سوره فجر

سوره فجر، در روایت امام صادق(ع) به سورۀ امام حسین(ع) مشهور است و توصیه شده که در نمازهاى واجب و مستحب،خوانده شود:«اقرءوا سورة الفجر فى فرائضکم و نوافلکم،فانّها سورة الحسین(ع)و ارغبوا فیها».

و این نامگذارى،جالب است، «چرا که قیام کربلاى حسین(ع)، خود انفجار فجرى از ایمان و جهاد بود،در ظلمت شب جور و شرک بنى امیّه،و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حیات مردم شروع مى‌شود،با خون حسین(ع) و یارانش در عاشورا، اسلام جانى تازه گرفت و حیاتى مجدّد یافت.» در ذیل روایتى از امام صادق(ع)،علّت نامگذارى این سوره به سورۀ فجر،این بیان شده که سیدالشهدا نفس مطمئنّه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونه‌اند:«فهو ذو النفس المطمئنّة الراضیة المرضیّة و اصحابه من آل محمّد هم الرّاضون عن اللّه یوم القیامة و هو راض عنهم».

«و الفجر»که سوگند خداى ازلى است		روشنگر حقّى است که با آل على است
این سوره به گفتۀ امام صادق(ع)		مشهور به سورۀ«حسین بن على»است

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۲۳۲.