عبد اللّه بن عباس

عبدالله بن عباس از جمله کسانى بود که پس از تصمیم امام حسین(ع) براى رفتن به کوفه، تلاش مى‌کرد آن حضرت را از این سفر بازدارد و بى‌وفایى کوفیان را یادآورى مى‌کرد و چون کلماتش در اراده امام تاثیر نگذاشت، بشدت متاثر شد.

زندگینامه

ابن عباس، پسر عموى امیرالمومنین و پیامبر اکرم(ص) بود و از چهره‌هاى بارز مفسران اسلام محسوب مى‌شد که تفسیر را از حضرت على(ع) آموخته بود. مجالس ابن عباس، آمیخته به بحثهاى قرآنى بود.وى از بزرگان اسلام بود،اما نسبت به مواضع سیاسى او درباره عثمان و امویان و مسائل حکومت و خلافت، نظرهاى متناقضى ابراز شده است. به لحاظ علمى،به او «حبر امت» مى‌گفتند.در جنگهاى على(ع) در رکاب او بود، اما برخى آشفتگیها در عملکرد او دیده مى‌شود. وى در اواخر عمر نابینا شده بود.در سال ۶۸ هجرى، در فتنه پسر زبیر، در طائف درگذشت، در حالى که هفتاد سال عمر داشت. محمد حنفیه بر او نماز گزارد.

از کسانى بود که از شهادت سیدالشهدا پیشاپیش خبر داشت و روز عاشورا در مدینه بود و با دیدن خواب و تبدیل مشکى که داشت به خون، از کشته شدن حسین با خبر شد.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۰-۳۰۱.