مجمع بن عبدالله عائذی
مُجَمِّع بن عبدالله عائذی، از اصحاب امام حسین(ع) که در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.
زندگینامه
مُجَمِّع بن عبدالله بن مجمع بن مالک بن ایاس بن عبد مناة بن عبیدالله بن سعد العشیرة المذحجی عائذی، منتسب به مذحج و از اهالی کوفه بود. پدرش عبدالله از اصحاب پیامبر (ص) و خودش از تابعین بود.
نقش در واققعه کربلا
مجمع با آگاهی از نزدیک شدن امام به کوفه و خیانت کوفیان و قتل مسلم بن عقیل و تصمیم عبیدالله بن زیاد برای مقابله با آن حضرت، به همراه فرزندش عائذ، عمرو بن خالد صیداوی و خدمتگزارش سعد و جنادة بن حارث سلمانی کوفه را ترک کرده و در عذیب الهجانات به کاروان امام حسین (ع) پیوستند. امام از آنان اوضاع کوفه را سؤال فرمود. مجمع عائذی گفت: «اشراف کوفه از دستگاه حکومت رشوههای زیادی گرفتهاند و خود را فروختهاند. حکومت آنان را همکاران مخلص خود نموده است و آنان بر ضد شما متفق گشتهاند، اما مردم دیگر دلهایشان با شماست و شمشیرهایشان بر ضد شما آماده گردیده است، آنان فردا بر تو شمشیر خواهند کشید.» [۱] در روز عاشورا هر پنج تن از امام حسین (ع) اذن رفتن به میدان گرفتند و جنگیدند تا به شهادت رسیدند. [۲] مجمع به هنگام شهادت حدود ۵۰ سال و پسرش عائذ ۲۵ سال سن داشت. بنا به نقلی او و فرزندش هر دو قبل از حمله نخست به شهادت رسیدند. اما نظر اول صحیح است. [۳]
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی مُجَمِّعِ اَو مَجمَعِ بنِ عَبدِاللهِ العائِذی»
منبع
پی نوشت
- ↑ انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ م.،ج۳، ص۱۷۱؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۰۳-۴۰۴.
- ↑ انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ م.، ج۳، ص۱۹۸؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۴۶.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک : انساب الاشراف، بلاذری، احمد بن یحیی، احمد بن محمد، چاپ محمود فردوس العظم، دمشق: ۱۹۹۶ – ۲۰۰۰ م.، ج۳، ص۱۹۹؛ تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: ۱۳۸۲ – ۱۳۸۷ ﻫ ق / ۱۹۶۲ – ۱۹۶۷ م.، ج۵، ص۴۰۵،۴۴۶؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، ۱۳۷۵ ﻫ ق.، ج۲، ص۴۵۸.