سوره فجر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| (۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
سوره | [[پرونده:سوره فجر.jpg|بندانگشتی|بخشی از سوره فجر]] | ||
'''سوره فجر'''، در روایت امام صادق(ع) به سورۀ [[حسین بن على (ع)|امام حسین(ع)]] مشهور است و توصیه شده که در نمازهاى واجب و مستحب،خوانده شود:«اقرءوا سورة الفجر فى فرائضکم و نوافلکم،فانها سورة الحسین(ع)و ارغبوا فیها». <ref>سفینة البحار،ج۲،ص ۳۴۶،عوالم(امام حسین)،ص ۹۷.</ref> | |||
== تفسیر آیات == | |||
در آغاز این سوره به سوگندهای بیدارگر برمی‌خوریم که ضمن آنکه اهمیت قسم را می‌رساند، فرجام عبرت انگیز جامعه های استبداد زده پیشین را در آیان بعدی بیان میکند. این از سنتهای الهی است که وقتی قومی طقیان و ستم را به اوج خود می‌رساند، خداوند زمینه هلاک و نابودی آنها را فراهم می‌سازد. چنانکه موسای نجات بخش را مامور رهایی قوم بنی اسرائیل و ویران کردن سلطه فرعونیان کرد. در بخشهای دیگر سوره به آزمایش انسان و سرنوشت او، ملاک برتری و فروتری در بارگاه خدا، اصلاح پذیری و بیداری دیر هنگام و ... اشاره شده است. در پایان سوره سخن از عروج ملکوتی انسانی والامقام است که به درجه اطمینان و رضای الهی رسیده است. | |||
< | آیت الله طالقانی در تفسیر این سوره می‌نویسد:"از این جهت این سوره را سوره حسین نامیده‌اند که قیام و شهادت آن حضرت در آن تاریکی طغیان مانند طلوع نور فجر بود. از نو منشا حیات و حرکت گردید."<ref>پرتوی از قرآن، ج 4 ص 82</ref> | ||
== مصداق آیات == | |||
با توجه به محتوا معلوم می‌شود که برجسته ترین مصداق این سوره، امام حسین(ع) است که حکومت [[بنی امیه]] برای نابودی اسلام کمر بسته بودند با عاشورای خونین خود در هم کوبید. و این نامگذارى،جالب است، «چرا که قیام [[کربلا]]ى حسین(ع)، خود انفجار فجرى از ایمان و جهاد بود،در ظلمت شب جور و شرک بنى امیه،و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حیات مردم شروع مى‌شود،با خون حسین(ع) و یارانش در [[عاشورا]]، اسلام جانى تازه گرفت و حیاتى مجدد یافت.» <ref>آشنایى با سوره‌ها،جواد محدثى،ص ۹۲.در این باره مقالۀ ادبى-تحلیلى«سورۀ فجر،سورۀ امام حسین»را در «روایت انقلاب»ص ۱۳۸بخوانید.</ref> در ذیل روایتى از امام صادق(ع)،علت نامگذارى این سوره به سورۀ فجر،این بیان شده که [[سیدالشهدا (ع)|سیدالشهدا]] نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونه‌اند:«فهو ذو النفس المطمئنة الراضیة المرضیة و اصحابه من آل محمد هم الراضون عن الله یوم القیامة و هو راض عنهم». <ref>عوالم(امام حسین)،ص ۹۸.</ref> | |||
{| | {| | ||
|«و الفجر»که سوگند خداى ازلى است | |«و الفجر»که سوگند خداى ازلى است | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۶: | ||
|این سوره به گفتۀ امام صادق(ع) | |این سوره به گفتۀ امام صادق(ع) | ||
| | | | ||
|مشهور به سورۀ«حسین بن على»است <ref>از | |مشهور به سورۀ«حسین بن على»است <ref>از جواد محدثی</ref> | ||
|} | |} | ||
| خط ۱۷: | خط ۲۲: | ||
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۲۳۲.] | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=559291&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۲۳۲.] | ||
*حسین بن علی امام شهدا، مرضیه محمدزاده، مجتمع فرهنگی عاشورا، 1388، ص 133-134 | |||
==پی‌نوشت== | ==پی‌نوشت== | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده: | [[رده:آیات دارای شأن نزول]] | ||
[[رده:فضائل اهل بیت در قرآن]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۰۴
سوره فجر، در روایت امام صادق(ع) به سورۀ امام حسین(ع) مشهور است و توصیه شده که در نمازهاى واجب و مستحب،خوانده شود:«اقرءوا سورة الفجر فى فرائضکم و نوافلکم،فانها سورة الحسین(ع)و ارغبوا فیها». [۱]
تفسیر آیات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
در آغاز این سوره به سوگندهای بیدارگر برمی‌خوریم که ضمن آنکه اهمیت قسم را می‌رساند، فرجام عبرت انگیز جامعه های استبداد زده پیشین را در آیان بعدی بیان میکند. این از سنتهای الهی است که وقتی قومی طقیان و ستم را به اوج خود می‌رساند، خداوند زمینه هلاک و نابودی آنها را فراهم می‌سازد. چنانکه موسای نجات بخش را مامور رهایی قوم بنی اسرائیل و ویران کردن سلطه فرعونیان کرد. در بخشهای دیگر سوره به آزمایش انسان و سرنوشت او، ملاک برتری و فروتری در بارگاه خدا، اصلاح پذیری و بیداری دیر هنگام و ... اشاره شده است. در پایان سوره سخن از عروج ملکوتی انسانی والامقام است که به درجه اطمینان و رضای الهی رسیده است.
آیت الله طالقانی در تفسیر این سوره می‌نویسد:"از این جهت این سوره را سوره حسین نامیده‌اند که قیام و شهادت آن حضرت در آن تاریکی طغیان مانند طلوع نور فجر بود. از نو منشا حیات و حرکت گردید."[۲]
مصداق آیات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
با توجه به محتوا معلوم می‌شود که برجسته ترین مصداق این سوره، امام حسین(ع) است که حکومت بنی امیه برای نابودی اسلام کمر بسته بودند با عاشورای خونین خود در هم کوبید. و این نامگذارى،جالب است، «چرا که قیام کربلاى حسین(ع)، خود انفجار فجرى از ایمان و جهاد بود،در ظلمت شب جور و شرک بنى امیه،و همچنان که با فجر و آغاز روز، حرکت و حیات مردم شروع مى‌شود،با خون حسین(ع) و یارانش در عاشورا، اسلام جانى تازه گرفت و حیاتى مجدد یافت.» [۳] در ذیل روایتى از امام صادق(ع)،علت نامگذارى این سوره به سورۀ فجر،این بیان شده که سیدالشهدا نفس مطمئنه و راضیه و مرضیه است و یارانش نیز اینگونه‌اند:«فهو ذو النفس المطمئنة الراضیة المرضیة و اصحابه من آل محمد هم الراضون عن الله یوم القیامة و هو راض عنهم». [۴]
| «و الفجر»که سوگند خداى ازلى است | روشنگر حقى است که با آل على است | |
| این سوره به گفتۀ امام صادق(ع) | مشهور به سورۀ«حسین بن على»است [۵] |
منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۲۳۲.
- حسین بن علی امام شهدا، مرضیه محمدزاده، مجتمع فرهنگی عاشورا، 1388، ص 133-134