مدهوش تهرانی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا اسماعیل | '''میرزا اسماعیل تهرانی'''، متخلّص به «مدهوش» است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام =مدهوش تهرانی | | نام =مدهوش تهرانی | ||
| توضیح تصویر = | | توضیح تصویر = | ||
| نام اصلی =میرزا اسماعیل تهرانی | | نام اصلی =میرزا اسماعیل تهرانی | ||
| خط ۵۵: | خط ۵۳: | ||
==دیوان اشعار== | ==دیوان اشعار== | ||
دیوان اشعار او شامل غزلیات، قصاید، مثنوی، مراثی، رباعیات، دوبیتی‌ها، مقطّعات، تک‌بیتی‌ها و ترجیحات است. | |||
قصایدی در مدح و ثنای حضرت باری‌تعالی، پیامبر اکرم (ص)، حضرت علی (ع)، حضرت [[سیدالشهدا (ع)]] و حضرت صاحب الزمان (ع) سروده است. | |||
===آثار عاشورایی=== | ===آثار عاشورایی=== | ||
در بخش مراثی قطعه‌ای در رثا و مقام حضرت سیدالشهدا (ع) و قطعه‌ای در فداکاری و وفاداری [[زینب (س)|حضرت زینب (س)]] در پیش کش‌کردن [[عون بن جعفر طیار|عون]] و جعفر به پیشگاه والای حضرت امام حسین (ع)، سروده است. | |||
در بخش مراثی قطعه‌ای در رثا و مقام حضرت سیدالشهدا (ع) و قطعه‌ای در فداکاری و وفاداری حضرت زینب (س) در پیش کش‌کردن عون | |||
نگاه کلی مدهوش در اشعارش عرفانی، پخته و سرشار از کمالات و علم و فضل است و می‌توان گفت او یک شاعر عارف مسلک است. | نگاه کلی مدهوش در اشعارش عرفانی، پخته و سرشار از کمالات و علم و فضل است و می‌توان گفت او یک شاعر عارف مسلک است. | ||
استفاده از تشبیه‌ها واستعاره‌های به جا و پخته، اشعار وی را دل نشین کرده است. می‌توان گفت، نگاه وی به | استفاده از تشبیه‌ها واستعاره‌های به جا و پخته، اشعار وی را دل نشین کرده است. می‌توان گفت، نگاه وی به [[کربلا]]، نگاهی عرفانی است و ابیاتی که درین زمینه سروده بر مبنای عشق و عرفان است. | ||
==کتاب شناسی== | ==کتاب شناسی== | ||
دیوان مدهوش تهرانی، به کوشش احمد کرمی؛ خط از علی عریانی. تهران: ما، 1368. | دیوان مدهوش تهرانی، به کوشش احمد کرمی؛ خط از علی عریانی. تهران: ما، 1368.{{شاعران}} | ||
[[رده:شاعران]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۶ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۵۸
میرزا اسماعیل تهرانی، متخلّص به «مدهوش» است.
| مدهوش تهرانی | |
|---|---|
| نام اصلی | میرزا اسماعیل تهرانی |
| مرگ | 1288 ه.ق |
| تخلص | «مدهوش» |
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
او از راه کسب و کار معیشت می‌کرد. ابتدا به حرفۀ علاقبندی پرداخت و در آن کار استادی بی‌مانند بود و در آخر شغل بلور فروشی اختیار کرد و بضاعتی به دست آورد.
رفته رفته ایمانی قوی وعشقی معنوی او را به راه عرفان هدایت کرد و او را به جامۀ اهل فقر درآورد. مدهوش دارای استعدادی سرشار و حافظه‌ای قوی بود. او بیشتر قواعد را از یغما گرفته و روش سلسلۀ نعمت‌اللهی داشته است. وی در سال 1288 هـ.ق وفات یافته است.
دیوان اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دیوان اشعار او شامل غزلیات، قصاید، مثنوی، مراثی، رباعیات، دوبیتی‌ها، مقطّعات، تک‌بیتی‌ها و ترجیحات است. قصایدی در مدح و ثنای حضرت باری‌تعالی، پیامبر اکرم (ص)، حضرت علی (ع)، حضرت سیدالشهدا (ع) و حضرت صاحب الزمان (ع) سروده است.
آثار عاشورایی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در بخش مراثی قطعه‌ای در رثا و مقام حضرت سیدالشهدا (ع) و قطعه‌ای در فداکاری و وفاداری حضرت زینب (س) در پیش کش‌کردن عون و جعفر به پیشگاه والای حضرت امام حسین (ع)، سروده است.
نگاه کلی مدهوش در اشعارش عرفانی، پخته و سرشار از کمالات و علم و فضل است و می‌توان گفت او یک شاعر عارف مسلک است.
استفاده از تشبیه‌ها واستعاره‌های به جا و پخته، اشعار وی را دل نشین کرده است. می‌توان گفت، نگاه وی به کربلا، نگاهی عرفانی است و ابیاتی که درین زمینه سروده بر مبنای عشق و عرفان است.
کتاب شناسی[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دیوان مدهوش تهرانی، به کوشش احمد کرمی؛ خط از علی عریانی. تهران: ما، 1368.