مصیبت

مصیبت; رنج، سختى، بلا و گرفتارى که به کسى مى‌رسد. حوادث ناگوار و پیش‌آمدهاى تلخ، همچون در گذشت خویشاوندان و دوستان صمیمى است. به معناى سوک و تعزیت و عزا و ماتم نیز به کار مى‌رود.

ذکر مصیبت

آنچه در کربلا بر اهل بیت گذشت، شهادت و اسارتى که براى سیدالشهدا(ع) و عترت پیامبر در عاشورا پیش آمد، حادثۀ شهادت هر یک از معصومین(ع) نیز مصیبتى است که بر امّت اسلام وارد شده‌است که در رأس آنها و بالاترین مصائب، عاشوراى حسینى است. در زیارت عاشورا از شهادت اباعبداللّه(ع) بعنوان مصیبتى بزرگ یاد شده‌است.

«لقد عظمت الرزیّة و جلّت المصیبة بک علینا و على جمیع اهل الإسلام...

مصیبة ما اعظمها و اعظم رزیّتها فى الإسلام و فى جمیع اهل السّماوات و الأرض» و به همین جهت،به یادآورى حادثۀ عاشورا و شهادت امام حسین و أئمّۀ دیگر«ذکر مصیبت»گفته مى‌شود.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۲۷.