قافله حسینى
قافله حسینی کاروانى است که از مبدا عزت و آزادگى حرکت کرد و در مقصد شهادت بار افکند.
روز شمار حرکت
قافله حسینى روز ۲۸ رجب از مدینه بیرون آمد و سوم شعبان به مکه رسید. افراد کاروان عبارت بودند از سیدالشهدا(ع)، فرزندان، برادران، برادرزادگان و عموزادگانش و نیز خانواده خود و برخى از بستگان دیگر.
این کاروان روز ۸ ذیحجه از مکه به سوى عراق حرکت کرد. با همان نفرات قبلى، اما با جمعى از پیروان او از مردم حجاز، کوفه و بصره که در ایام اقامت وى در مکه به او پیوسته بودند. حضرت مقدار ده دینار و یک شتر در اختیار همراهان قرار داده بود که وسایل خود را بر آن حمل کنند.[۱]
این کاروان، دوم محرم در کربلا فرود آمد.
پس از عاشورا، این قافله تبدیل به جمعى داغدار و دل‌سوخته و شهید داده شد که بصورت اسیر، به کوفه وارد شدند. مردانشان همه شهید شده بودند و امام سجاد(ع) هم بیمار بود و قافله سالار، حضرت زینب(س) بود. در کوفه برخى از زنان، به بستگان خود که ساکن کوفه بودند، پیوستند.
| ما کاروان رفته به تاراجیم | مردانمان شناگر رود خون | |
| ما رهروان قافلۀ صبریم | رسواگر فسانۀ هر افسون | |
| فریاد و خشم و رنج و اسیرى‌مان | ما را سلاح کارى پیکار است | |
| بانوى قهرمان عرب،زینب | ما را بزرگ و قافله سالار است [۲] |
این قافله،پس از پیمودن راه طولانى و دشوار کوفه تا شام و شام تا مدینه، با بارى از غم و اندوه به مدینه برگشت و بشیر، خبر بازگشت قافله اهل بیت(ع) را به مردم خبر داد و مدینه یکپارچه غرق شیون و عزا شد.