‌دارم از کار شما}}
 
{{ب|نصرت حق را چو باور داشتم|با علی دست از دهان برداشتم}}
 
{{ب|آه از تزویر خلق دلق پوش|مردم گندم نمای جو فروش}}
 
{{ب|آه از این، گرگ‌های میش خوار|وین همه مستغنی درویش خوار}}
 
{{ب|یاد دارم روزگار پیش را|مردم نزدیک دوراندیش را}}
 
{{ب|هر که بارش بیش سر در پیش داشت|یک گلیم کهنه ده درویش داشت}}
 
{{ب|شیوه همسایگی در پیش بود|نوش در کام همه بی نیش بود}}
 
{{ب|حرص مردم را اسیر خویش کرد|خلق را یکباره نادرویش کرد}}
 
{{ب|خلق دلواپس‌تر از دیروز خویش|سرگردان از یأس هستی سوز خویش}}
 
{{ب|سینه‌ها در آتش تشویش‌ها|هفت اقلیم است و نادرویش‌ها}}
 
{{ب|موج‌های خسته سر درگمی|پس چه شد حال و هوای مردمی}}
 
{{ب|از چه رو مردم فریبی می‌کنید|با هم احساس غریبی می‌کنید}}
 
{{ب|ای دل آشوبان زخوف و اضطراب|چرخد از خون شما، هفت آسیاب}}
 
{{ب|ای شرارت پیشـِگان هرزه‌گرد|در کجا بودید هنگام نبرد}}
 
{{ب|در کجا بودید وقتی جنگ بود|عرصه بر شیران عالم تنگ بود}}
 
{{ب|ای کمند اندازها از پیش و پس|توسن سرکش نگردد رام کس}}
 
{{ب|دام بر چینید ما مرغ دلیم|ماهی گرداب و دور از ساحلیم}}
 
{{ب|مابه صید طور مولا رفته‌ایم|در پناه او به بالا رفته‌ایم}}
 
{{ب|یوسف والا زکنعان دور کرد|چشم ظاهربین ما را کور کرد}}
 
{{ب|لیک چشم باطن ما را گشود|هر چه را دیدیم جز مولا نبود}}
 
{{ب|گفت فحشا در کجا آید پدید|گفتمش در کوچه‌های بی شهید}}
 
{{ب|بی شهیدانند بی سوزو گداز|بر سر سجاده‌های بی نماز}}
 
{{ب|بی شهیدان را غم لیلا کجاست|سوز و اشک و آه و وایلا کجاست}}
 
{{ب|کوچه ما بوی مجنون می‌دهد|بوی اشک و آتش و خون می‌دهد}}
 
{{ب|بوی مجنون مست می‌سازد مرا|در پی لیلی می‌اندازد مرا}}
 
{{ب|نام لیلی بردم، آرامم گریخت|هفت بندم بند بند از هم گسیخت}}
 
{{ب|شیعیان فرهنگ عاشورا چه شد|پرچم خون رنگ عاشورا چه شد}}
 
{{ب|کیست تا پرچم به دوش خون کشد|شیعه را از خواب خوش بیرون کشد}}
 
{{ب|گفت مولا کل ارض کربلا|شیعه یعنی غربت و رنج و بلا}}
 
{{ب|شیعه بی درد زخم بی نمک|بس کن این یا لـَیتـَنی کـُنتُ مَعَک}}


{{ب|کربلا غوغاست، ساز و برگ کو|ظهر عاشوراست، شور مرگ کو}}


{{ب| کربلا گفتم کران را گوش نیست‌|ورنه از غم بلبلی خاموش نیست }}
{{ب| کربلا گفتم کران را گوش نیست‌|ورنه از غم بلبلی خاموش نیست }}


{{ب| بلبلان چهچهه ز ماتم می‌زنند|روز و شب از کربلا دم می‌زنند }}
{{ب| بلبلان چهچه ز ماتم می‌زنند|روز و شب از کربلا دم می‌زنند }}


{{ب| هر نظر بر غنچه‌ای تر می‌کنند|یادی از غوغای اصغر می‌کنند }}
{{ب| هر نظر بر غنچه‌ای تر می‌کنند|یادی از غوغای اصغر می‌کنند }}


{{ب| گفت بابا بی‌برادر مانده‌ای؟|بی‌کس و بی‌یار و یاور مانده‌ای؟ }}
{{ب| گفت بابا بی برادر مانده‌ای؟|بی کس و بی یار و یاور مانده‌ای؟ }}


{{ب| گر تو تنهایی بگو من کیستم‌|اصغرم اما نه، اصغر نیستم }}
{{ب| گر تو تنهایی بگو من کیستم‌|اصغرم اما نه، اصغر نیستم }}
خط ۱۱۸: خط ۱۶۱:
{{ب| آتش اقیانوس را آواز داد|آخرین ققنوس را پرواز داد }}
{{ب| آتش اقیانوس را آواز داد|آخرین ققنوس را پرواز داد }}


{{ب| خون اصغر آسمان را سیر کرد|خواب زینب را چه خوش تعبیر کرد <ref>شب شعر عاشورا؛ به ص 17 و 18.</ref> }}
{{ب| خون اصغر آسمان را سیر کرد|خواب زینب را چه خوش تعبیر کرد }}


{{ب| هفتاد و دو ماه و ظهر عاشورا|شق القمر امام را دیدم }}
{{ب| خون اصغر آسمان را سیر کرد|خواب زینب را چه خوش تعبیر کرد}}
 
{{ب|آه زینب سر به محمل می‌زند|کاروان را زخم بر دل می‌زند}}
 
{{ب|ای پرستار پرستوهای من|مرهم زخم تکاپوهای من}}
 
{{ب|ای زبان صدق و تصدیق صفا|اولین بیمار چشمت مصطفی}}
 
{{ب|عصمت زهرا، عزیز مرتضی|در تو جاری رستخیز مرتضی}}
 
{{ب|عصر عاشورا علم در دست توست|کرسی و لوح و قلم در دست توست}}
 
{{ب|غنچه‌ها را گر چه پرپر کرده‌ام|کوله بارت را سبکتر کرده‌ام}}
 
{{ب|ظهر عاشورا که زیر خنجرم|دست بگشا سایه افشان بر سرم}}
 
{{ب|شیعه یعنی امتزاج نار و نور|شیعه یعنی راس خونین در تنور}}
 
{{ب|شیعه یعنی هفت وادی اضطراب|شیعه یعنی تشنگی در شط آب}}
 
{{ب|کیست این ساقی که بی دست آمدست|کز سبوی تیغ سرمست آمدست}}
 
{{ب|آب گفتم سینه‌ها بی تاب شد|خیمه‌ها از آه و آتش آب شد}}
 
{{ب|آب گفتم تشنگی بیداد کرد|کودکم بی تاب شد فریاد کرد}}
 
{{ب|بر زبانش شعله آه و عطش|شد ز تیر کین گلویش آبکش}}


{{ب| هفتاد و دو پشت آسمان خم شد|وقتی کمر امام را دیدم }}
{{ب|آفتاب از روی زین افتاده است|مشک آبش بر زمین افتاده است}}
{{پایان شعر}}


{{پایان شعر}}{{شعر}}


====هفتاد و دو تن====
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| هفتاد و دو ماه و ظهر عاشورا|شق القمر امام را دیدم }}
{{ب| هفتاد و دو پشت آسمان خم شد|وقتی کمر امام را دیدم }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| هفتاد و دو ذبح و یک خلیل اللّه‌|در عزم خلیل حق خلل هرگز }}
{{ب| هفتاد و دو ذبح و یک خلیل اللّه‌|در عزم خلیل حق خلل هرگز }}


{{ب| در سیر و سلوک فی سبیل اللّه‌|تعظیم به هیبت هبل هرگز  }}
{{ب| در سیر و سلوک فی سبیل اللّه‌|تعظیم به هیبت هبل هرگز  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| در هلهله بتان هر جایی‌|این گونه که دید خود شکستن را }}
 
{{ب| افروخت شراره ستم سوزی‌|آموخت ره ز خویش رستن را }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| بنگر حرکات نوح اعظم را|در ورطه تشنگی تلاطم کرد }}
 
{{ب| هفتاد و دو کشتی نجات آورد|هفتاد و دو نوح وقف مردم کرد }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| هفتاد و دو کاروان و یک سالار|هفتاد و دو واحه روبرو دارد }}
 
{{ب| گاهی ز تنور و گاه بر نیزه‌|با امت خویش گفتگو دارد  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| آن اسوه پاکباز میگوید|آنان که ز راز مرگ آگاهند }}
 
{{ب| در دشت جنون ز پا نمی‌افتند|بر مرکب خون هماره در راهند }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| هفتاد و دو صف فشرده چون پولاد|هفتاد و دو قبضه موم در یک مشت }}


{{ب| هفتاد و دو سر سپرده‌ی مولا|تسلیم اشاره‌های یک انگشت  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| انگشت اشارتی که او دارد|فردا به مصاف می‌برد ما را }}


{{شعر}}
{{ب| گر شیوه نو پریدن آموزیم‌|تا قله‌ی قاف می‌برد ما را  }}
{{ب| در هلهله بتان هر جایی‌|این گونه که دید خود شکستن را }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| فردا که ز نیزه می‌دمد خورشید|فردا که خروس مرگ می‌خواند }}
 
{{ب| از خنجر و زخم حجله می‌بندیم‌|ما را چو عروس مرگ می‌خواند  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| هفتاد و دو لحظه، لحظه‌ی پرواز|هفتاد و دو کربلای پی‌درپی }}


{{ب| افروخت شراره ستم سوزی‌|آموخت ره ز خویش رستن را }}
{{ب| هفتاد و دو لحظه‌ی سرافرازی‌|سرهای بریده خون چکان بر نی  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


 
====ظهر [[عطش]]====
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| بنگر حرکات نوح اعظم را|در ورطه تشنگی تلاطم کرد }}


{{ب| هفتاد و دو کشتی نجات آورد|هفتاد و دو نوح وقف مردم کرد }}
{{پایان شعر}}


{{ب| آن شب که بتان نماز خواندند | ما را به حریم راز خواندند }}


{{شعر}}
{{ب| بر کف دف و بر لبانِ‌شان کف | از دلبر دلنواز خواندند }}
{{ب| هفتاد و دو کاروان و یک سالار|هفتاد و دو واحه روبرو دارد }}


{{ب| گاهی ز تنور و گاه بر نیزه‌|با امت خویش گفتگو دارد  }}
{{ب| دستى به درِ نیاز بردیم | با غمزۀ خود به ناز خواندند }}
{{پایان شعر}}


{{ب| مطرب به ره عراق مى‌زد | در گوشه‌اى از حجاز خواندند: }}


{{شعر}}
{{ب| ما شیعۀ آل مصطفاییم | آیینۀ کربلا نماییم }}
{{ب| آن اسوه پاکباز میگوید|آنان که ز راز مرگ آگاهند }}


{{ب| در دشت جنون ز پا نمی‌افتند|بر مرکب خون هماره در راهند }}
{{ب| اى تشنهْ شهید سربریده | دل از سر و از پسر بریده }}
{{پایان شعر}}


{{ب| در ظهر عطش مگر چه دیدى | کز جان و جهان نظر بریدى }}


{{شعر}}
{{ب| اى آب حیات دین احمد (ص) | وى کشتى امّت محمد (ص) }}
{{ب| هفتاد و دو صف فشرده چون پولاد|هفتاد و دو قبضه موم در یک مشت }}


{{ب| هفتاد و دو سر سپرده‌ی مولا|تسلیم اشاره‌های یک انگشت  }}
{{ب| تو نوح تمام ماسوایى | تاج سرِ عرش کبریایى }}
{{پایان شعر}}


{{ب| حُبّ تو، اقامۀ نمازست | ذکر تو هماره دلنواز است }}


{{شعر}}
{{ب| اى ناز تو بهترین سرآغاز | چشمى به نیاز ما بینداز }}
{{ب| انگشت اشارتی که او دارد|فردا به مصاف می‌برد ما را }}


{{ب| گر شیوه نو پریدن آموزیم‌|تا قله‌ی قاف می‌برد ما را }}
{{ب| یک چشمه نگر نماز ما را | پرکن قدح نیاز ما را }}
{{پایان شعر}}


{{ب| چشم تو شرابخانۀ ماست | این مستى و مى بهانۀ ماست }}


{{شعر}}
{{ب| از روز ازل نیازمندیم | بر جام لب تو آزمندیم }}
{{ب| فردا که ز نیزه می‌دمد خورشید|فردا که خروس مرگ می‌خواند }}


{{ب| از خنجر و زخم حجله می‌بندیم‌|ما را چو عروس مرگ می‌خواند  }}
{{ب| اى لعل تو گوهر تبسّم | بگشاى لب از سر تبسّم }}
{{پایان شعر}}


{{ب| اى راهنماى رهنوردان | ما را خس و خار ره مگردان }}


{{شعر}}
{{ب| سوگند تو را به «لن ترانى» | کاین قافله را ز خود مرانى }}
{{ب| هفتاد و دو لحظه، لحظه‌ی پرواز|هفتاد و دو کربلای پی‌درپی }}


{{ب| هفتاد و دو لحظه‌ی سرافرازی‌|سرهای بریده خون چکان بر نی  }}
{{ب| تیریم که بسته بر کمانیم | لطفى، که به چلّه درنمانیم }}
{{پایان شعر}}


{{ب| لنگیم، فتاده در تَف طور | وز لخطۀ دیدن تو مسرور }}


{{شعر}}
{{ب| گفتیم که: شعلۀ شجر کو؟ | گفتى که: گدازۀ جگر کو؟ }}
{{ب| دشت پر از ناله و فریاد بود|سلسله بر گردن سجّاد بود }}


{{ب| فصل عزا آمد و دل غم گرفت‌|خیمه‌ی دل بوی محرّم گرفت }}
{{ب| آن کس که ز خود عبور دارد | آیینه به شمع طور دارد }}


{{ب| زهره منظومه‌ی زهرا حسین‌|کشته‌ی افتاده به صحرا حسین }}
{{ب| ماییم غریب و غرق دردیم | دنبال تو در کجا بگردیم؟ }}


{{ب| دست صبا زلف ترا شانه کرد|بر سر نی خنده‌ی مستانه کرد }}
{{ب| در رهگذر امید و بیمیم | در حسرت یک تپش نسیمیم }}


{{ب| چیست لب خشک و ترک خورده‌ات‌|چشمه‌ای از زخم نمک خورده‌ات }}
{{ب| اى زمزمۀ نسیم برخیز | ما را به هواى خود برانگیز }}


{{ب| روشنی خلوت شبهای من‌|بوسه بزن بر تب لبهای من }}
{{ب| اى رایحۀ تو روح‌پرور | موج نفس تو، نوح‌پرور }}


{{ب| تا ز غم غربت تو تب کنم‌|یاد پریشانی زینب کنم }}
{{ب| ماییم و هزار موج سرکش | دریا دریا خروش و آتش }}


{{ب| آه از آن لحظه که بر سینه‌ات‌|بوسه نشاندند لب تیرها }}
{{ب| ما شعلۀ پیچ و تاب داریم | کز داغ تو التهاب داریم }}


{{ب| آه از آن لحظه که بر پیکرت‌|زخم کشیدند به شمشیرها }}
{{ب| این شعله، هجوم نالۀ ماست | آبى‌ست که در پیالۀ ماست }}


{{ب| آه از آن لحظه که اصغر شکفت‌|در هدف چشم کمانگیرها }}
{{ب| روزى که به ما پیاله دادى | تعلیم فغان و ناله دادى }}


{{ب| آه از آن لحظه که سجّاد شد|هم نفس ناله‌ی زنجیرها  }}
{{ب| جایى که به ما نواله کردى | ما را به غمت حواله کردى... }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


====مثنوی [[عاشورا]]====
{{شعر}}
{{ب| دشت پر از ناله و فریاد بود|سلسله بر گردن سجّاد بود }}
{{ب| فصل عزا آمد و دل غم گرفت‌|خیمه‌ی دل بوی محرّم گرفت }}
{{ب| زهرۀ منظومۀ زهرا، حسین | کشتۀ افتاده به صحرا، حسین }}


{{شعر}}
{{ب| دست صبا زلف تو را شانه کرد | بر سر نى خندۀ مستانه کرد }}
{{ب| قوم به حج رفته، به حج رفته‌اند|بی‌تو در این بادیه، کج رفته‌اند }}
 
{{ب| چیست لب خشک و ترک خورده‌ات | چشمه‌اى از زخم نمک خورده‌ات }}
 
{{ب| روشنى خلوت شب‌هاى من | بوسه بزن بر تب لب‌هاى من }}
 
{{ب| تا ز غم غربت تو تب کنم | یاد پریشانى زینب کنم }}
 
{{ب| آه از آن لحظه که بر سینه‌ات | بوسه نشاندند به لب، تیرها }}
 
{{ب| آه از آن لحظه که بر پیکرت | زخم کشیدند به شمشیرها }}


{{ب| کعبه تویی کعبه به جز سنگ نیست‌|آینه‌ای مثل تو بی‌رنگ نیست }}
{{ب| آه از آن لحظه که اصغر شکفت | در هدف چشم کمانگیرها }}


{{ب| آینه‌ی رهگذر صوفیان‌|سنگ، نصیب گذر کوفیان }}
{{ب| آه از آن لحظه که سجاد شد | همنفس نالۀ زنجیرها }}


{{ب| کوفه دم از مهر و وفا می‌زدند|شام تو را سنگ جفا می‌زدند }}
{{ب| قومِ به حج رفته، به حج رفته‌اند<ref>ظاهرا باید (نه حج رفته‌اند) باشد. در نوار ضبط شده از این شعر، به همین شکل که در متن آمده، قرائت شده است.</ref> | بى‌ تو در این بادیه کج رفته‌اند }}


{{ب| کوفه اگر آینه‌ات را شکست‌|شام از این واقعه طرفی نبست }}
{{ب| کعبه تویى، کعبه به جز سنگ نیست | آینه‌اى مثل تو بیرنگ نیست }}


{{ب| کوفه اگر تیغ و تبر زین شود|شام اگر یکسره آذین شود }}
{{ب| آینۀ رهگذر صوفیان | سنگْ نصیب گذر کوفیان }}


{{ب| مرگ اگر اسب مرا زین کند|خون مرا تیغ تو تضمین کند }}
{{ب| کوفه دم از مهر و وفا مى‌زند | شام، تو را سنگ جفا مى‌زند }}


{{ب| آتش پرهیز نبرّد مرا|تیغ اجل نیز نبرّد مرا }}
{{ب| کوفه اگر آینه‌ات را شکست | شام ازین واقعه طرفى نبست }}


{{ب| بی‌سر و سامان توام یا حسین‌|دست به دامان توام یا حسین }}
{{ب| کوفه اگر تیغ و تبر زین شود | شام اگر یک سره آذین شود }}


{{ب| جان علی سلسله بندم مکن‌|گردم از خاک بلندم مکن }}
{{ب| مرگ اگر اسب مرا زین کند | خون مرا، تیغ تو تضمین کند }}


{{ب| عاقبت این عشق هلاکم کند|در گذر کوی تو خاکم کند }}
{{ب| آتش پرهیز نبرَّد مرا | تیغ اجل نیز، نبرَّد مرا }}


{{ب| تربت تو بوی خدا می‌دهد|بوی حضور شهدا می‌دهد  }}
{{ب| بى‌سر و سامان توام یا حسین | دست به دامان توام یا حسین }}
{{پایان شعر}}


{{ب| جان على سلسله بندم مکن | گردم، از خاک بلندم مکن }}


{{شعر}}
{{ب| عاقبت این عشق هلاکم کند | در گذر کوى تو، خاکم کند }}
{{ب| ساقی لب تشنه لبی باز کن‌|سفره نان و رطبی باز کن }}


{{ب| شمه‌ای از درد دلت بازگو|نکته‌ای از نقطه‌ی آغاز گو }}
{{ب| تربت تو، بوى خدا مى‌دهد | بوى حضور شهدا مى‌دهد }}


{{ب| قوم به حج رفته چو باز آمدند|بر سر نعشت به نماز آمدند }}
{{ب| ساقى لب‌تشنه! لبى باز کن | سفرۀ نان و رطبى باز کن }}


{{ب| قوم به حج رفته ترا کشته‌اند|پنجه به خوناب تو آغشته‌اند }}
{{ب| شمّه‌اى از درد دلت بازگو | نکته‌اى از نقطۀ آغاز گو }}


{{ب| سامریان شعبده بازی کنند|نفی رسولان حجازی کنند  }}
{{ب| قومِ به حج رفته چو بازآمدند | بر سر نعشت به نماز آمدند }}
{{پایان شعر}}


{{ب| قومِ به حج رفته تو را کشته‌اند | پنجه به خوناب تو آغشته‌اند }}


{{شعر}}
{{ب| سامریان، شعبده بازى کنند | نفىِ رسولان حجازى کنند }}
{{ب| مشعر حق عزم منا کرده‌ای‌|کعبه شش گوشه بنا کرده‌ای }}


{{ب| تیر، تنت را به مصاف آمده است‌|تیغ، سرت را به طواف آمده است }}
{{ب| مشعر حق! عزم منا کرده‌اى | کعبۀ شش گوشه بنا کرده‌اى }}


{{ب| چیست شفا بخش دل ریش ما|مرهم زخم و غم و تشویش ما }}
{{ب| تیر، تنت را به مصاف آمده است | تیغ، سرت را به طواف آمده‌ است }}


{{ب| چیست بجز یاد گل روی تو|سجده به محراب دو ابروی تو }}
{{ب| چیست شفابخش دل ریش ما | مرهم زخم و غم و تشویش ما }}


{{ب| بر سر نی زلف رها کرده‌ای‌|با جگر شیعه چه‌ها کرده‌ای }}
{{ب| چیست به جز یاد گل روى تو | سجده به محراب دو ابروى تو }}


{{ب| باز که هنگامه برانگیختی‌|بر جگر شیعه نمک ریختی }}
{{ب| بر سرِ نى، زلف رها کرده‌اى | با جگر شیعه چه‌ها کرده‌اى؟! }}


{{ب| کو کفنی تا که بپوشم تنت‌|تا گیرم دامنه‌ی دامنت  }}
{{ب| باز که هنگامه برانگیختى | بر جگر شیعه نمک ریختى }}
{{پایان شعر}}


{{ب| کو کفنى تا که بپوشم تنت | تا گیرم دامنۀ دامنت }}


{{شعر}}
{{ب| حجّ تو هر چند که تأخیر داشت | لکن هفتاد و دو تکبیر داشت }}
{{ب| حج تو هر چند که تأخیر داشت‌|لاکن هفتاد و دو تکبیر داشت }}


{{ب| آری هفتاد دو دو لبیک گو|عزم وضو کرده به خون گلو }}
{{ب| آرى هفتاد و دو لبّیک گو | عزم وضو کرده به خون گلو }}


{{ب| اینان هفتاد و دو قربانی‌اند|کز اثر باده‌ی تو فانی‌اند  }}
{{ب| اینان هفتاد و دو قربانى‌اند | کز اثر بادۀ تو، فانى‌اند }}
{{پایان شعر}}


{{ب| همنفسان! حجّ حسینى کنید | پیروى از راه خمینى کنید }}


{{ب| حجّ حسینى، سفرى سرخ بود | احرامش، بال و پرى سرخ بود }}


{{ب| حجّ حسینى، سفر کربلاست | نیّت آن غربت و رنج و بلاست }}
{{پایان شعر}}


==منابع==
==منابع==


*دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ص: 1535-1538.
*[[دانشنامه‌ شعر عاشورایی‌ انقلاب‌ حسینی‌ در شعر شاعران‌ عرب‌ و عجم‌|دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ ۲، ص: ۱۵۳۵-۱۵۳۸.]]
*[[کاروان شعر عاشورا|محمد علی مجاهدی، ''کاروان شعر عاشورا''، زمزم هدایت، ج ۱، ص ۵۲۹-۵۳۳.]]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده:ادبیات]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
[[رده:شاعران ایرانی]]
[[رده:شاعران عاشورایی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۷ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۲۹

محمدرضا آقاسی
Aghasi.jpg
زمینهٔ کاری شعر آیینی
زادروز ۲۴ فروردین ١٣٣٨ ه. ش
تهران
مرگ ٣ خرداد ١٣٨٤ ه. ش
تهران
ملیت ایرانی
لقب حیرت
پیشه شاعر
سبک نوشتاری مثنوی
کتاب‌ها شیعه‌نامه، بر مدار عشق، حق نمک
استاد مهرداد اوستا
دلیل سرشناسی اشعار شیعی اجتماعی و سیاسی
اثرپذیرفته از احمد عزیزی

محمدرضا آقاسی‌ (١٣٣٨ ه. ش- ١٣٨٤ ه. ش) شاعر آئینی معاصر ایرانی بود.

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

محمدرضا آقاسی متخلص به «حیرت» در سال ۱۳۳۸ در تهران به دنیا آمد و پس از پایان تحصیلات ابتدایی و متوسطه دو سال در هنرستان تجسمی به تحصیل مشغول شد که بنا به دلایلی درسش را ناتمام رها کرد.

آقاسی پانزده ساله بود که شروع به سرودن اشعاری نمود و از سال ١٣٥٥ ه. ش در بعضی انجمن‌های ادبی بخصوص «انجمن ادبی ایران» به سرپرستی استاد ناصح حضوری داشت. برادر بزرگترش به نام محمد حسن (مشهور به عمو حسن)، متخلص به «نصری» و مادرش از مشوقین وی برای ورود به عرصه شعر و شاعری بودند. مادرش از بانوان مداح بود. اساتید او افرادی همچون مهرداد اوستا و هم چنین یوسفعلی میرشکاک بوده‌اند.

وی سرانجام در سال ۱۳۸۴ در تهران درگذشت.

آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در ابتدا همه اشعار آقاسی در قالب غزل بود و گاهی مخمس و چهارپاره نیز کار می‌کرد. وی قالب مثنوی را از سال ٦٩ برای کارهایش برگزید که مجموعه شعر «شیعه‌نامه» محصول این گرایش بود.

اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

آخرین ققنوس [۱][ویرایش | ویرایش مبدأ]

ز جنوب و غرب تا شرق و شمال گشته‌ام در بین اشباح و رجال
کیست تا از مرگ من پروا کند یا به روی غربتم در وا کند
آب می‌جویم ولیکن در سراب کوفه بازار است این شهر خراب
می‌زنم بر گرد آتش بال بال تا بنوشم شعله مرگ حلال
«مرگ» آغاز جهانی دیگر است عاشقان را مرگ جانی دیگر است
آنکه در خون عشق بازی می‌کند تا قیامت سرفرازی می‌کند
ای خداوندان مُـلک عافیت والیان مسند اشرافیت
من یقین دارم مسلمان نیستید چون ولی را تحت فرمان نیستید
من در این آشفته بازار شما پرده بر می‌دارم از کار شما
نصرت حق را چو باور داشتم با علی دست از دهان برداشتم
آه از تزویر خلق دلق پوش مردم گندم نمای جو فروش
آه از این، گرگ‌های میش خوار وین همه مستغنی درویش خوار
یاد دارم روزگار پیش را مردم نزدیک دوراندیش را
هر که بارش بیش سر در پیش داشت یک گلیم کهنه ده درویش داشت
شیوه همسایگی در پیش بود نوش در کام همه بی نیش بود
حرص مردم را اسیر خویش کرد خلق را یکباره نادرویش کرد
خلق دلواپس‌تر از دیروز خویش سرگردان از یأس هستی سوز خویش
سینه‌ها در آتش تشویش‌ها هفت اقلیم است و نادرویش‌ها
موج‌های خسته سر درگمی پس چه شد حال و هوای مردمی
از چه رو مردم فریبی می‌کنید با هم احساس غریبی می‌کنید
ای دل آشوبان زخوف و اضطراب چرخد از خون شما، هفت آسیاب
ای شرارت پیشـِگان هرزه‌گرد در کجا بودید هنگام نبرد
در کجا بودید وقتی جنگ بود عرصه بر شیران عالم تنگ بود
ای کمند اندازها از پیش و پس توسن سرکش نگردد رام کس
دام بر چینید ما مرغ دلیم ماهی گرداب و دور از ساحلیم
مابه صید طور مولا رفته‌ایم در پناه او به بالا رفته‌ایم
یوسف والا زکنعان دور کرد چشم ظاهربین ما را کور کرد
لیک چشم باطن ما را گشود هر چه را دیدیم جز مولا نبود
گفت فحشا در کجا آید پدید گفتمش در کوچه‌های بی شهید
بی شهیدانند بی سوزو گداز بر سر سجاده‌های بی نماز
بی شهیدان را غم لیلا کجاست سوز و اشک و آه و وایلا کجاست
کوچه ما بوی مجنون می‌دهد بوی اشک و آتش و خون می‌دهد
بوی مجنون مست می‌سازد مرا در پی لیلی می‌اندازد مرا
نام لیلی بردم، آرامم گریخت هفت بندم بند بند از هم گسیخت
شیعیان فرهنگ عاشورا چه شد پرچم خون رنگ عاشورا چه شد
کیست تا پرچم به دوش خون کشد شیعه را از خواب خوش بیرون کشد
گفت مولا کل ارض کربلا شیعه یعنی غربت و رنج و بلا
شیعه بی درد زخم بی نمک بس کن این یا لـَیتـَنی کـُنتُ مَعَک
کربلا غوغاست، ساز و برگ کو ظهر عاشوراست، شور مرگ کو
کربلا گفتم کران را گوش نیست‌ ورنه از غم بلبلی خاموش نیست
بلبلان چهچه ز ماتم می‌زنند روز و شب از کربلا دم می‌زنند
هر نظر بر غنچه‌ای تر می‌کنند یادی از غوغای اصغر می‌کنند
گفت بابا بی برادر مانده‌ای؟ بی کس و بی یار و یاور مانده‌ای؟
گر تو تنهایی بگو من کیستم‌ اصغرم اما نه، اصغر نیستم
خیز و اسماعیل را آماده کن‌ سجده‌ی شکری بر این سجاده کن
ای پدر حرف مرا در گوش گیر خیز و این قنداقه در آغوش گیر
خیز و با تعجیل میدانم ببر بر سر نعش شهیدانم ببر
تشنه‌ام اما نه بر آب فرات‌ آب می‌خواهم ولی آب حیات
آب در دست کمان دشمن است‌ تیر آن نامرد احیاء من است
آتش اقیانوس را آواز داد آخرین ققنوس را پرواز داد
خون اصغر آسمان را سیر کرد خواب زینب را چه خوش تعبیر کرد
خون اصغر آسمان را سیر کرد خواب زینب را چه خوش تعبیر کرد
آه زینب سر به محمل می‌زند کاروان را زخم بر دل می‌زند
ای پرستار پرستوهای من مرهم زخم تکاپوهای من
ای زبان صدق و تصدیق صفا اولین بیمار چشمت مصطفی
عصمت زهرا، عزیز مرتضی در تو جاری رستخیز مرتضی
عصر عاشورا علم در دست توست کرسی و لوح و قلم در دست توست
غنچه‌ها را گر چه پرپر کرده‌ام کوله بارت را سبکتر کرده‌ام
ظهر عاشورا که زیر خنجرم دست بگشا سایه افشان بر سرم
شیعه یعنی امتزاج نار و نور شیعه یعنی راس خونین در تنور
شیعه یعنی هفت وادی اضطراب شیعه یعنی تشنگی در شط آب
کیست این ساقی که بی دست آمدست کز سبوی تیغ سرمست آمدست
آب گفتم سینه‌ها بی تاب شد خیمه‌ها از آه و آتش آب شد
آب گفتم تشنگی بیداد کرد کودکم بی تاب شد فریاد کرد
بر زبانش شعله آه و عطش شد ز تیر کین گلویش آبکش
آفتاب از روی زین افتاده است مشک آبش بر زمین افتاده است

هفتاد و دو تن[ویرایش | ویرایش مبدأ]

هفتاد و دو ماه و ظهر عاشورا شق القمر امام را دیدم
هفتاد و دو پشت آسمان خم شد وقتی کمر امام را دیدم
هفتاد و دو ذبح و یک خلیل اللّه‌ در عزم خلیل حق خلل هرگز
در سیر و سلوک فی سبیل اللّه‌ تعظیم به هیبت هبل هرگز
در هلهله بتان هر جایی‌ این گونه که دید خود شکستن را
افروخت شراره ستم سوزی‌ آموخت ره ز خویش رستن را
بنگر حرکات نوح اعظم را در ورطه تشنگی تلاطم کرد
هفتاد و دو کشتی نجات آورد هفتاد و دو نوح وقف مردم کرد
هفتاد و دو کاروان و یک سالار هفتاد و دو واحه روبرو دارد
گاهی ز تنور و گاه بر نیزه‌ با امت خویش گفتگو دارد
آن اسوه پاکباز میگوید آنان که ز راز مرگ آگاهند
در دشت جنون ز پا نمی‌افتند بر مرکب خون هماره در راهند
هفتاد و دو صف فشرده چون پولاد هفتاد و دو قبضه موم در یک مشت
هفتاد و دو سر سپرده‌ی مولا تسلیم اشاره‌های یک انگشت
انگشت اشارتی که او دارد فردا به مصاف می‌برد ما را
گر شیوه نو پریدن آموزیم‌ تا قله‌ی قاف می‌برد ما را
فردا که ز نیزه می‌دمد خورشید فردا که خروس مرگ می‌خواند
از خنجر و زخم حجله می‌بندیم‌ ما را چو عروس مرگ می‌خواند
هفتاد و دو لحظه، لحظه‌ی پرواز هفتاد و دو کربلای پی‌درپی
هفتاد و دو لحظه‌ی سرافرازی‌ سرهای بریده خون چکان بر نی

ظهر عطش[ویرایش | ویرایش مبدأ]

آن شب که بتان نماز خواندند ما را به حریم راز خواندند
بر کف دف و بر لبانِ‌شان کف از دلبر دلنواز خواندند
دستى به درِ نیاز بردیم با غمزۀ خود به ناز خواندند
مطرب به ره عراق مى‌زد در گوشه‌اى از حجاز خواندند:
ما شیعۀ آل مصطفاییم آیینۀ کربلا نماییم
اى تشنهْ شهید سربریده دل از سر و از پسر بریده
در ظهر عطش مگر چه دیدى کز جان و جهان نظر بریدى
اى آب حیات دین احمد (ص) وى کشتى امّت محمد (ص)
تو نوح تمام ماسوایى تاج سرِ عرش کبریایى
حُبّ تو، اقامۀ نمازست ذکر تو هماره دلنواز است
اى ناز تو بهترین سرآغاز چشمى به نیاز ما بینداز
یک چشمه نگر نماز ما را پرکن قدح نیاز ما را
چشم تو شرابخانۀ ماست این مستى و مى بهانۀ ماست
از روز ازل نیازمندیم بر جام لب تو آزمندیم
اى لعل تو گوهر تبسّم بگشاى لب از سر تبسّم
اى راهنماى رهنوردان ما را خس و خار ره مگردان
سوگند تو را به «لن ترانى» کاین قافله را ز خود مرانى
تیریم که بسته بر کمانیم لطفى، که به چلّه درنمانیم
لنگیم، فتاده در تَف طور وز لخطۀ دیدن تو مسرور
گفتیم که: شعلۀ شجر کو؟ گفتى که: گدازۀ جگر کو؟
آن کس که ز خود عبور دارد آیینه به شمع طور دارد
ماییم غریب و غرق دردیم دنبال تو در کجا بگردیم؟
در رهگذر امید و بیمیم در حسرت یک تپش نسیمیم
اى زمزمۀ نسیم برخیز ما را به هواى خود برانگیز
اى رایحۀ تو روح‌پرور موج نفس تو، نوح‌پرور
ماییم و هزار موج سرکش دریا دریا خروش و آتش
ما شعلۀ پیچ و تاب داریم کز داغ تو التهاب داریم
این شعله، هجوم نالۀ ماست آبى‌ست که در پیالۀ ماست
روزى که به ما پیاله دادى تعلیم فغان و ناله دادى
جایى که به ما نواله کردى ما را به غمت حواله کردى...

مثنوی عاشورا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دشت پر از ناله و فریاد بود سلسله بر گردن سجّاد بود
فصل عزا آمد و دل غم گرفت‌ خیمه‌ی دل بوی محرّم گرفت
زهرۀ منظومۀ زهرا، حسین کشتۀ افتاده به صحرا، حسین
دست صبا زلف تو را شانه کرد بر سر نى خندۀ مستانه کرد
چیست لب خشک و ترک خورده‌ات چشمه‌اى از زخم نمک خورده‌ات
روشنى خلوت شب‌هاى من بوسه بزن بر تب لب‌هاى من
تا ز غم غربت تو تب کنم یاد پریشانى زینب کنم
آه از آن لحظه که بر سینه‌ات بوسه نشاندند به لب، تیرها
آه از آن لحظه که بر پیکرت زخم کشیدند به شمشیرها
آه از آن لحظه که اصغر شکفت در هدف چشم کمانگیرها
آه از آن لحظه که سجاد شد همنفس نالۀ زنجیرها
قومِ به حج رفته، به حج رفته‌اند[۲] بى‌ تو در این بادیه کج رفته‌اند
کعبه تویى، کعبه به جز سنگ نیست آینه‌اى مثل تو بیرنگ نیست
آینۀ رهگذر صوفیان سنگْ نصیب گذر کوفیان
کوفه دم از مهر و وفا مى‌زند شام، تو را سنگ جفا مى‌زند
کوفه اگر آینه‌ات را شکست شام ازین واقعه طرفى نبست
کوفه اگر تیغ و تبر زین شود شام اگر یک سره آذین شود
مرگ اگر اسب مرا زین کند خون مرا، تیغ تو تضمین کند
آتش پرهیز نبرَّد مرا تیغ اجل نیز، نبرَّد مرا
بى‌سر و سامان توام یا حسین دست به دامان توام یا حسین
جان على سلسله بندم مکن گردم، از خاک بلندم مکن
عاقبت این عشق هلاکم کند در گذر کوى تو، خاکم کند
تربت تو، بوى خدا مى‌دهد بوى حضور شهدا مى‌دهد
ساقى لب‌تشنه! لبى باز کن سفرۀ نان و رطبى باز کن
شمّه‌اى از درد دلت بازگو نکته‌اى از نقطۀ آغاز گو
قومِ به حج رفته چو بازآمدند بر سر نعشت به نماز آمدند
قومِ به حج رفته تو را کشته‌اند پنجه به خوناب تو آغشته‌اند
سامریان، شعبده بازى کنند نفىِ رسولان حجازى کنند
مشعر حق! عزم منا کرده‌اى کعبۀ شش گوشه بنا کرده‌اى
تیر، تنت را به مصاف آمده است تیغ، سرت را به طواف آمده‌ است
چیست شفابخش دل ریش ما مرهم زخم و غم و تشویش ما
چیست به جز یاد گل روى تو سجده به محراب دو ابروى تو
بر سرِ نى، زلف رها کرده‌اى با جگر شیعه چه‌ها کرده‌اى؟!
باز که هنگامه برانگیختى بر جگر شیعه نمک ریختى
کو کفنى تا که بپوشم تنت تا گیرم دامنۀ دامنت
حجّ تو هر چند که تأخیر داشت لکن هفتاد و دو تکبیر داشت
آرى هفتاد و دو لبّیک گو عزم وضو کرده به خون گلو
اینان هفتاد و دو قربانى‌اند کز اثر بادۀ تو، فانى‌اند
همنفسان! حجّ حسینى کنید پیروى از راه خمینى کنید
حجّ حسینى، سفرى سرخ بود احرامش، بال و پرى سرخ بود
حجّ حسینى، سفر کربلاست نیّت آن غربت و رنج و بلاست

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. شب شعر عاشورا؛ به ص ۱۷ و ۱۸.
  2. ظاهرا باید (نه حج رفته‌اند) باشد. در نوار ضبط شده از این شعر، به همین شکل که در متن آمده، قرائت شده است.