عقاب

پرندۀ معروف قوى پنجه و تیزپرواز و شکارى که از نیروى بسیار برخوردار است.

مجازا به اسبهاى تیزتک و چابک هم گفته شده که در مسابقات و شکار،سریعا به هدف مى‌رسد. در ادبیات مرثیه،اسبى که على اکبر«ع»بر آن مى‌نشست،«عقاب»خوانده شده است و گویند که پیش از او،از آن حسین بن على«ع»بود،چون ذو الجناح زیر پاى آن حضرت قرار گرفت،عقاب را به على اکبر داد و در عاشورا على اکبر را بر آن نشاند:

«فوضع على مفرقه مغفرا فولادیّا و قلّده سیفا مصریّا و ارکبه العقاب براقا ثانویّا» به نقلى در شب عاشورا نیز على اکبر سوار بر آن شد و از فرات،آب به خیمه‌ها آورد. نوشته‌اند:

عقاب،اسبى بود که سیف بن ذى یزن براى رسول خدا هدیه فرستاد و آن هنگام،حضرت رسول«ص»پنج‌ساله بود.عمر طولانى کرد و این از خصایص پیامبر بود که بر پشت هر اسب پیرى مى‌نشست،جوان مى‌شد.على«ع»و امام مجتبى و سید الشهدا هم بر آن اسب سوار شده بودند و ظهر عاشورا نیز شبه پیغمبر،على اکبر بر آن نشست و به میدان رفت.

پس از مجروح شدن على اکبر،اسب مى‌خواست او را به خیمه‌ها بیاورد،ولى بسبب لشکر بسیار در میدان،پیکر مجروح على اکبر را به سمت سپاه کوفه برد،(فاحتمله الى العسکر)و این بود که على اکبر را قطعه‌قطعه کردند.

چه اسبى به پرواز شاهین مرو به رفتار کبک و به رقص تذرو رکش گرم و مو نرم،استخوان درشت همایون برو یال و فرخنده پشت

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 318-319.