تعزیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''تعزیه''' در زبان اردو تعزیه به معانی [[تربت]]، [[ضریح]] و [[روضه|عمارتِ روضه]]، و «تعزیه‌دار» به معنای ماتم‌دار و سینه‌زنی‌ کردن<ref>اردو دائرةالمعارف...، 6 /455.</ref>، سازندۀ تعزیه و سازندۀ علامت شبیه برای سوگواری، و سینه‌زن و عزادار<ref>چوهدری، 174.</ref> و در بنگال به معنای محمل شتر یا عماری فیل<ref>اردو دائرةالمعارف، همانجا.</ref> به‌کار می‌رود.<ref>برای معانی دیگر تعزیه و واژه‌های ترکیبی تعزیه در زبان اردو، نک: مهذّب اللغات، 3 /271-272؛ اردو لغت، 5/295؛ «لغت‌نامه...»، 327.</ref>
{{جعبه اطلاعات میراث فرهنگی و معنوی بشر
|نام      =تعزیه
|تصویر1    =Taziye5.jpg
|زیرنویس1  =
|تصویر2    =
|زیرنویس2  =
|کشورها    =ایران
|بخش        =
|منطقه1    =آسیا-اقیانوسیه
|منطقه2    =
|منطقه3    =
|منطقه4    =
|منطقه5    =
|کد        =[http://www.unesco.org/culture/ich/en/RL/00377 00377]
ثبت: =«سیدعظیم موسوی» پژوهشگر تئاتر آیینی سنتی - نویسنده و کارگردان
|تاریخ    =2010
|معیار    = III, VI
|وضعیت    =
|پانویس جعبه=
}}
'''تعزیه''' در زبان اردو تعزیه به معانی [[تربت]]، [[ضریح]] و [[روضه|عمارتِ روضه]]، و «تعزیه‌دار» به معنای ماتم‌دار و سینه‌زنی‌ کردن<ref>اردو دائرةالمعارف...، 6 /455.</ref>، سازندۀ تعزیه و سازندۀ علامت شبیه برای سوگواری، و سینه‌زن و عزادار<ref>چوهدری، 174.</ref> و در بنگال به معنای محمل شتر یا [[عمارى|عماری]] فیل<ref>اردو دائرةالمعارف، همانجا.</ref> به‌کار می‌رود.<ref>برای معانی دیگر تعزیه و واژه‌های ترکیبی تعزیه در زبان اردو، نک: مهذّب اللغات، 3 /271-272؛ اردو لغت، 5/295؛ «لغت‌نامه...»، 327.</ref>


در هند و برخی حوزه‌های جغرافیایی-فرهنگی دیگر جهان، مانند عراق، تعزیه به تابوت‌واره یا هیکلی تمثیلی از گور، ضریح، گنبد و بارگاه [[حسین بن على (ع)|امام‌ حسین (ع)]] در [[کربلا]] گفته می‌شود. این صندوق تمثیلی را در شمال هند «تعزیه»، و در جنوب هند «تابوت» می‌نامند.<ref>هالیستر، 166؛EI1، همانجا؛ نیز نک: ER, XIV/359; EI2.</ref>
در هند و برخی حوزه‌های جغرافیایی-فرهنگی دیگر جهان، مانند عراق، تعزیه به تابوت‌واره یا هیکلی تمثیلی از گور، ضریح، گنبد و بارگاه [[حسین بن على (ع)|امام‌ حسین (ع)]] در [[کربلا]] گفته می‌شود. این صندوق تمثیلی را در شمال هند «تعزیه»، و در جنوب هند «تابوت» می‌نامند.<ref>هالیستر، 166؛EI1، همانجا؛ نیز نک: ER, XIV/359; EI2.</ref>


== ساختار تعزیه ==
==ساختار تعزیه==
ساختمان، شکل، جنس، اندازه و نوع آرایه‌ها و نقش و نگارهای تزیینی تابوت‌واره‌های تعزیه در هر سرزمین و شهر و ناحیه با هم فرق می‌کنند. نظام باورهای مردم شیعۀ هر حوزۀ فرهنگی و تأثیرپذیری از فرهنگ‌های دیگر، به‌ویژه از گروه‌های قومی-مذهبی مجاور خود، به نحوی آشکار در چگونگی شکل ساختمان و آرایه‌بندی تعزیه‌‌ها و در شیوه و رسم عزاداری و تعزیه‌گردانی اثر بخشیده است. تعزیه‌‌هایی که در بخش‌هایی از میان‌رودان (بین‌النهرین)، مانند کربلا رایج است، معمولاً به شکل صندوقی مربع یا مربع مستطیل با سقفی دوشیبی یا تخت و تقریباً شبیه ضریح زیارتگاه و به اندازه‌‌های بزرگ و کوچک ساخته شده‌اند.
ساختمان، شکل، جنس، اندازه و نوع آرایه‌ها و نقش و نگارهای تزیینی تابوت‌واره‌های تعزیه در هر سرزمین و شهر و ناحیه با هم فرق می‌کنند. نظام باورهای مردم شیعۀ هر حوزۀ فرهنگی و تأثیرپذیری از فرهنگ‌های دیگر، به‌ویژه از گروه‌های قومی-مذهبی مجاور خود، به نحوی آشکار در چگونگی شکل ساختمان و آرایه‌بندی تعزیه‌‌ها و در شیوه و رسم عزاداری و تعزیه‌گردانی اثر بخشیده است. تعزیه‌‌هایی که در بخش‌هایی از میان‌رودان (بین‌النهرین)، مانند کربلا رایج است، معمولاً به شکل صندوقی مربع یا مربع مستطیل با سقفی دوشیبی یا تخت و تقریباً شبیه ضریح زیارتگاه و به اندازه‌‌های بزرگ و کوچک ساخته شده‌اند.


خط ۱۰: خط ۳۰:
تعزیه‌هایی که درمیان شیعیان هندوستان و در شهرهایی مانند لکهنو، حیدرآباد، کلکته، دهلی و... به کار می‌رود، از لحاظ شکل و شمایل با تعزیه‌های رایج میان شیعیان [[عراق]] فرق دارد. این تعزیه‌ها را معمولاً از چوب خیزران و مقوا و کاغذهای الوان و به صورت خیالی از روی گنبد و بارگاه و ضریح امام حسین (ع) می‌سازند. بلندی تعزیه‌های بزرگ گاهی به 5 تا 6 متر می‌رسد. این تعزیه‌ها را با کاغذهای نقره‌ای و طلایی روکش می‌کنند و با آبنوس یا عاج و حتى نقره و کاغذهای رنگارنگ و چیزهای دیگر تزیین می‌کنند.<ref>هالیستر، همانجا؛ تریتن، 75؛ نیز نک: کول، 102-103؛ بلوکباشی، 25.</ref> برخی از مردم تعزیه‌های خود را با خوشه‌های گندم یا جو نو رسیده و گل و گیاه دیگر و انواع چراغ‌های روشنایی می‌آرایند. مسلمانان مناطق کوهستانی هند تعزیه‌هایشان را با چوب شاخه‌های درختان کوهی می‌سازند و با برگ و گل گیاهان کوهی می‌پوشانند.<ref>جعفری، 223.</ref>
تعزیه‌هایی که درمیان شیعیان هندوستان و در شهرهایی مانند لکهنو، حیدرآباد، کلکته، دهلی و... به کار می‌رود، از لحاظ شکل و شمایل با تعزیه‌های رایج میان شیعیان [[عراق]] فرق دارد. این تعزیه‌ها را معمولاً از چوب خیزران و مقوا و کاغذهای الوان و به صورت خیالی از روی گنبد و بارگاه و ضریح امام حسین (ع) می‌سازند. بلندی تعزیه‌های بزرگ گاهی به 5 تا 6 متر می‌رسد. این تعزیه‌ها را با کاغذهای نقره‌ای و طلایی روکش می‌کنند و با آبنوس یا عاج و حتى نقره و کاغذهای رنگارنگ و چیزهای دیگر تزیین می‌کنند.<ref>هالیستر، همانجا؛ تریتن، 75؛ نیز نک: کول، 102-103؛ بلوکباشی، 25.</ref> برخی از مردم تعزیه‌های خود را با خوشه‌های گندم یا جو نو رسیده و گل و گیاه دیگر و انواع چراغ‌های روشنایی می‌آرایند. مسلمانان مناطق کوهستانی هند تعزیه‌هایشان را با چوب شاخه‌های درختان کوهی می‌سازند و با برگ و گل گیاهان کوهی می‌پوشانند.<ref>جعفری، 223.</ref>


== انواع تعزیه ==
==انواع تعزیه==
دو نوع تعزیه در شبه قارۀ هند به کار می‌رود. یکی موقت و دیگری دائم و همیشگی. تعزیه‌های همیشگی را معمولاً «ضریح» می‌نامند و در زیارتگاه‌هایی که [[امام باره]] (ه‍ م)، تعزیه‌خانه و عاشوراخانه می‌نامند، برای [[زیارت]] مردم نگه می‌دارند. هریک از امام‌باره‌‌های بزرگ قدیمی، تعزیه یا ضریحی مخصوص به خود دارد.<ref>جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ نیز نک: بلوکباشی، 26.</ref> ضریح‌های دائم، مظهر و نمادی از ضریح امام حسین (ع) در کربلا به‌شمار می‌آید و شیعیان هند که دور از سرزمین مقدس کربلا زندگی می‌کنند و رفتن به کربلا و زیارت مرقد امام برایشان دشوار است، این ضریح‌ها را به نیت ضریح سالار شهیدان زیارت، و برآورده‌ شدن حاجتشان را از آنها طلب می‌کنند.<ref>یادداشت مؤلف.</ref>
دو نوع تعزیه در شبه قارۀ هند به کار می‌رود. یکی موقت و دیگری دائم و همیشگی. تعزیه‌های همیشگی را معمولاً «ضریح» می‌نامند و در زیارتگاه‌هایی که [[امام باره]] (ه م)، تعزیه‌خانه و عاشوراخانه می‌نامند، برای [[زیارت]] مردم نگه می‌دارند. هریک از امام‌باره‌‌های بزرگ قدیمی، تعزیه یا ضریحی مخصوص به خود دارد.<ref>جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ نیز نک: بلوکباشی، 26.</ref> ضریح‌های دائم، مظهر و نمادی از ضریح امام حسین (ع) در کربلا به‌شمار می‌آید و شیعیان هند که دور از سرزمین مقدس کربلا زندگی می‌کنند و رفتن به کربلا و زیارت مرقد امام برایشان دشوار است، این ضریح‌ها را به نیت ضریح سالار شهیدان زیارت، و برآورده‌ شدن حاجتشان را از آنها طلب می‌کنند.<ref>یادداشت مؤلف.</ref>


هرساله در آغاز محرم، تعزیه‌های موقت را می‌سازند و در روز [[عاشورا]] آنها را با علم‌هایی به محل‌های معروف به کربلا می‌برند.<ref>هالیستر، 172؛ لولین جونز، 203-204.</ref> در پایان مراسم ماتم روز عاشورا، یا در روز [[اربعین]] امام حسین (ع)، تعزیه‌‌ها را در گورستان‌های اطراف کربلا‌ها به خاک می‌سپارند، یا در چاه و یا به رودخانه و دریا می‌اندازند.<ref>تریتن، جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ احمد، 32؛ نیز نک: حکمت، 252-253؛ نقوی، 171.</ref> در برخی جا‌ها در مسیر حرکت تعزیه از امام باره به کربلا، تعزیه‌گاه‌هایی (مانند تعزیه‌گاه حضرت گنج) ساخته‌اند که دسته‌‌های حامل تعزیه در آنجا‌ها توقف و استراحت می‌کنند.<ref>لولین جونز، 205-206.</ref>
هرساله در آغاز محرم، تعزیه‌های موقت را می‌سازند و در روز [[عاشورا]] آنها را با علم‌هایی به محل‌های معروف به کربلا می‌برند.<ref>هالیستر، 172؛ لولین جونز، 203-204.</ref> در پایان مراسم ماتم روز عاشورا، یا در روز [[اربعین]] امام حسین (ع)، تعزیه‌‌ها را در گورستان‌های اطراف کربلا‌ها به خاک می‌سپارند، یا در چاه و یا به رودخانه و دریا می‌اندازند.<ref>تریتن، جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ احمد، 32؛ نیز نک: حکمت، 252-253؛ نقوی، 171.</ref> در برخی جا‌ها در مسیر حرکت تعزیه از امام باره به کربلا، تعزیه‌گاه‌هایی (مانند تعزیه‌گاه حضرت گنج) ساخته‌اند که دسته‌‌های حامل تعزیه در آنجا‌ها توقف و استراحت می‌کنند.<ref>لولین جونز، 205-206.</ref>


== تعزیه در فرهنگ‌ها ==
==تعزیه در فرهنگ‌ها==
کربلاهای محلی در هند الگویی از گورستان کربلا در جوار [[حرم حسینى|مزار امام‌ حسین (ع)]] در کشور عراق است. مقداری خاک از کربلای واقعی آورده، و در کربلاهای محلی پاشیده، و آنها را متبرک کرده‌اند. شیعیان مردگان خود را هم در این کربلاهای محلی به خاک می‌سپارند.<ref>چلکوفسکی، 55.</ref>
کربلاهای محلی در هند الگویی از گورستان کربلا در جوار [[حرم حسینى|مزار امام‌ حسین (ع)]] در کشور عراق است. مقداری خاک از کربلای واقعی آورده، و در کربلاهای محلی پاشیده، و آنها را متبرک کرده‌اند. شیعیان مردگان خود را هم در این کربلاهای محلی به خاک می‌سپارند.<ref>چلکوفسکی، 55.</ref>


میر عبداللطیف‌ خان شوشتری‌ که در1203ق/ 1788م به هندوستان سفر کرده بود، گزارشی از رسم مشابه تعزیه‌گردانی در ماه محرم در میان دو گروه هندو و شیعه به تقلید و تأسی از برخی آداب و رسم‌های رایج در فرهنگ‌های یکدیگر، در تحفة العالم آورده است. وی دربارۀ هندوهای برخی از شهرها می‌نویسد: مردم و «اعاظم و متمولین هنود» که «بویی از مسلمانی و بانگ محمدی» نبرده‌اند، «تعزیه‌خانه‌های عالی به تکلف دارند». در ماه محرم «رخت سوگواری پوشند» و در «تمام عشره»، «ترک لذات کنند» و «شب‌ها و روزها به زبان هندی و فارسی [[مرثیه خوانی|مرثیه‌خوانی]] و سنگ‌زنی کنند» و «شبیه به ضرایح مقدسه از چوب یا کاغذ سازند» و «بر خاک غلطند» و «نزد آنها به سجده روند» و «طلب مطالب» کنند. «بعد از انقضای ایام عاشورا آنها را یا در رودخانه غرق کنند، یا در جایی معین دفن کنند و آن را کربلا گویند». «مسلمانان نیز در بنگاله و سایر بلاد اسلام، تقلید ایشان در آن حرکات کنند».<ref>ص 434-435؛ برای گزارش جامعی دربارۀ انواع و اشکال تعزیه‌ها و مراسم حمل و دفن آنها مبتنی‌ بر مشاهدات و تحقیقات، نک: دائرةالمعارف...، 4/ 447-449.</ref>
میر عبداللطیف‌ خان شوشتری‌ که در1203ق/ 1788م به هندوستان سفر کرده بود، گزارشی از رسم مشابه تعزیه‌گردانی در ماه محرم در میان دو گروه هندو و شیعه به تقلید و تأسی از برخی آداب و رسم‌های رایج در فرهنگ‌های یکدیگر، در تحفة العالم آورده است. وی دربارۀ هندوهای برخی از شهرها می‌نویسد: مردم و «اعاظم و متمولین هنود» که «بویی از مسلمانی و بانگ محمدی» نبرده‌اند، «تعزیه‌خانه‌های عالی به تکلف دارند». در ماه محرم «رخت سوگواری پوشند» و در «تمام عشره»، «ترک لذات کنند» و «شب‌ها و روزها به زبان هندی و فارسی [[مرثیه خوانی|مرثیه‌خوانی]] و سنگ‌زنی کنند» و «شبیه به ضرایح مقدسه از چوب یا کاغذ سازند» و «بر خاک غلطند» و «نزد آنها به سجده روند» و «طلب مطالب» کنند. «بعد از انقضای ایام عاشورا آنها را یا در رودخانه غرق کنند، یا در جایی معین دفن کنند و آن را کربلا گویند». «مسلمانان نیز در بنگاله و سایر بلاد اسلام، تقلید ایشان در آن حرکات کنند».<ref>ص 434-435؛ برای گزارش جامعی دربارۀ انواع و اشکال تعزیه‌ها و مراسم حمل و دفن آنها مبتنی‌ بر مشاهدات و تحقیقات، نک: دائرةالمعارف...، 4/ 447-449.</ref>
جیمز موریه در سفرهایش به ایران در 1223-1224ق/ 1808-1809م و 1225-1230ق /1810-1815م، گزارش‌هایی از حمل این تابوت‌واره‌‌ها توسط هندی‌ها در مراسم عزاداری محرم در تهران می‌دهد. در سفرنامۀ نخستین خود به عزاداری هندیان در روز 8 محرم و حمل ضریح آذین بستۀ کوچکی که در آن قبر امام را به نمایش گذاشته بودند، اشاره می‌کند<ref>«سفری...1»، 124.</ref> و در سفرنامۀ دوم خود در وصف مراسم عاشورای شیعیان به محملی شبیه تابوت یا ضریح مزین به گوهر و سنگ‌های گرانبها اشاره می‌کند که دورادور آن را با شال‌های کشمیری پوشانده بودند و 8 تن مرد آن را روی شانه‌‌هایشان می‌کشیدند و بر سر ضریح دستاری گذاشته بودند. موریه این ضریح را «قبر پیغمبر» و دستار را مظهر عمامۀ ایشان معرفی می‌کند که احتمالاً مربوط به امام حسین (ع) بوده است.<ref>«دومین...»، 180.</ref>
==گسترش تعزیه==
دربارۀ گذار آیین تعزیه‌گردانی از هندوستان به نقاط دیگر جهان، ازجمله به جزایر ترینیداد و توباگو (کشوری در جنوب دریای کارائیب)، نیز گزارش‌هایی داده شده است. در سال‌های میان 1845 و 1917م بریتانیایی‌ها گروهی از کارگران هندی را برای کارهای قراردادی به این جزایر بردند. این گروه هرساله مراسم عاشورا را که به آن «هُسَی» (قس: حسین) می‌گویند، در سرزمین جدیدشان برپا می‌کنند. این‌ هندیان -که بیشترشان شیعه هستند- با ساختن تابوت‌های بزرگ و کوچک تمثیلی به نام «تَجَه» (صورت تغییر یافتۀ «تعزیه»)، که آن را «هُسَی» هم می‌نامند، کارناوالی راه می‌اندازند و آداب دفن و در آب افکندن آنها را با مراسمی خاص برگزار می‌کنند.<ref>EI2, X/408؛ چلکوفسکی، 54 بب؛ برای مسلمانان ترینیداد و توباگو، نک: کتانی، 201-203؛ برای آگاهی از صورت‌های دیگر این تابوت‌واره در عزاداری‌های شیعیان ایران و مراسم تابوت‌گردانی، نک: بلوکباشی، سراسر کتاب؛ نیز ه د، تابوت‌گردانی؛ برای مراسم ساختن تابوت تمثیلی امام حسین(ع) به نام «یادبود تابوت» و گرداندن آن در روز «سورا» (قس: عاشورا) درمیان مسلمانان اندونزی، به‌ ویژه مسلمانان جزیرۀ سوماترا، نک: شهرستانی، 362-367؛ در موضوع تابوت‌ها، قس: «تابوت عهد» در جودائیکا، III/459 ff.؛ ERE ,I/791-793.</ref>
==نگارخانه==
{{وسط|
{{وسط|
<gallery widths="300px" heights="200px" perrow="4">
<gallery widths="300px" heights="200px" perrow="4">
خط ۲۶: خط ۵۲:
</gallery>
</gallery>
}}
}}
جیمز موریه در سفرهایش به ایران در 1223-1224ق/ 1808-1809م و 1225-1230ق /1810-1815م، گزارش‌هایی از حمل این تابوت‌واره‌‌ها توسط هندی‌ها در مراسم عزاداری محرم در تهران می‌دهد. در سفرنامۀ نخستین خود به عزاداری هندیان در روز 8 محرم و حمل ضریح آذین بستۀ کوچکی که در آن قبر امام را به نمایش گذاشته بودند، اشاره می‌کند<ref>«سفری...1»، 124.</ref> و در سفرنامۀ دوم خود در وصف مراسم عاشورای شیعیان به محملی شبیه تابوت یا ضریح مزین به گوهر و سنگ‌های گرانبها اشاره می‌کند که دورادور آن را با شال‌های کشمیری پوشانده بودند و 8 تن مرد آن را روی شانه‌‌هایشان می‌کشیدند و بر سر ضریح دستاری گذاشته بودند. موریه این ضریح را «قبر پیغمبر» و دستار را مظهر عمامۀ ایشان معرفی می‌کند که احتمالاً مربوط به امام حسین (ع) بوده است.<ref>«دومین...»، 180.</ref>
== گسترش تعزیه ==
دربارۀ گذار آیین تعزیه‌گردانی از هندوستان به نقاط دیگر جهان، ازجمله به جزایر ترینیداد و توباگو (کشوری در جنوب دریای کارائیب)، نیز گزارش‌هایی داده شده است. در سال‌های میان 1845 و 1917م بریتانیایی‌ها گروهی از کارگران هندی را برای کارهای قراردادی به این جزایر بردند. این گروه هرساله مراسم عاشورا را که به آن «هُسَی» (قس: حسین) می‌گویند، در سرزمین جدیدشان برپا می‌کنند. این‌ هندیان -که بیشترشان شیعه هستند- با ساختن تابوت‌های بزرگ و کوچک تمثیلی به نام «تَجَه» (صورت تغییر یافتۀ «تعزیه»)، که آن را «هُسَی» هم می‌نامند، کارناوالی راه می‌اندازند و آداب دفن و در آب افکندن آنها را با مراسمی خاص برگذار می‌کنند.<ref>EI2, X/408؛ چلکوفسکی، 54 بب؛ برای مسلمانان ترینیداد و توباگو، نک: کتانی، 201-203؛ برای آگاهی از صورت‌های دیگر این تابوت‌واره در عزاداری‌های شیعیان ایران و مراسم تابوت‌گردانی، نک: بلوکباشی، سراسر کتاب؛ نیز ه د، تابوت‌گردانی؛ برای مراسم ساختن تابوت تمثیلی امام حسین(ع) به نام «یادبود تابوت» و گرداندن آن در روز «سورا» (قس: عاشورا) درمیان مسلمانان اندونزی، به‌ ویژه مسلمانان جزیرۀ سوماترا، نک: شهرستانی، 362-367؛ در موضوع تابوت‌ها، قس: «تابوت عهد» در جودائیکا، III/459 ff.؛ ERE ,I/791-793.</ref>
==جستارهای وابسته==
==جستارهای وابسته==


خط ۷۲: خط ۹۳:
==پی‌نوشت==
==پی‌نوشت==
<references />
<references />
[[رده:هنر]]
[[رده:پرده خوانی]]
[[رده:آئین‌ها و مراسم]]
[[رده:هنرهای نمایشی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۴۰

تعزیه
لوگوی یونسکو میراث فرهنگی و معنوی بشر
Taziye5.jpg
جزئیات
منطقه آسیا-اقیانوسیه
اطلاعات یونسکو
کد

00377

ثبت: =«سیدعظیم موسوی» پژوهشگر تئاتر آیینی سنتی - نویسنده و کارگردان
تاریخ ثبت 2010
معیار III, VI

تعزیه در زبان اردو تعزیه به معانی تربت، ضریح و عمارتِ روضه، و «تعزیه‌دار» به معنای ماتم‌دار و سینه‌زنی‌ کردن[۱]، سازندۀ تعزیه و سازندۀ علامت شبیه برای سوگواری، و سینه‌زن و عزادار[۲] و در بنگال به معنای محمل شتر یا عماری فیل[۳] به‌کار می‌رود.[۴]

در هند و برخی حوزه‌های جغرافیایی-فرهنگی دیگر جهان، مانند عراق، تعزیه به تابوت‌واره یا هیکلی تمثیلی از گور، ضریح، گنبد و بارگاه امام‌ حسین (ع) در کربلا گفته می‌شود. این صندوق تمثیلی را در شمال هند «تعزیه»، و در جنوب هند «تابوت» می‌نامند.[۵]

ساختار تعزیه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

ساختمان، شکل، جنس، اندازه و نوع آرایه‌ها و نقش و نگارهای تزیینی تابوت‌واره‌های تعزیه در هر سرزمین و شهر و ناحیه با هم فرق می‌کنند. نظام باورهای مردم شیعۀ هر حوزۀ فرهنگی و تأثیرپذیری از فرهنگ‌های دیگر، به‌ویژه از گروه‌های قومی-مذهبی مجاور خود، به نحوی آشکار در چگونگی شکل ساختمان و آرایه‌بندی تعزیه‌‌ها و در شیوه و رسم عزاداری و تعزیه‌گردانی اثر بخشیده است. تعزیه‌‌هایی که در بخش‌هایی از میان‌رودان (بین‌النهرین)، مانند کربلا رایج است، معمولاً به شکل صندوقی مربع یا مربع مستطیل با سقفی دوشیبی یا تخت و تقریباً شبیه ضریح زیارتگاه و به اندازه‌‌های بزرگ و کوچک ساخته شده‌اند.

استخوان‌بندی و دیواره‌‌ها و سقف این تعزیه‌‌ها بیشتر از چوب، و ستون‌های آنها گاهی از فلز است. رویۀ دیواره و سقف آنها کنده‌کاری شده، و با کاغذهای رنگین و گل و بته‌های کاغذی زرین و نقره‌ای پوشیده، و روی برخی از آنها شعرهای مذهبی نوشته شده است. برخی از تعزیه‌ها را نیز ساده و بی‌نقش و نگار می‌سازند و در محرم آنها را با روکش شال یا زری و پارچه‌های سیاه و سبز می‌پوشانند و با شاخه‌های گل و گیاه و شمع و چراغ و انواع گوهرها می‌آرایند.[۶]

تعزیه‌هایی که درمیان شیعیان هندوستان و در شهرهایی مانند لکهنو، حیدرآباد، کلکته، دهلی و... به کار می‌رود، از لحاظ شکل و شمایل با تعزیه‌های رایج میان شیعیان عراق فرق دارد. این تعزیه‌ها را معمولاً از چوب خیزران و مقوا و کاغذهای الوان و به صورت خیالی از روی گنبد و بارگاه و ضریح امام حسین (ع) می‌سازند. بلندی تعزیه‌های بزرگ گاهی به 5 تا 6 متر می‌رسد. این تعزیه‌ها را با کاغذهای نقره‌ای و طلایی روکش می‌کنند و با آبنوس یا عاج و حتى نقره و کاغذهای رنگارنگ و چیزهای دیگر تزیین می‌کنند.[۷] برخی از مردم تعزیه‌های خود را با خوشه‌های گندم یا جو نو رسیده و گل و گیاه دیگر و انواع چراغ‌های روشنایی می‌آرایند. مسلمانان مناطق کوهستانی هند تعزیه‌هایشان را با چوب شاخه‌های درختان کوهی می‌سازند و با برگ و گل گیاهان کوهی می‌پوشانند.[۸]

انواع تعزیه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دو نوع تعزیه در شبه قارۀ هند به کار می‌رود. یکی موقت و دیگری دائم و همیشگی. تعزیه‌های همیشگی را معمولاً «ضریح» می‌نامند و در زیارتگاه‌هایی که امام باره (ه م)، تعزیه‌خانه و عاشوراخانه می‌نامند، برای زیارت مردم نگه می‌دارند. هریک از امام‌باره‌‌های بزرگ قدیمی، تعزیه یا ضریحی مخصوص به خود دارد.[۹] ضریح‌های دائم، مظهر و نمادی از ضریح امام حسین (ع) در کربلا به‌شمار می‌آید و شیعیان هند که دور از سرزمین مقدس کربلا زندگی می‌کنند و رفتن به کربلا و زیارت مرقد امام برایشان دشوار است، این ضریح‌ها را به نیت ضریح سالار شهیدان زیارت، و برآورده‌ شدن حاجتشان را از آنها طلب می‌کنند.[۱۰]

هرساله در آغاز محرم، تعزیه‌های موقت را می‌سازند و در روز عاشورا آنها را با علم‌هایی به محل‌های معروف به کربلا می‌برند.[۱۱] در پایان مراسم ماتم روز عاشورا، یا در روز اربعین امام حسین (ع)، تعزیه‌‌ها را در گورستان‌های اطراف کربلا‌ها به خاک می‌سپارند، یا در چاه و یا به رودخانه و دریا می‌اندازند.[۱۲] در برخی جا‌ها در مسیر حرکت تعزیه از امام باره به کربلا، تعزیه‌گاه‌هایی (مانند تعزیه‌گاه حضرت گنج) ساخته‌اند که دسته‌‌های حامل تعزیه در آنجا‌ها توقف و استراحت می‌کنند.[۱۳]

تعزیه در فرهنگ‌ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]

کربلاهای محلی در هند الگویی از گورستان کربلا در جوار مزار امام‌ حسین (ع) در کشور عراق است. مقداری خاک از کربلای واقعی آورده، و در کربلاهای محلی پاشیده، و آنها را متبرک کرده‌اند. شیعیان مردگان خود را هم در این کربلاهای محلی به خاک می‌سپارند.[۱۴]

میر عبداللطیف‌ خان شوشتری‌ که در1203ق/ 1788م به هندوستان سفر کرده بود، گزارشی از رسم مشابه تعزیه‌گردانی در ماه محرم در میان دو گروه هندو و شیعه به تقلید و تأسی از برخی آداب و رسم‌های رایج در فرهنگ‌های یکدیگر، در تحفة العالم آورده است. وی دربارۀ هندوهای برخی از شهرها می‌نویسد: مردم و «اعاظم و متمولین هنود» که «بویی از مسلمانی و بانگ محمدی» نبرده‌اند، «تعزیه‌خانه‌های عالی به تکلف دارند». در ماه محرم «رخت سوگواری پوشند» و در «تمام عشره»، «ترک لذات کنند» و «شب‌ها و روزها به زبان هندی و فارسی مرثیه‌خوانی و سنگ‌زنی کنند» و «شبیه به ضرایح مقدسه از چوب یا کاغذ سازند» و «بر خاک غلطند» و «نزد آنها به سجده روند» و «طلب مطالب» کنند. «بعد از انقضای ایام عاشورا آنها را یا در رودخانه غرق کنند، یا در جایی معین دفن کنند و آن را کربلا گویند». «مسلمانان نیز در بنگاله و سایر بلاد اسلام، تقلید ایشان در آن حرکات کنند».[۱۵]

جیمز موریه در سفرهایش به ایران در 1223-1224ق/ 1808-1809م و 1225-1230ق /1810-1815م، گزارش‌هایی از حمل این تابوت‌واره‌‌ها توسط هندی‌ها در مراسم عزاداری محرم در تهران می‌دهد. در سفرنامۀ نخستین خود به عزاداری هندیان در روز 8 محرم و حمل ضریح آذین بستۀ کوچکی که در آن قبر امام را به نمایش گذاشته بودند، اشاره می‌کند[۱۶] و در سفرنامۀ دوم خود در وصف مراسم عاشورای شیعیان به محملی شبیه تابوت یا ضریح مزین به گوهر و سنگ‌های گرانبها اشاره می‌کند که دورادور آن را با شال‌های کشمیری پوشانده بودند و 8 تن مرد آن را روی شانه‌‌هایشان می‌کشیدند و بر سر ضریح دستاری گذاشته بودند. موریه این ضریح را «قبر پیغمبر» و دستار را مظهر عمامۀ ایشان معرفی می‌کند که احتمالاً مربوط به امام حسین (ع) بوده است.[۱۷]

گسترش تعزیه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دربارۀ گذار آیین تعزیه‌گردانی از هندوستان به نقاط دیگر جهان، ازجمله به جزایر ترینیداد و توباگو (کشوری در جنوب دریای کارائیب)، نیز گزارش‌هایی داده شده است. در سال‌های میان 1845 و 1917م بریتانیایی‌ها گروهی از کارگران هندی را برای کارهای قراردادی به این جزایر بردند. این گروه هرساله مراسم عاشورا را که به آن «هُسَی» (قس: حسین) می‌گویند، در سرزمین جدیدشان برپا می‌کنند. این‌ هندیان -که بیشترشان شیعه هستند- با ساختن تابوت‌های بزرگ و کوچک تمثیلی به نام «تَجَه» (صورت تغییر یافتۀ «تعزیه»)، که آن را «هُسَی» هم می‌نامند، کارناوالی راه می‌اندازند و آداب دفن و در آب افکندن آنها را با مراسمی خاص برگزار می‌کنند.[۱۸]

نگارخانه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

جستارهای وابسته[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پیوند به بیرون[ویرایش | ویرایش مبدأ]

منابع‌[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی‌نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. اردو دائرةالمعارف...، 6 /455.
  2. چوهدری، 174.
  3. اردو دائرةالمعارف، همانجا.
  4. برای معانی دیگر تعزیه و واژه‌های ترکیبی تعزیه در زبان اردو، نک: مهذّب اللغات، 3 /271-272؛ اردو لغت، 5/295؛ «لغت‌نامه...»، 327.
  5. هالیستر، 166؛EI1، همانجا؛ نیز نک: ER, XIV/359; EI2.
  6. بلوکباشی، 24-25.
  7. هالیستر، همانجا؛ تریتن، 75؛ نیز نک: کول، 102-103؛ بلوکباشی، 25.
  8. جعفری، 223.
  9. جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ نیز نک: بلوکباشی، 26.
  10. یادداشت مؤلف.
  11. هالیستر، 172؛ لولین جونز، 203-204.
  12. تریتن، جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ احمد، 32؛ نیز نک: حکمت، 252-253؛ نقوی، 171.
  13. لولین جونز، 205-206.
  14. چلکوفسکی، 55.
  15. ص 434-435؛ برای گزارش جامعی دربارۀ انواع و اشکال تعزیه‌ها و مراسم حمل و دفن آنها مبتنی‌ بر مشاهدات و تحقیقات، نک: دائرةالمعارف...، 4/ 447-449.
  16. «سفری...1»، 124.
  17. «دومین...»، 180.
  18. EI2, X/408؛ چلکوفسکی، 54 بب؛ برای مسلمانان ترینیداد و توباگو، نک: کتانی، 201-203؛ برای آگاهی از صورت‌های دیگر این تابوت‌واره در عزاداری‌های شیعیان ایران و مراسم تابوت‌گردانی، نک: بلوکباشی، سراسر کتاب؛ نیز ه د، تابوت‌گردانی؛ برای مراسم ساختن تابوت تمثیلی امام حسین(ع) به نام «یادبود تابوت» و گرداندن آن در روز «سورا» (قس: عاشورا) درمیان مسلمانان اندونزی، به‌ ویژه مسلمانان جزیرۀ سوماترا، نک: شهرستانی، 362-367؛ در موضوع تابوت‌ها، قس: «تابوت عهد» در جودائیکا، III/459 ff.؛ ERE ,I/791-793.