سید محمد ضیاء قاسمی: تفاوت میان نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''سید محمد ضیاء قاسمی''' | '''سید محمد ضیاء قاسمی''' (١٣٥٤ ه. ش) شاعر معاصر افغانی است. | ||
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام = سید محمد ضیاء قاسمی | | نام = سید محمد ضیاء قاسمی | ||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
| زمینه فعالیت = | | زمینه فعالیت = | ||
| ملیت = | | ملیت = | ||
| تاریخ تولد = | | تاریخ تولد =١٣٥٤ ه.ش | ||
| محل تولد = | | محل تولد =افغانستان | ||
| والدین = | | والدین = | ||
| تاریخ مرگ = | | تاریخ مرگ = | ||
| خط ۷۱: | خط ۷۱: | ||
|امضا = | |امضا = | ||
}} | }} | ||
==زندگینامه== | |||
سید محمد ضیاء قاسمی فرزند سخی به سال ١٣٥٤ ه. ش در «بهسود» از استان «میدان قهر» کشور افغانستان به دنیا آمد وی در سال ١٣٦٤ ه. ش به ایران هجرت نمود. | |||
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و در مقطع کارشناسی در زمینه سینما در دانشکده‌ی صدا و سیما مشغول به تحصیل شد. | |||
وی فعالیت شعری خود را از سال ١٣٧٠ ه. ش و با همکاری نزدیک با مطبوعات به طور جدی آغاز نمود و مسئول جلسه افغانستان در حوزه هنری سازمان تبلیغات بوده است. قاسمی در سبک کلاسیک فقط غزل می‌سراید و در شعر نو نیز قالب سپید را ترجیح می‌دهد. | |||
سید ضیاء قاسمی علاوه بر فعالیت‌های مطبوعاتی دبیرخانه ادبیات افغانستان در یکی از فرهنگسراهای تهران نیز بوده است. | |||
==آثار== | |||
از سید ضیاء یک مجموعه به نام «گزیده ادبیات معاصر شماره ١٣٠» منتشر شده است. | |||
==اشعار== | |||
===شعله‌ور در [[خون]]=== | |||
===شعله‌ور در خون | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| بیابانت کفن شد تا بمانی شعله‌ور در | {{ب| بیابانت کفن شد تا بمانی شعله‌ور در [[خون]]|گلستانی شبیه در لامکانی شعله‌ور در خون }} | ||
{{ب| زمین و آسمان در خویش می‌پیچند از آن روز|که بر پا کرده‌ای آتشفشانی شعله‌ور در خون }} | {{ب| زمین و آسمان در خویش می‌پیچند از آن روز|که بر پا کرده‌ای آتشفشانی شعله‌ور در خون }} | ||
| خط ۱۱۰: | خط ۱۰۵: | ||
===بی‌تاب پریدن | ===بی‌تاب پریدن=== | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
| خط ۱۳۰: | خط ۱۲۵: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
*دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1686. | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1686.] | ||
{{شاعران}} | |||
[[رده:ادبیات]] | [[رده:ادبیات]] | ||
[[رده:شاعران]] | [[رده:شاعران]] | ||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | [[رده:شاعران فارسی زبان]] | ||
[[رده:شاعران معاصر]] | [[رده:شاعران معاصر]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۳
سید محمد ضیاء قاسمی (١٣٥٤ ه. ش) شاعر معاصر افغانی است.
| سید محمد ضیاء قاسمی | |
|---|---|
 | |
| زادروز | ١٣٥٤ ه.ش افغانستان |
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
سید محمد ضیاء قاسمی فرزند سخی به سال ١٣٥٤ ه. ش در «بهسود» از استان «میدان قهر» کشور افغانستان به دنیا آمد وی در سال ١٣٦٤ ه. ش به ایران هجرت نمود.
تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران گذراند و در مقطع کارشناسی در زمینه سینما در دانشکده‌ی صدا و سیما مشغول به تحصیل شد.
وی فعالیت شعری خود را از سال ١٣٧٠ ه. ش و با همکاری نزدیک با مطبوعات به طور جدی آغاز نمود و مسئول جلسه افغانستان در حوزه هنری سازمان تبلیغات بوده است. قاسمی در سبک کلاسیک فقط غزل می‌سراید و در شعر نو نیز قالب سپید را ترجیح می‌دهد.
سید ضیاء قاسمی علاوه بر فعالیت‌های مطبوعاتی دبیرخانه ادبیات افغانستان در یکی از فرهنگسراهای تهران نیز بوده است.
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از سید ضیاء یک مجموعه به نام «گزیده ادبیات معاصر شماره ١٣٠» منتشر شده است.
اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
شعله‌ور در خون[ویرایش | ویرایش مبدأ]
| بیابانت کفن شد تا بمانی شعله‌ور در خون | گلستانی شبیه در لامکانی شعله‌ور در خون | |
| زمین و آسمان در خویش می‌پیچند از آن روز | که بر پا کرده‌ای آتشفشانی شعله‌ور در خون | |
| تو نوحی می‌بری هر روز هفتاد و دو دریا را | به سمت عاشقی با بادبانی شعله‌ور در خون | |
| دو بال سرخ افتادند از ماه و علم خم شد | کنار رود جا ماند آسمانی شعله‌ور در خون | |
| صدایت بوی باران داشت تا خواند آیه‌ی گل را | سرت بالای نی چون کهکشانی شعله‌ور در خون | |
| و قبله در نگاه تیغ جاری شد که با حلقت | نماز آخرینت را بخوانی شعله‌ور در خون | |
| دلت را ریختی ای مرد، در حلقوم آهن‌ها | غزل خواندی در آتش با زبانی شعله‌ور در خون |
بی‌تاب پریدن[ویرایش | ویرایش مبدأ]
| بی‌تاب که او را نکند دیر بخواهد | می‌رفت که آب از شرر تیر بخواهد | |
| می‌دید پدر در «جگر معرکه» تنهاست | شایسته‌ی او نیست دگر شیر بخواهد | |
| می‌دید کسی نیست علم را بفرازد | می‌دید کسی نیست که شمشیر بخواهد | |
| وقتی که زمین تشنه‌ی خون گل سرخ است | باید که گلویش ز کمان گیر بخواهد | |
| می‌رفت سوی معرکه بی‌تاب پریدن | بی‌تاب که او را نکند دیر بخواهد |