انس بن حارث کاهلى: تفاوت میان نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
T.ramezani (بحث | مشارکتها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
حارث کاهلی از [[ | حارث کاهلی از شهداى [[کربلا]] است. | ||
وى از اصحاب پیامبر خدا(ص)، از طایفۀ بنى کاهل از [[بنى اسد]] بود که از عربهاى شمال محسوب مىشدند. گفتهاند در جنگ بدر و حنین هم شرکت داشت. | == زندگینامه == | ||
وى از اصحاب پیامبر خدا(ص)، از طایفۀ بنى کاهل از [[بنى اسد]] بود که از عربهاى شمال محسوب مىشدند. گفتهاند در جنگ بدر و حنین هم شرکت داشت. پیرمردى سالخورده، از شیعیان [[کوفه]] بود که موقعیتى والا داشت. شبانه خود را به کربلا رساند و روز [[عاشورا]] در رکاب [[حسین بن على (ع)|حسین (ع)]] به سعادت [[شهادت]] رسید. رجزى که مىخواند، چنین بود: | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|قد علمت کاهلها و دودان | و الخندفیّون و قیس عیلان}} | {{ب|قد علمت کاهلها و دودان | و الخندفیّون و قیس عیلان}} | ||
{{م|بانّ قومى آفة للأقران<ref>''انصار الحسین،ص | {{م|بانّ قومى آفة للأقران<ref>''انصار الحسین،ص ۶۰؛اعیان الشیعة،ج ۳،ص۴۹۹.''</ref>}} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
در برخى منابع، نام او مالک بن انس کاهلى آمده است. | در برخى منابع، نام او [[مالک بن انس باهلی|مالک بن انس کاهلى]] آمده است. | ||
==منابع== | |||
== | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۶۰-۶۱.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
<references /> | |||
[[رده:افراد]] | |||
[[رده:شهیدان کربلا]] | |||
[[رده:شهیدان عاشورا]] |
نسخهٔ ۵ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۵:۰۱
حارث کاهلی از شهداى کربلا است.
زندگینامه
وى از اصحاب پیامبر خدا(ص)، از طایفۀ بنى کاهل از بنى اسد بود که از عربهاى شمال محسوب مىشدند. گفتهاند در جنگ بدر و حنین هم شرکت داشت. پیرمردى سالخورده، از شیعیان کوفه بود که موقعیتى والا داشت. شبانه خود را به کربلا رساند و روز عاشورا در رکاب حسین (ع) به سعادت شهادت رسید. رجزى که مىخواند، چنین بود:
قد علمت کاهلها و دودان | و الخندفیّون و قیس عیلان | |
بانّ قومى آفة للأقران[۱] |
در برخى منابع، نام او مالک بن انس کاهلى آمده است.
منابع
پی نوشت
- ↑ انصار الحسین،ص ۶۰؛اعیان الشیعة،ج ۳،ص۴۹۹.