سید حمیرى: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
|گفتاورد = | |گفتاورد = | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}}'''سید حمیری''' از برجسته‌ترین شاعران شیعه که در عراق مى‌زیست و مورد عنایت خاص ائمه، بخصوص امام صادق(ع) بود. در مدح [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] و [[مرثیه|مرثیۀ]] [[سیدالشهدا (ع)|سید الشهدا(ع)]] و شهداى [[کربلا]]، آثار برجسته‌اى سروده است. | }} | ||
'''سید حمیری''' از برجسته‌ترین شاعران شیعه که در عراق مى‌زیست و مورد عنایت خاص ائمه، بخصوص امام صادق(ع) بود. در مدح [[اهل بیت (ع)|اهل بیت]] و [[مرثیه|مرثیۀ]] [[سیدالشهدا (ع)|سید الشهدا(ع)]] و شهداى [[کربلا]]، آثار برجسته‌اى سروده است. | |||
==زندگینامه== | ==زندگینامه== | ||
| خط ۷۱: | خط ۷۲: | ||
==پی‌نوشت== | ==پی‌نوشت== | ||
<references /> | <references />{{شاعران}} | ||
[[رده:افراد]] | [[رده:افراد]] | ||
[[رده:شاعران عرب]] | [[رده:شاعران عرب]] | ||
[[رده:شاعران]] | |||
[[رده:مرثیه‌سرا]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۴۰
| سید حمیری | |
|---|---|
| مرگ | ۱۷۳ هجری قمری رمیله، بغداد |
| پیشه | شاعر |
سید حمیری از برجسته‌ترین شاعران شیعه که در عراق مى‌زیست و مورد عنایت خاص ائمه، بخصوص امام صادق(ع) بود. در مدح اهل بیت و مرثیۀ سید الشهدا(ع) و شهداى کربلا، آثار برجسته‌اى سروده است.
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
نامش ابو هاشم، اسماعیل بن محمد الحمیرى بود.در سال ۱۰۵ ه به دنیا آمد. خانواده‌اش از محبت اهل بیت دور بودند؛ اما خودش شیفتۀ آل على بود و هنر و زبانش را وقف آن دودمان پاک کرد.
امام صادق(ع) به او فرمود:«سمتک امک سیدا،وفقت فى ذلک و انت سید الشعراء» [۱] مادرت تو را«سید»نامید،در این باره موفق شدى و تو سالار شاعرانى.سید حمیرى،علاوه بر چیرگى در شعر و ادب،در علوم قرآنى، تفسیر،حدیث و کلام نیز چهره‌اى بارز بود و نامش در کنار نام عالمان بزرگ مطرح است.
اما زبان شعرى او در مدح دودمان پیامبر و هجو و رسوا کردن بنى امیه،بسیار نافذ و بران بود.مجموعۀ شعر او نیز(دیوان السید الحمیرى)چاپ شده است.
حضرت صادق(ع) در منزل خود او را نشاند و خانوادۀ امام، پشت پرده نشستند. امام از او خواست در سوگ حسین(ع) شعر بخواند. او هم مرثیه‌اى خواند،
با این مطلع:
امرر على جدث الحسین فقل لاعظمه الزکیه
و امام صادق(ع) گریست و صداى ناله از خانۀ آن حضرت بلند شد،تا حدى که به او گفتند:دیگر بس است.او نیز شعرش را متوقف کرد. [۲]
سرانجام،در رمیلۀ بغداد،در سال ۱۷۳ ق وفات یافت. [۳]