یوم الله

یوم الله یکی از نامهای عاشورا است.

معنا و مفهموم

یوم الله به معنای روز خداست. گرچه همه روزها و مکانها و زمانها از آن خداوند متعال است اما برخی زمانها و مکانها به دلیل اهمیت یا عظمت حادثه ای که در آنها رخ داده و یا قدرت نمایی خداوند در ان روز آشکار شده‌است، به روز خدا انتساب پیدا میکند. در قرآن نیز ایام الله ذکر شده و به گرامیداشت آن توصیه شده‌است.

دلیل نام گذاری عاشورا به یوم الله

طبق روایات اهل سنت، عاشورا روز مهمی حتی برای پیشینیان بوده‌است به طوری که پیامبر(ص) آن روز را به روزه داری سپری میکردند. در روایت عامه از رسول خدا نقل شده است: «عاشورا یکی از ایام الله است، هر که خواست روزه بگیرد و هر که خواست، نگیرد.»

اما پس از واقعه عاشورا، بنی‌امیه به دلیل کینه با عترت پیامبر(ص)، آن روز را فرخنده و مبارک نامیدند و به شادمانی پرداختند از این رو پس از آن حادثه عظیم امامان شیعه آن روز را روز شومی دانسته و از روزه گرفتن در آن روز نهی کردند. از امام صادق(ع) روایت است که: «آل امیه و شامیانی که در کشتن حسین(ع) آنان را یاری کرده اند، نذر کرده بودند که اگر حسین(ع) کشته شود و سپاه کوفه سالم از جبهه کربلا برگردند و خلافت در دودمان آل ابی سفیان مستقر گردد، آن روز را روز عید و جشن بگیرند و به شکرانه اش، آن روز را روزه بگیرند. از این رو روزه گرفتن عاسورا تا امروز در میان آل ابی سفیان رسم شده است و مردم از انان تبعیت می کنند و روزه می گیرند و در این روز به خانواده و بستگان خویش شادی می رسانند.»

روایتی از حضرت موسی در مورد عظمت عاشورا

در حدیثی قدسی آمده است که حضرت موسی به خداوند عرض کرد: «پروردگارا، چرا و به چه دلیل امت محمد(ص) را بر سایر امتها فضیلت بخشیدی؟»

خداوند فرمود: «به خاطر ده خصلت و ویژگی آنان را برتری دادم.»

موسی پرسید: «آن ده خصلت چیست؟ که امت محمدی به آن عمل میکنند تا من هم بنی اسرائیل را فرمان دهم تا به آنها عمل کنند؟»

خدا متعال فرمود: «آنها عبارتند از نماز، زکات، روزه، حج، جهاد، نماز جمعه، نماز جماعت، قران، دانش و عاشورا.»

در ادامه حضرت موسی از مفهوم عاشورا و یوم الله بودن ان پرسید و خداوند در پاسخ به روز گریه و تباکی بودن عاشورا در سوگ فرزند پیغمبر و فضیلت گریستن و اطعام و خرج در راه زاده زهرا و ماتم آن شهید بزرگوار اشاره می فرمایدو بر چشمهای گریان در روز عاشورا و قطرات اشک، پاداش بهشت را وعده می‌دهد.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف، ص ۵۲۰