شهریار: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۱۱۷ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۶ اکتبر ۲۰۱۷
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «سید محمد حسین بهجت «متخلّص» به شهریار در شهریور ماه 1285 شمسی در تبریز متولد شد...» ایجاد کرد)
 
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۴: خط ۱۴:
این شاعر غزل‏پرداز که به طرز شگفتی شیفته حافظ و طرز سخن وی بود و تقریباً نیمی از غزل‏های خواجه را استقبال کرده، در مدح و مرثیه‏ اهل بیت(ع) نیز اشعاری سروده است پرشورترین غزل شهریار «مناجات» اوست که در مدح مولای متقیان می‏باشد و از شاهکارهای ادب فارسی است که با این مطلع آغاز می‏شود:
این شاعر غزل‏پرداز که به طرز شگفتی شیفته حافظ و طرز سخن وی بود و تقریباً نیمی از غزل‏های خواجه را استقبال کرده، در مدح و مرثیه‏ اهل بیت(ع) نیز اشعاری سروده است پرشورترین غزل شهریار «مناجات» اوست که در مدح مولای متقیان می‏باشد و از شاهکارهای ادب فارسی است که با این مطلع آغاز می‏شود:


{{شعر}}
         علی ای هُمای رحمت تو چه آیتی خدا را            که به ما سوا فکندی همه سایه‏ هما را
         علی ای هُمای رحمت تو چه آیتی خدا را            که به ما سوا فکندی همه سایه‏ هما را
{{پایان شعر}}


  و مرثیه‏ کاروان کربلا که در مورد امام حسین (ع) می‏باشد.
  و مرثیه‏ کاروان کربلا که در مورد امام حسین (ع) می‏باشد.
خط ۲۲: خط ۲۶:


'''کاروان کربلا:'''
'''کاروان کربلا:'''
{{شعر}}




خط ۴۳: خط ۴۸:
           شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا          جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین  
           شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا          جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین  
           اشک خونین گو بیا بنشین به چشم «شهریار»            کاندرین گوشه عزایی بی‏ریا دارد حسین ‏‏‏  
           اشک خونین گو بیا بنشین به چشم «شهریار»            کاندرین گوشه عزایی بی‏ریا دارد حسین ‏‏‏  
                                             
{{پایان شعر}}                                           


با اقتباس از شعر ابوالعلاء معرّی شعری به نام «پایان روزگار» سروده است:
با اقتباس از شعر ابوالعلاء معرّی شعری به نام «پایان روزگار» سروده است:
{{شعر}}


         از دو شهید عشق: علی و حسین (ع) او            دو قطره خون پریده به دامان روزگار
         از دو شهید عشق: علی و حسین (ع) او            دو قطره خون پریده به دامان روزگار
           از آن ازل به نام شفق این دو قطره خون            هر روز و شب گرفته گریبان روزگار
           از آن ازل به نام شفق این دو قطره خون            هر روز و شب گرفته گریبان روزگار
           دارند می‏کشند به کشتارگاه حشر            کآنجاست ختم و قصه و پایان روزگار ‏‏‏
           دارند می‏کشند به کشتارگاه حشر            کآنجاست ختم و قصه و پایان روزگار ‏‏‏
                                             
{{پایان شعر}}                                           


  '''داغ حسین:'''
  '''داغ حسین:'''
{{شعر}}




خط ۶۳: خط ۷۱:
           فراغ از دو جهان داشت با فروغ خدای            خدای را چه فروغی‏ست در فراغ حسین‏
           فراغ از دو جهان داشت با فروغ خدای            خدای را چه فروغی‏ست در فراغ حسین‏
           یزید کو که ببیند به ناله قافله‏ها            گرفته از همه سوی جهان سراغ حسین‏ ‏‏‏
           یزید کو که ببیند به ناله قافله‏ها            گرفته از همه سوی جهان سراغ حسین‏ ‏‏‏
                                             
{{پایان شعر}}                         


'''جلوه‏ زینب:'''  
'''جلوه‏ زینب:'''  
{{شعر}}




خط ۸۵: خط ۹۴:
           چو نیک می‏نگری زنده این شهیدانند            و گرنه هر بشری زاد و مُرد و مدفون شد
           چو نیک می‏نگری زنده این شهیدانند            و گرنه هر بشری زاد و مُرد و مدفون شد
           یزید نخله‏ اسلام ریشه‏کن می‏خواست            حسین بود که دین زنده تا به اکنون شد‏ ‏‏‏
           یزید نخله‏ اسلام ریشه‏کن می‏خواست            حسین بود که دین زنده تا به اکنون شد‏ ‏‏‏
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


۱۰٬۰۷۲

ویرایش

منوی ناوبری