گلشن شیرازى

گلشن شیرازی از شعراى دوره قاجاریه است.

گلشن شیرازی
نام اصلی	میرزا محمدعلى
زمینهٔ کاری	شعر و ادبیات
زادروز	شیراز
ملیت	ایرانی
تخلص	«گلشن»

زندگینامه

میرزا محمدعلى شیرازی، متخلص به «گلشن» از طایفه زنگنه و زادگاهش شیراز است. گلشن در مدح اهل بیت(ع) و امام حسین(ع) قصاید مختلف سروده‌است.

آثار

در آثار معدودى که در انواع قالب‌هاى شعرى از گلشن شیرازى باقى مانده، از سبک عراقى استفاده شده‌است او داراى دو دوازده‌بند ماتمى در رثاى امام حسین(ع) بوده که یکى از آن‌ها بر نظم، قافیه و ردیف محتشم کاشانى بوده‌است.

اشعار

فرازهایى از چهاربند او در رثای سالار شهیدان

در عالم این مصیبت عظمى چه ماتم است؟		کز فرش خاک، غلغله تا عرش اعظم است
چرخ بلند پایه به این رفعت و شکوه		رویش چراست نیلى و پشتش چرا خم است؟
افتاد در زمانه عجب شورشى، مگر		آغاز روز محشر و انجام عالم است؟!
یا از براى ماتم شاه جهانیان		در هر دلى ز خلق جهان، صد جهان غم است
محشر به پاى خاست چو سبط نبى فتاد		از پشت ذو الجناح به میدان کربلا
داد از دمى که رفت ز بیداد دیو و دد		بر باد فتنه، تخت سلیمان کربلا
کاش آن زمان که گشت نگون شه ز ذو الجناح		از توسن فلک، شه خاور نگون شدى
کاش آن زمان که خانۀ گردون اساس دین		ویران ز صَرصَر ستم خصم دون شدى
یا چون زمین، اساس فلک آمدى به زیر		یا چون فلک، اساس زمین واژگون شدى
این بال‌زن هماى همایون، حسین توست		این شاهباز پر زده در خون، حسین توست
این شاه بى‌قرین که ز تیغ سپاه کین		رنگین ز خون او شده هامون، حسین توست
این شاخ گل که از بدن چاک چاک او		پیکان چو غنچه آمده بیرون، حسین توست

منابع

• محمدعلی مجاهدی، کاروان شعر عاشورا،زمزم هدایت، ج۱، ص ۳۵۱-۳۵۲.