تباکى: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «خود را به گریه زدن،خود را گریان نشان دادن،خود را شبیه گریه‌کننده ساختن،حالت...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
خود را به گریه | '''تباکی'''، خود را به [[گریه]] زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه‌کننده ساختن، حالت گریه به خود گرفتن است. | ||
در | ==تباکی در عزای امام حسین(ع)== | ||
در راه احیاى [[عاشورا]] و [[عزادارى|سوگوارى]] بر عزاى [[حسین بن على (ع)|حسین (ع)]]،هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن ثواب دارد. حتّى اگر کسى نگرید یا گریه‌اش نیاید، گرفتن این حالت، هم در خود شخص حالت اندوه و تحسّر ایجاد مى‌کند، هم به مجلس عزا، چهره و رنگ غم مى‌بخشد. تباکى، همسویى با داغداران سوگ [[عاشورا]]<nowiki/>ست و مثل گریستن و گریاندن است. | |||
===تباکی در احادیث=== | |||
در حدیث امام صادق (ع) است: | |||
«من انشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنّة» <ref>''بحار الأنوار''،ج 44،ص 282.</ref> | |||
هر که دربارۀ [[حسین بن على (ع)|حسین]]، شعرى بگوید و تباکى کند، بهشت براى اوست. | |||
در حدیثى هم که سید بن طاووس نقل کرده، چنین است: | |||
جواد محدثی، فرهنگ | «من تباکى فله الجنّة» <ref>''همان''،ص 288.</ref> | ||
و در حدیث قدسى آمده است: | |||
«یا موسى! ما من عبد من عبیدى فى ذلک الزّمان بکى او تباکى و تعزّى على ولد المصطفى الاّ و کانت له الجنّة ثابتا فیها» <ref>''مستدرک سفینة البحار''، نمازى شاهرودى، ج 7، ص 235.</ref> | |||
اى موسى هر یک از بندگانم که در زمان [[شهادت]] فرزند مصطفى (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت سبط پیامبر تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود. | |||
البته غیر از تباکى در مصیبت [[ابا عبدالله (ع)|ابا عبد اللّه الحسین (ع)]]، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نیز مطلوب است و این از نمونه‌هاى روانى تأثیر ظاهر در باطن است. رسول خدا (ص) در این زمینه به ابو ذر غفارى فرمود: | |||
«یا ابا ذر! من استطاع ان یبکى فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک،انّ القلب القاسى بعید من اللّه»<ref>''مکارم الأخلاق''، طبرسى، ص 462؛ ''بحار الأنوار''، ج 74، ص 79.</ref> | |||
هر که مى‌تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکى کند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است. امام صادق (ع) دربارۀ گریه بر گناه خویش و از خوف خدا مى‌فرماید: | |||
«ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج منک مثل رأس الذّباب فبخّ بخّ»<ref>''بحار الأنوار''، ج 90، ص 344.</ref> | |||
اگر گریه‌ات نمى‌آید، خود را به حالت گریه در آور، پس اگر به اندازۀ سر مگسى اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو. | |||
==منابع== | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج1، ص 103-104.] | |||
==پی نوشت== | |||
[[رده:آئین‌ها و مراسم]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۳:۵۱
تباکی، خود را به گریه زدن، خود را گریان نشان دادن، خود را شبیه گریه‌کننده ساختن، حالت گریه به خود گرفتن است.
تباکی در عزای امام حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در راه احیاى عاشورا و سوگوارى بر عزاى حسین (ع)،هم گریستن، هم گریاندن و هم حالت گریه داشتن ثواب دارد. حتّى اگر کسى نگرید یا گریه‌اش نیاید، گرفتن این حالت، هم در خود شخص حالت اندوه و تحسّر ایجاد مى‌کند، هم به مجلس عزا، چهره و رنگ غم مى‌بخشد. تباکى، همسویى با داغداران سوگ عاشوراست و مثل گریستن و گریاندن است.
تباکی در احادیث[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در حدیث امام صادق (ع) است:
«من انشد فى الحسین شعرا فتباکى فله الجنّة» [۱]
هر که دربارۀ حسین، شعرى بگوید و تباکى کند، بهشت براى اوست.
در حدیثى هم که سید بن طاووس نقل کرده، چنین است:
«من تباکى فله الجنّة» [۲]
و در حدیث قدسى آمده است:
«یا موسى! ما من عبد من عبیدى فى ذلک الزّمان بکى او تباکى و تعزّى على ولد المصطفى الاّ و کانت له الجنّة ثابتا فیها» [۳]
اى موسى هر یک از بندگانم که در زمان شهادت فرزند مصطفى (ص) گریه کند یا حالت گریه به خود گیرد و بر مصیبت سبط پیامبر تعزیت گوید، همواره در بهشت خواهد بود.
البته غیر از تباکى در مصیبت ابا عبد اللّه الحسین (ع)، حالت گریه به خود گرفتن در مناجات و دعا و از خوف خدا نیز مطلوب است و این از نمونه‌هاى روانى تأثیر ظاهر در باطن است. رسول خدا (ص) در این زمینه به ابو ذر غفارى فرمود:
«یا ابا ذر! من استطاع ان یبکى فلیبک، و من لم یستطع فلیشعر قلبه الحزن و لیتباک،انّ القلب القاسى بعید من اللّه»[۴]
هر که مى‌تواند گریه کند، پس بگرید و هر که نتواند، پس در دل خویش حزن قرار دهد و تباکى کند، همانا قلب قساوت گرفته، از خداوند دور است. امام صادق (ع) دربارۀ گریه بر گناه خویش و از خوف خدا مى‌فرماید:
«ان لم یجئک البکاء فتباک، فان خرج منک مثل رأس الذّباب فبخّ بخّ»[۵]
اگر گریه‌ات نمى‌آید، خود را به حالت گریه در آور، پس اگر به اندازۀ سر مگسى اشک بیرون آمد، پس مرحبا به تو.