ذکر مصیبت
ذکر مصیبت سنّتى در جهت احیاى یاد و نام ائمّه و مطرح نگه داشتن حادثۀ عاشورا است.
کیفیت ذکر مصیبت
در این برنامه، چه بصورت مقطع پایانى سخنرانى و موعظه و چه بصورت مستقل،حوادث کربلا و کیفیّت شهادت امام حسین(ع) و یاران او و نیز امامان دیگر بصورتى سوزناک نقل مى‌شود که سبب تحریک عواطف و گریستن بر سیدالشهدا مى‌گردد. نقل حوادث بر اساس مقتلها انجام مى‌گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهاى خوب استفاده مى‌شود تا موجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد(ع) که بیست سال به یاد عاشورا مى‌گریست،مى‌فرمود یاد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پراشک مى‌کند: «انّى لم اذکر مصرع بنى فاطمة الاّ خنقتنى لذلک عبرة» [۱] با این حساب، یاد حادثه و یادآورى آن مظلومیّتها خودش کافى است تا مستمعان را بگریاند و نیازى به آمیختن دروغ یا نقل حرفهاى بى‌اساس در ذکر مصیبت و مرثیه‌خوانى نیست.
البته باید ذاکران و مرثیه‌خوانان، هم شایستگى این منصب حسّاس را داشته باشند و هم در محتواى مرثیه‌خوانى خود دقّت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کار بندند
کارکرد
ذکر مصیبت، سبب تعمیق نهضت حسینى و پیوند عاطفى و قلبى شیعه با سیّدالشهداست و نقشۀ دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند، نقش بر آب مى‌کند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان مى‌پرورد. [۲]
منبع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۱۷۹-۱۸۰.