انور العطار: تفاوت میان نسخهها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی «انور العطّار به سال 1908 میلادی در دمشق به دنیا آمد، در زمان جنگ جهانی اول و عصر...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
انور | {{جعبه زندگینامه | ||
| اندازه جعبه = | |||
| عنوان = | |||
| نام = اَنوَر عَطّار | |||
| زادروز = 1908م / 1326ق | |||
| زادگاه = [[دمشق]] | |||
| تاریخ مرگ = 1972م / 1392ق | |||
| مکان مرگ = [[دمشق]] | |||
| ملیت = [[مردم سوریه|سوری]] | |||
| پیشه = شاعر، ادیب | |||
| آثار = ظلال الأیام | |||
}}'''انور العطار''' از شعرای عرب زبانی است که در وصف اهل بیت اشعاری سروده است. | |||
== زندگینامه == | |||
انور العطّار به سال 1908 میلادی در دمشق به دنیا آمد، در زمان جنگ جهانی اول و عصر درگیری بین امپراطوری عثمانی و امّت عربی رشد کرد. به «کرد علی» پیوست و با «مجله الزهراء» و «الرسالة» همکاری نمود، اشعار او در این دو مجله به چاپ رسیده است، شعر او با حزن و اندوه قرین است، او در سال 1392 ه. ق. وفات یافت. | |||
== آثار == | |||
برخی از آثار انور العطار چنین است: «ابواکیر»، «الاشواق»، «وادی الاحلام»، «منعطف النهر»، «اللیل المسحور». <ref>ادب الطف؛ ج 10، ص 282 و 283.</ref> | |||
== نمونه اشعار == | |||
1- لا أناجیک بالمدامع تهمیانت أسمی من الاسی و البکاء | 1- لا أناجیک بالمدامع تهمیانت أسمی من الاسی و البکاء | ||
خط ۱۳: | خط ۳۰: | ||
1- من تنها با گریه، تو را مناجات نمیکنم. زیرا شأن تو أجل از چنین نوحه و ماتمی است و جایگاه تو برتر از رثا و غم و گریه است. | 1- من تنها با گریه، تو را مناجات نمیکنم. زیرا شأن تو أجل از چنین [[نوحه]] و ماتمی است و جایگاه تو برتر از رثا و غم و [[گریه]] است. | ||
2- گریه و ندبه و اشک ریختن بر کسیکه شجاع و جوانمرد و دلاور و ترسیمگر بزرگیها و مروّت و شجاعت و رمز دلاوری است جایز نیست. | 2- گریه و ندبه و اشک ریختن بر کسیکه شجاع و جوانمرد و دلاور و ترسیمگر بزرگیها و مروّت و شجاعت و رمز دلاوری است جایز نیست. | ||
3 و 4- امّا تو ای حسین جان تو اندیشه و الگویی برای مردان و جوانمردان هستی که فداکاری در اطراف تو شکل گرفته و به صورت رمزی درآمده و شهدا آن را میآموزند. | 3 و 4- امّا تو [[حسین بن على (ع)|ای حسین جان]] تو اندیشه و الگویی برای مردان و جوانمردان هستی که فداکاری در اطراف تو شکل گرفته و به صورت رمزی درآمده و شهدا آن را میآموزند. | ||
5- تو آنچنان بالایی که آرزوی رسیدن به تو بالاترین آرزوهاست. | 5- تو آنچنان بالایی که آرزوی رسیدن به تو بالاترین آرزوهاست. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
دانشنامهی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 590. | * دانشنامهی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 590. | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
خط ۳۳: | خط ۴۶: | ||
[[رده:شاعران]] | [[رده:شاعران]] | ||
[[رده:شاعران عرب]] | [[رده:شاعران عرب]] | ||
<references />{{شاعران}} |
نسخهٔ کنونی تا ۹ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۴۴
اَنوَر عَطّار | |
---|---|
زادروز |
1908م / 1326ق دمشق |
درگذشت |
1972م / 1392ق دمشق |
ملیت | سوری |
پیشه | شاعر، ادیب |
آثار | ظلال الأیام |
انور العطار از شعرای عرب زبانی است که در وصف اهل بیت اشعاری سروده است.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
انور العطّار به سال 1908 میلادی در دمشق به دنیا آمد، در زمان جنگ جهانی اول و عصر درگیری بین امپراطوری عثمانی و امّت عربی رشد کرد. به «کرد علی» پیوست و با «مجله الزهراء» و «الرسالة» همکاری نمود، اشعار او در این دو مجله به چاپ رسیده است، شعر او با حزن و اندوه قرین است، او در سال 1392 ه. ق. وفات یافت.
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
برخی از آثار انور العطار چنین است: «ابواکیر»، «الاشواق»، «وادی الاحلام»، «منعطف النهر»، «اللیل المسحور». [۱]
نمونه اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
1- لا أناجیک بالمدامع تهمیانت أسمی من الاسی و البکاء
2- ما غناء الدّموع فی موقف جلّعن النّوح و الشّجی و الرّثاء
3- إنّما انت فکرة و مثالللعلی و المروءة السّمحاء
4- نسجت حولک البطولة رمزاو ارتوت منک دوحة الشّهداء
5- مطمح انت فی العلاء بعیدو اباء أعظم به من اباء [۲]
1- من تنها با گریه، تو را مناجات نمیکنم. زیرا شأن تو أجل از چنین نوحه و ماتمی است و جایگاه تو برتر از رثا و غم و گریه است.
2- گریه و ندبه و اشک ریختن بر کسیکه شجاع و جوانمرد و دلاور و ترسیمگر بزرگیها و مروّت و شجاعت و رمز دلاوری است جایز نیست.
3 و 4- امّا تو ای حسین جان تو اندیشه و الگویی برای مردان و جوانمردان هستی که فداکاری در اطراف تو شکل گرفته و به صورت رمزی درآمده و شهدا آن را میآموزند.
5- تو آنچنان بالایی که آرزوی رسیدن به تو بالاترین آرزوهاست.
منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- دانشنامهی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 590.