هانی بن ابی حیه همدانی
هانی بن ابی حیه همدانی، از هواداران و عمّال عبیدالله بن زیاد بود. او به همراه زبیر بن اَروَج (اروح) تمیمی، سفیر عبیدالله بن زیاد به سوی دمشق بودند تا سرهای مسلم بن عقیل و هانی بن عروه را به نزد یزید ببرند و گزارش کار را ارائه نمایند.[۱]
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | هانی بن ابی حیه همدانی |
| نقش در واقعه کربلا | |
| نقش‌های برجسته | حامل سرهای مسلم بن عقیل و هانی بن عروه به نزد یزید |
در زمان مختار ثقفی
یک بار دیگر از هانی بن ابی حیه نام برده می‌شود و آن زمانی است که مختار ثقفی در آستانه حرکت به سوی کوفه از او که به قصد انجام عمره مفرده به مکه آمده بود، می‌شنود که سلیمان بن صرد عازم نبرد با شامیان است.[۲] این امر در تسریع بازگشت مختار به کوفه نقش داشته است.
فرستادن سر مقدس امام حسین (ع)
سر مقدس امام حسین (ع): به دستور عمر بن سعد، سر امام را از بدن جدا کردند. عمر بن سعد همان عصر عاشورا سر مقدس امام را توسط خولی بن یزید اصبحی و حُمَید بن مسلم ازدی برای عبیدالله بن زیاد به کوفه فرستاد.[۳]
منبع
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 272.
پی نوشت
- ↑ - ر.ک : انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: 1996 – 2000 میلادی.، ج2، ص339،341-342؛ انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردو6. الاخبار الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: 1960 میلادی.س العظم، دمشق: 1996 – 2000 میلادی.، ص240-241؛ تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 قمری / 1962 – 1967 میلادی.، ج5، ص376،380.
- ↑ - الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدر آباد دکن: 1395 قمری/ 1975 میلادی.، ج6، ص54.
- ↑ - انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: 1996 – 2000 میلادی.، ج2، ص503؛ انساب الاشراف، بلاذری، احمدبن یحیی، چاپ محمود فردو6. الاخبار الطوال، دینوری، ابوحنیفه احمدبن داود، چاپ عبدالمنعم عامر، قاهره: 1960 میلادی.س العظم، دمشق: 1996 – 2000 میلادی.، ص259؛ تاریخ طبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمدبن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 قمری / 1962 – 1967 میلادی.، ج5، ص445. قس طبرانی در المعجم الکبیر، طبرانی، ابوالقاسم حمدی عبدالمجید السلفی، قاهره: دار احیاء التراث العربی، 1983 میلادی.، ج3، ص117، تنها خولی را نام برده است.