بستن آب: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «شیوۀ ناجوانمردانۀ تشنه نگهداشتن طرف در جنگ،براى از پاى در آوردن او.در حادثۀ...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''بستن آب،''' شیوه ناجوانمردانه تشنه نگهداشتن طرف در جنگ، براى از پاى در آوردن او می‌باشد. | |||
==بستن آب به روی کاروان کربلا== | |||
در حادثۀ کربلا سپاه [[عمر بن سعد|عمر سعد]] به دستور [[ابن زیاد]]، از رسیدن آب به [[خیمه‌گاه]] [[حسین بن على (ع)|امام حسین (ع)]] جلوگیرى کردند. از روز هفتم [[محرم]]، [[عمر سعد]] کسى را به نام [[عمرو بن حجاج زبیدی|عمرو بن حجاج]] با پانصد سوار بر [[فرات|شریعه فرات]] مأمور کرد. آنان [[فرات]] را در محاصره خویش قرار دادند و از سه روز به [[شهادت]] [[امام حسین (ع)]] مانده، مانع [[آب]] برداشتن اصحاب او از فرات شدند.<ref>''اعیان الشیعة، ج۱، ص ۵۹۹، الکامل فى التاریخ، ج۲، ص ۵۵۶.''</ref> این کار که به تشنگى امام و اصحاب و فرزندانش در روز [[عاشورا]] انجامید، از سوزناکترین حادثه‌هاى [[کربلا]] بود و امام و یاران و اطفالش لب تشنه ماندند. | |||
==منبع== | |||
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف، ص ۷۷] | ||
==پی نوشت== | |||
[[رده:مفاهیم]] | |||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۴ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۰۷
بستن آب، شیوه ناجوانمردانه تشنه نگهداشتن طرف در جنگ، براى از پاى در آوردن او می‌باشد.
بستن آب به روی کاروان کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در حادثۀ کربلا سپاه عمر سعد به دستور ابن زیاد، از رسیدن آب به خیمه‌گاه امام حسین (ع) جلوگیرى کردند. از روز هفتم محرم، عمر سعد کسى را به نام عمرو بن حجاج با پانصد سوار بر شریعه فرات مأمور کرد. آنان فرات را در محاصره خویش قرار دادند و از سه روز به شهادت امام حسین (ع) مانده، مانع آب برداشتن اصحاب او از فرات شدند.[۱] این کار که به تشنگى امام و اصحاب و فرزندانش در روز عاشورا انجامید، از سوزناکترین حادثه‌هاى کربلا بود و امام و یاران و اطفالش لب تشنه ماندند.
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ↑ اعیان الشیعة، ج۱، ص ۵۹۹، الکامل فى التاریخ، ج۲، ص ۵۵۶.