لا یوم کیومک یا ابا عبد اللّه«ع»: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''لا یوم کیومک یا اباعبدالله(ع)'''، اى [[حسین بن على (ع)|اباعبدالله]]! هیچ روزى همچون روز تو([[عاشورا]])نیست. | '''لا یوم کیومک یا اباعبدالله(ع)'''، اى [[حسین بن على (ع)|اباعبدالله]]! هیچ روزى همچون روز تو([[عاشورا]])نیست. | ||
== معنا و مفهوم == | ==معنا و مفهوم== | ||
مضمون سخنى از [[زین العابدین «ع»|زین العابدین(ع)]] است.روزى [[زین العابدین «ع»|امام سجاد(ع)]] به پسر [[عباس ابن علی(ع)|عباس(ع)]] نگاه کرد و گریست. یاد از روز احد کرد که حمزه در آن کشته شد، سپس یاد از موته کرد که جعفر بن ابى طالب آنجا به شهادت رسید.سپس فرمود:«لا یوم کیوم الحسین،ازدلف الیه ثلاثون الف رجل یزعمون انّهم من هذه الأمّة کلّ یتقرّب الى اللّه عزّ و جلّ بدمه و هو باللّه یذکّرهم فلا یتّعظون حتّى قتلوه بغیا و ظلما و عدوانا...»، <ref>ناسخ التواریخ،ج۴،ص ۷۳(به نقل از امالى صدوق)،بحار الأنوار،ج ۲۲،ص ۲۷۴.</ref> هیچ روزى چون روز [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]] نیست،که سى هزار نفر بر ضدّ او گرد آمدند که همه خود را از این امّت مى‌پنداشتند و همه با ریختن خون او به خدا تقرّب مى‌جستند.او آنان را به یاد خدا مى‌انداخت، امّا آنان پند نمى‌گرفتند،تا آنکه او را از روى ستم و تجاوز و دشمنى کشتند.خداوند،«عباس»را رحمت کند که ایثار کرد و امتحان داد و جان خویش را فداى برادرش کرد...» <ref>معالى السبطین،ج ۲،ص ۱۰،مناقب،ابن شهر آشوب،ج ۴،ص ۸۶.</ref> | مضمون سخنى از [[زین العابدین «ع»|زین العابدین(ع)]] است.روزى [[زین العابدین «ع»|امام سجاد(ع)]] به پسر [[عباس ابن علی(ع)|عباس(ع)]] نگاه کرد و گریست. یاد از روز احد کرد که حمزه در آن کشته شد، سپس یاد از موته کرد که جعفر بن ابى طالب آنجا به شهادت رسید.سپس فرمود:«لا یوم کیوم الحسین،ازدلف الیه ثلاثون الف رجل یزعمون انّهم من هذه الأمّة کلّ یتقرّب الى اللّه عزّ و جلّ بدمه و هو باللّه یذکّرهم فلا یتّعظون حتّى قتلوه بغیا و ظلما و عدوانا...»، <ref>ناسخ التواریخ،ج۴،ص ۷۳(به نقل از امالى صدوق)،بحار الأنوار،ج ۲۲،ص ۲۷۴.</ref> هیچ روزى چون روز [[حسین بن على (ع)|حسین(ع)]] نیست،که سى هزار نفر بر ضدّ او گرد آمدند که همه خود را از این امّت مى‌پنداشتند و همه با ریختن خون او به خدا تقرّب مى‌جستند.او آنان را به یاد خدا مى‌انداخت، امّا آنان پند نمى‌گرفتند،تا آنکه او را از روى ستم و تجاوز و دشمنى کشتند.خداوند،«عباس»را رحمت کند که ایثار کرد و امتحان داد و جان خویش را فداى برادرش کرد...» <ref>معالى السبطین،ج ۲،ص ۱۰،مناقب،ابن شهر آشوب،ج ۴،ص ۸۶.</ref> | ||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
[[مرثیه‌خوانی|مرثیه‌خوانان]] نیز،هرگاه از هر امامى روضه بخوانند،یا از هر مصیبت جانگدازى یاد کنند، در پایان با نقل جملۀ بالا،گریز به کربلا مى‌زنند،که بالاترین سوگهاست و بحق،با توجّه به مصائب اهل بیت در کربلا،هر غم و مصیبتى کوچک و قابل تحمّل مى‌شود. | [[مرثیه‌خوانی|مرثیه‌خوانان]] نیز،هرگاه از هر امامى روضه بخوانند،یا از هر مصیبت جانگدازى یاد کنند، در پایان با نقل جملۀ بالا،گریز به کربلا مى‌زنند،که بالاترین سوگهاست و بحق،با توجّه به مصائب اهل بیت در کربلا،هر غم و مصیبتى کوچک و قابل تحمّل مى‌شود. | ||
== منبع == | ==منبع== | ||
* جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۹۰-۳۹۱. | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۹۰-۳۹۱.] | ||
== پی‌نوشت == | ==پی‌نوشت== | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:مفاهیم]] | [[رده:مفاهیم]] | ||
[[رده:تاریخ]] | [[رده:تاریخ]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۶
لا یوم کیومک یا اباعبدالله(ع)، اى اباعبدالله! هیچ روزى همچون روز تو(عاشورا)نیست.
معنا و مفهوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]
مضمون سخنى از زین العابدین(ع) است.روزى امام سجاد(ع) به پسر عباس(ع) نگاه کرد و گریست. یاد از روز احد کرد که حمزه در آن کشته شد، سپس یاد از موته کرد که جعفر بن ابى طالب آنجا به شهادت رسید.سپس فرمود:«لا یوم کیوم الحسین،ازدلف الیه ثلاثون الف رجل یزعمون انّهم من هذه الأمّة کلّ یتقرّب الى اللّه عزّ و جلّ بدمه و هو باللّه یذکّرهم فلا یتّعظون حتّى قتلوه بغیا و ظلما و عدوانا...»، [۱] هیچ روزى چون روز حسین(ع) نیست،که سى هزار نفر بر ضدّ او گرد آمدند که همه خود را از این امّت مى‌پنداشتند و همه با ریختن خون او به خدا تقرّب مى‌جستند.او آنان را به یاد خدا مى‌انداخت، امّا آنان پند نمى‌گرفتند،تا آنکه او را از روى ستم و تجاوز و دشمنى کشتند.خداوند،«عباس»را رحمت کند که ایثار کرد و امتحان داد و جان خویش را فداى برادرش کرد...» [۲]
امام حسن مجتبى و امیر المؤمنین(ع) نیز خطاب به سیدالشهدا(ع) فرموده‌اند:«لا یوم کیومک یا ابا عبد اللّه» [۳] گرچه همۀ شهادتها و مصیبتهاى اهل بیت پیامبر،سنگین و اندوهبار است،امّا آنچه در کربلا گذشت، بالاترین داغ و سوگ بود و هیچ حادثه‌اى به دلخراشى عاشورا و هیچ امامى و شهیدى به مظلومیّت اباعبدالله(ع) و فرزندان او نیست.این است که از جملۀ فوق، بعنوان تسلاّى خاطر داغدیدگان هم استفاده مى‌شود و این توصیۀ ائمّه است که هرگاه مصیبتى براى شما پیش آمد،از عاشورا و مصائب اهل بیت(ع) یاد کنید، تا تحمل داغ بر شما آسان شود.
مرثیه‌خوانان نیز،هرگاه از هر امامى روضه بخوانند،یا از هر مصیبت جانگدازى یاد کنند، در پایان با نقل جملۀ بالا،گریز به کربلا مى‌زنند،که بالاترین سوگهاست و بحق،با توجّه به مصائب اهل بیت در کربلا،هر غم و مصیبتى کوچک و قابل تحمّل مى‌شود.