عمیر بن عبدالله مذحجی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
| آثار = | | آثار = | ||
| نقش های برجسته =از اصحاب امام حسین (ع) و شهدای کربلا | | نقش های برجسته =از اصحاب امام حسین (ع) و شهدای کربلا | ||
}}'''عمیر بن عبدالله مَذحجی،''' از اصحاب امام حسین (ع) بود. | }}'''عمیر بن عبدالله مَذحجی،''' از اصحاب [[امام حسین (ع)]] بود که در [[کربلا]] در روز [[عاشورا]] به [[شهادت]] رسید. | ||
== تبار شناسی == | ==تبار شناسی== | ||
قبیله مذحج تیره‌ای از کهلان و از اعراب قحطانی جنوب بودند که اصالت یمنی داشتند و در [[کوفه]] میزیستند.<ref>انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۱۱۸-۱۱۹. </ref> | قبیله مذحج تیره‌ای از کهلان و از اعراب قحطانی جنوب بودند که اصالت یمنی داشتند و در [[کوفه]] میزیستند.<ref>انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۱۱۸-۱۱۹. </ref> | ||
==نقش در واقعه کربلا== | ==نقش در واقعه کربلا== | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
بی هیچ تردید قبیله سعد و مذحج بر این باورند که من شیر دشمن‌گیرِ میدان ناگریزم. شمشیر را آنسان هولناک بر کاسه سر سواران غرق در سلاح فرو می‌آورم تا خوراک کفتاران لنگ دشت را فراهم آورده باشم. چه کسی را می‌شناسی که راه و رسم مرا بشناسد؟ | بی هیچ تردید قبیله سعد و مذحج بر این باورند که من شیر دشمن‌گیرِ میدان ناگریزم. شمشیر را آنسان هولناک بر کاسه سر سواران غرق در سلاح فرو می‌آورم تا خوراک کفتاران لنگ دشت را فراهم آورده باشم. چه کسی را می‌شناسی که راه و رسم مرا بشناسد؟ | ||
=== شهادت === | ===شهادت=== | ||
عمیر پس از جنگی سخت با دشمن و کشتن چندین تن از آنان، به دست [[مسلم ضبابی]] و [[عبدالله بجلی]] به [[شهادت]]<nowiki/> رسید. <ref>مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۱۴. </ref> | عمیر پس از جنگی سخت با دشمن و کشتن چندین تن از آنان، به دست [[مسلم ضبابی]] و [[عبدالله بجلی]] به [[شهادت]]<nowiki/> رسید. <ref>مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۱۴. </ref> | ||
| خط ۵۰: | خط ۵۰: | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۳۲۰-۳۲۱.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص ۳۲۰-۳۲۱.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
نسخهٔ ۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۵۷
.jpg) | |
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عمیر بن عبدالله مَذحجی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | از اصحاب امام حسین (ع) و شهدای کربلا |
عمیر بن عبدالله مَذحجی، از اصحاب امام حسین (ع) بود که در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.
تبار شناسی
قبیله مذحج تیره‌ای از کهلان و از اعراب قحطانی جنوب بودند که اصالت یمنی داشتند و در کوفه میزیستند.[۱]
نقش در واقعه کربلا
عمیر صبح عاشورا و پس از سعد بن حنظله تمیمی بدون اسب به میدان شتافت و مبارز خواست در حالی کخ چنین رجز می خواند:
قَد عَلِمَت سَعدٌ وَ حَی مَذحَج | ||
اُعلُوا بِسیفی هامَة المُدَهج | ||
فریسةُ الضَبعِ الازل الاعرج | ||
اَنّی لَیثُ الغاب لَم اُهَجِهِج | ||
وَ اَترُکُ القرن لَدَی التَعرج | ||
فَمَن تَراهُ واقِفاً بِمَنهَج |
بی هیچ تردید قبیله سعد و مذحج بر این باورند که من شیر دشمن‌گیرِ میدان ناگریزم. شمشیر را آنسان هولناک بر کاسه سر سواران غرق در سلاح فرو می‌آورم تا خوراک کفتاران لنگ دشت را فراهم آورده باشم. چه کسی را می‌شناسی که راه و رسم مرا بشناسد؟
شهادت
عمیر پس از جنگی سخت با دشمن و کشتن چندین تن از آنان، به دست مسلم ضبابی و عبدالله بجلی به شهادت رسید. [۲]
در زیارتنامه‌ها نام وی ذکر نشده است. [۳]
منبع
پی نوشت
- ↑ انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش.، ص۱۱۸-۱۱۹.
- ↑ مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۱۴.
- ↑ برای تفصیل بیشتر رک : مقتل الحسین خوارزمی، خوارزمی، حسین، به کوشش الشیخ محمد السماوی، نجف: مطبعه الزهراء، ۱۳۶۷ ﻫ ق. ، ج۲، ص۱۷؛ ناسخ التواریخ (دوره امام سجاد(ع))، سپهر، لسان الملک میرزامحمدتقی، تهران: کتابفروشی اسلامیه، ۱۳۹۸ ﻫ ق. ، ج۲، ص۲۷۵.