نماز: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
پایۀ دین بر '''نماز''' استوار است. | پایۀ دین بر '''نماز''' استوار است. | ||
== جایگاه نماز در نهضت عاشورا == | ==جایگاه نماز در نهضت عاشورا== | ||
جهادهاى پیامبر و نبردهاى [[امام على(ع)]] و نهضت حسینى، همه براى اقامۀ نماز و ایجاد و تقویت رابطۀ بندگى میان خالق و مخلوق است. در نهضت عاشورا، نماز جایگاه مهمى دارد. | جهادهاى پیامبر و نبردهاى [[امام على(ع)]] و نهضت حسینى، همه براى اقامۀ نماز و ایجاد و تقویت رابطۀ بندگى میان خالق و مخلوق است. در نهضت عاشورا، نماز جایگاه مهمى دارد. | ||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
خصلت یاران شهید او، روح معنوى و حال عبادت و نیایش و نماز بود و شب عاشورا، زمزمۀ نماز و نیایش آنان در خیمه‌هایشان پیچیده بود. به گفتۀ مورّخان «لهم دوىّ کدوىّ النّحل و هم ما بین راکع و ساجد و قارئ للقرآن» <ref>حیاة الامام الحسین،ج ۳،ص ۱۷۵.</ref> همۀ شب را به نماز مشغول بودند. به نقل تاریخ ابن اثیر، شب که شد، تمام شب را به نماز و استغفار و تضرّع و دعا پرداختند. صبح عاشورا نیز،حسین بن على(ع) پس از نماز صبح با یاران، نفرات خود را سازماندهى کرد.<ref>الکامل،ج ۲،ص ۵۶۰.</ref> | خصلت یاران شهید او، روح معنوى و حال عبادت و نیایش و نماز بود و شب عاشورا، زمزمۀ نماز و نیایش آنان در خیمه‌هایشان پیچیده بود. به گفتۀ مورّخان «لهم دوىّ کدوىّ النّحل و هم ما بین راکع و ساجد و قارئ للقرآن» <ref>حیاة الامام الحسین،ج ۳،ص ۱۷۵.</ref> همۀ شب را به نماز مشغول بودند. به نقل تاریخ ابن اثیر، شب که شد، تمام شب را به نماز و استغفار و تضرّع و دعا پرداختند. صبح عاشورا نیز،حسین بن على(ع) پس از نماز صبح با یاران، نفرات خود را سازماندهى کرد.<ref>الکامل،ج ۲،ص ۵۶۰.</ref> | ||
=== روایتهایی از عاشورا === | ===روایتهایی از عاشورا=== | ||
ظهر عاشورا، [[ابو ثمامۀ صائدى]]، وقت نماز را به یاد حضرت آورد. حضرت نیز او را دعا کرد که: خداوند تو را از نمازگزاران ذاکر قرار دهد. | ظهر عاشورا، [[ابوثمامه صائدی|ابو ثمامۀ صائدى]]، وقت نماز را به یاد حضرت آورد. حضرت نیز او را دعا کرد که: خداوند تو را از نمازگزاران ذاکر قرار دهد. | ||
آنگاه به اتفاق جماعتى به نماز ایستادند و نماز خوف خواندند.<ref>سفینة البحار،ج ۱1،ص ۱۳۶،الکامل،ج۲ ،ص ۵۶۷.</ref> | آنگاه به اتفاق جماعتى به نماز ایستادند و نماز خوف خواندند.<ref>سفینة البحار،ج ۱1،ص ۱۳۶،الکامل،ج۲ ،ص ۵۶۷.</ref> | ||
[[سعید بن عبد الله حنفى|سعید بن عبدالله]] نیز از یاران او بود که هنگام نماز،جلوى امام ایستاد و بدن خویش را سپر تیرهاى بلا ساخت و با پایان یافتن نماز امام، او بر زمین افتاد و شهید نماز گشت.<ref>بحار الأنوار،ج ۴۵ ،ص ۲۱.</ref> حسین و یارانش همه کشته راه نماز شدند. از این رو در زیارتنامۀ امام خطاب به او مى‌گوییم: «اشهد انّک قد اقمت الصّلاة و آتیت الزّکاة و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر».<ref>زیارت وارث</ref> | [[سعید بن عبد الله حنفى|سعید بن عبدالله]] نیز از یاران او بود که هنگام نماز،جلوى امام ایستاد و بدن خویش را سپر تیرهاى بلا ساخت و با پایان یافتن نماز امام، او بر زمین افتاد و شهید نماز گشت.<ref>بحار الأنوار،ج ۴۵ ،ص ۲۱.</ref> حسین و یارانش همه کشته راه نماز شدند. از این رو در زیارتنامۀ امام خطاب به او مى‌گوییم: «اشهد انّک قد اقمت الصّلاة و آتیت الزّکاة و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر».<ref>[[زیارت وارث]]</ref> | ||
آنچه به جهاد، ارزش مى‌دهد، آمیختگى آن با نماز است. عاشورا تلاقى عرفان و حماسه بود و نهضت کربلا براى احیاى سنّتهاى دینى و فرایض الهى از جمله نماز بود. شیعۀ او نیز باید اهل نماز و خشوع باشد و از دین‌دارى تنها عزادارى را نشناسد. | آنچه به جهاد، ارزش مى‌دهد، آمیختگى آن با نماز است. عاشورا تلاقى عرفان و حماسه بود و نهضت کربلا براى احیاى سنّتهاى دینى و فرایض الهى از جمله نماز بود. شیعۀ او نیز باید اهل نماز و خشوع باشد و از دین‌دارى تنها عزادارى را نشناسد. | ||
| خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
حتّى معتقدان و امیدواران به شفاعت حسین(ع) نیز باید اهل نماز باشند. چون شفاعت بى‌نمازان نخواهد رسید. دریغ و افسوس از کار آنان که در ایّام سوگوارى به عزادارى و سینه زنى و نوحه‌خوانى و دسته و هیأت مى‌روند، امّا نسبت به نمازهاى واجب بى‌اعتنایند. | حتّى معتقدان و امیدواران به شفاعت حسین(ع) نیز باید اهل نماز باشند. چون شفاعت بى‌نمازان نخواهد رسید. دریغ و افسوس از کار آنان که در ایّام سوگوارى به عزادارى و سینه زنى و نوحه‌خوانى و دسته و هیأت مى‌روند، امّا نسبت به نمازهاى واجب بى‌اعتنایند. | ||
== منبع == | ==منبع== | ||
== پی‌نوشت == | * [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۵۱-۴۵۲.] | ||
==پی‌نوشت== | |||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:مفاهیم اسلامی]] | [[رده:مفاهیم اسلامی]] | ||
[[رده:مفاهیم]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۳۲
پایۀ دین بر نماز استوار است.
جایگاه نماز در نهضت عاشورا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
جهادهاى پیامبر و نبردهاى امام على(ع) و نهضت حسینى، همه براى اقامۀ نماز و ایجاد و تقویت رابطۀ بندگى میان خالق و مخلوق است. در نهضت عاشورا، نماز جایگاه مهمى دارد.
در برخورد کاروان حسینى با سپاه حرّ در مسیر کوفه، وقت نماز که مى‌رسد، اذان گفته مى‌شود، نماز جماعت برگزار مى‌گردد و سپاه حر نیز به سیدالشهدا(ع) اقتدا مى‌کنند. پیش از شب عاشورا که سپاه عمر سعد به طرف خیمه‌گاه امام مى‌تازند، حضرت برادرش، عباس را مى‌فرستد تا با آنان گفتگو کند و شب را مهلت بخواهد تا به نماز و عبادت بگذرانند. «ارجع الیهم فان استطعت ان تؤخّرهم الى غداة لعلّنا نصلّى لربّنا هذه اللّیلة و ندعوه و نستغفره،فهو یعلم انّى احبّ الصّلاة و تلاوة کتابه و کثرة الدّعاء و الاستغفار». [۱]
در همان وقت نیز حبیب بن مظاهر به سپاه دشمن خطاب کرد که چرا مى‌خواهید با گروهى بجنگید که سحرخیزان و شب‌زنده‌داران و اهل عبادتند؟ [۲]
خصلت یاران شهید او، روح معنوى و حال عبادت و نیایش و نماز بود و شب عاشورا، زمزمۀ نماز و نیایش آنان در خیمه‌هایشان پیچیده بود. به گفتۀ مورّخان «لهم دوىّ کدوىّ النّحل و هم ما بین راکع و ساجد و قارئ للقرآن» [۳] همۀ شب را به نماز مشغول بودند. به نقل تاریخ ابن اثیر، شب که شد، تمام شب را به نماز و استغفار و تضرّع و دعا پرداختند. صبح عاشورا نیز،حسین بن على(ع) پس از نماز صبح با یاران، نفرات خود را سازماندهى کرد.[۴]
روایتهایی از عاشورا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
ظهر عاشورا، ابو ثمامۀ صائدى، وقت نماز را به یاد حضرت آورد. حضرت نیز او را دعا کرد که: خداوند تو را از نمازگزاران ذاکر قرار دهد.
آنگاه به اتفاق جماعتى به نماز ایستادند و نماز خوف خواندند.[۵]
سعید بن عبدالله نیز از یاران او بود که هنگام نماز،جلوى امام ایستاد و بدن خویش را سپر تیرهاى بلا ساخت و با پایان یافتن نماز امام، او بر زمین افتاد و شهید نماز گشت.[۶] حسین و یارانش همه کشته راه نماز شدند. از این رو در زیارتنامۀ امام خطاب به او مى‌گوییم: «اشهد انّک قد اقمت الصّلاة و آتیت الزّکاة و امرت بالمعروف و نهیت عن المنکر».[۷]
آنچه به جهاد، ارزش مى‌دهد، آمیختگى آن با نماز است. عاشورا تلاقى عرفان و حماسه بود و نهضت کربلا براى احیاى سنّتهاى دینى و فرایض الهى از جمله نماز بود. شیعۀ او نیز باید اهل نماز و خشوع باشد و از دین‌دارى تنها عزادارى را نشناسد.
حتّى معتقدان و امیدواران به شفاعت حسین(ع) نیز باید اهل نماز باشند. چون شفاعت بى‌نمازان نخواهد رسید. دریغ و افسوس از کار آنان که در ایّام سوگوارى به عزادارى و سینه زنى و نوحه‌خوانى و دسته و هیأت مى‌روند، امّا نسبت به نمازهاى واجب بى‌اعتنایند.