کرده امام حسین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Esmaeili صفحهٔ کردۀ امام حسین«ع» را به کرده امام حسین(ع) منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
کرده | '''کرده امام حسین (ع)'''، قطعه زمینى است که کناره‌هاى آن را بلند کرده باشند و به نام سیدالشهدا در آن زراعت کنند. | ||
==مفهوم== | |||
کرده یا کرد قطعه زمینی است که در میان آن سبزى بکارند یا زراعت دیگرى کنند. زمینى که براى کاشتن سبزى یا میوه درست کنند و در آن چیزى بکارند.<ref>لغت‌نامه،دهخدا.</ref> | |||
در قدیم، رسم بوده که کشاورزان، زمینهاى مزروعى خود را کرده بندى ( قسمت‌بندى) مى‌کردند و یک کرده را به نام [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]] مى‌کاشتند و در آخر سال حساب مى‌کردند و درآمد آن را به یکى از تکایاى شهر مى‌پرداختند تا به مصرف سوگوارى [[خامس آل عبا]] برسد.<ref>تاریخ تکایا و عزادارى در قم،ص ۱۸۹.</ref> این نوعى موقوفه‌سازى براى سیدالشهدا(ع) بود و بودجه مردمى که مخارج تکایا و سوگواریها را تامین مى‌کرد، بعلاوه به کشاورزى و محصول زارعین هم برکت مى‌داد و آنان امام حسین(ع) یا [[عباس ابن علی(ع)|اباالفضل(ع)]] را در زمین و زراعت خویش، شریک و سهیم مى‌کردند و نشانه نوعى محبت و ولایت نسبت به خاندان رسول خدا(ص) بود. | |||
==منبع== | |||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۷۰.] | |||
==پی‌نوشت== | |||
<references /> | |||
[[رده:اماکن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۶
کرده امام حسین (ع)، قطعه زمینى است که کناره‌هاى آن را بلند کرده باشند و به نام سیدالشهدا در آن زراعت کنند.
مفهوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]
کرده یا کرد قطعه زمینی است که در میان آن سبزى بکارند یا زراعت دیگرى کنند. زمینى که براى کاشتن سبزى یا میوه درست کنند و در آن چیزى بکارند.[۱]
در قدیم، رسم بوده که کشاورزان، زمینهاى مزروعى خود را کرده بندى ( قسمت‌بندى) مى‌کردند و یک کرده را به نام امام حسین(ع) مى‌کاشتند و در آخر سال حساب مى‌کردند و درآمد آن را به یکى از تکایاى شهر مى‌پرداختند تا به مصرف سوگوارى خامس آل عبا برسد.[۲] این نوعى موقوفه‌سازى براى سیدالشهدا(ع) بود و بودجه مردمى که مخارج تکایا و سوگواریها را تامین مى‌کرد، بعلاوه به کشاورزى و محصول زارعین هم برکت مى‌داد و آنان امام حسین(ع) یا اباالفضل(ع) را در زمین و زراعت خویش، شریک و سهیم مى‌کردند و نشانه نوعى محبت و ولایت نسبت به خاندان رسول خدا(ص) بود.