محمدحسین غروی اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''3'''

ای به محیط وفا نقطه‌ی ثابت قدم‌نسخه‌ی صدق و صفا دفتر جود و کرم

ای که گذشتی ز جان ز بهر لب تشنگان‌خصم ببین در حرم روان چه سیل ارم

پس از تو ای جان من جهان فانی مبادبی‌تو مرا یک نفس ز زندگانی مراد <ref>همان؛ ص 74، 78، 83.</ref>  

'''فی لیلة عاشوراء:'''

امشب شب وصالست، روز فراق فرداست‌در پرده‌ی حجازی، شور عراق فرداست

امشب بگو به بانو، یک ساعتی بیارام‌هنگامه‌ی بلاخیز، ما لا یطاق فرداست

امشب قرین یاری، از چیست بیقراری‌دل گر شود ز طاقت، یکباره طاق فرداست <ref> همان؛ ص 90.</ref>

'''مدح ابی الفضل (ع):'''

دل شوریده نه از شور شراب آمده مست‌دین و دل ساقی شیرین سخنم برده ز دست

حیف از آن لعل درخشان که ز گفتار بماندآه از آن سرو خرامان که ز رفتار نشست

یوسف مصر وفا غرقه به خون «وا اسفا»دل ز زندان غم او ابد الدهر نرست <ref>همان؛ ص 117.</ref>

یگانه دُرّی یتیم عقیق لب لعل فام‌به یازده سالگی دو هفته ماهی تمام

خسرو ملک قدم سوخت ز سر تا قدم‌ز داغ شهزاده‌ی ملیح شیرین کلام

داغ دل شاه عشق فزون ز اندازه شدزخم جگر تازه بود تازه‌تر از تازه شد <ref>همان؛ ص 149.</ref>

'''مدح علی اکبر (ع):'''

ای طلعت زیبای تو عکس جمال لم یزل‌وی غرّه‌ی غرّای تو آیینه‌ی حسن ازل

گفتم به بینم شادیت عیش شب دامادیت‌روز مبارکبادیت، خاب الرجاء و الامل

زینب شده مفتون تو آغشته اندر خون تولیلی ز غم مجنون تو، سرگشته‌ی سهل و جبل <ref>همان؛ ص 123.</ref>

'''شب یازدهم محرّم:'''

خاک غم بر سر گلزار جهان باد امشب‌رفته گلزار نبوّت همه بر باد امشب

چهره مهر سیه باد که بر خاکسترخفته آن آینه‌ی حسن خدا داد امشب

برق غیرت‌زده در خرمن هستی ز تنورکه دو گیتی شده چون رعد پر از داد امشب <ref>همان؛ ص 91.</ref>

'''1'''

باز این چه آتش است که بر جان عالم است؟باز این چه شعله‌ی غم و اندوه ماتم است؟

ماه تجلّی مه خوبان بود به عشق‌روز بُروز جذبه‌ی جانباز عالم است

مشکوةِ نور و کوکبِ درّیِ نشأتین‌مصباحِ سالکان طریق وفا حسین  

'''2'''

گلگون قبای عرصه‌ی میدان کربلازینت فزای مسند ایوان کربلا

بر ما سوای دوست، سرِ آستین فشاندآسوده سر نهاد به دامان کربلا

سر بر زمین گذاشت که تا سربلند شدوز خود گذشت تا ز خدا بهره‌مند شد  

'''3'''

ارباب عشق را چو صلای بلا زدنداوّل به نام عقل نخستین صلا زدند

دست و لا زدند به دامان شاه عشق‌بر هر دو عالم از ره تحقیق پا زدند

در قلزم محبّت آن شاه، چون حباب‌افراشتند خیمه‌ی هستی به روی آب  

'''4'''

ترسم که بر صحیفه‌ی امکان قلم زنندگر ماجرای کرب و بلا را رقم زنند

تا حشر دل شود به کمند غمش اسیرگر ز اهل بیت او سخن از بیش و کم زنند

کلک قضاست از رقم این عزا کلیل‌لوح قدر فرو زده رخساره را به نیل  

'''5'''

سهم قدر ز قوس قضا دلنشین رسیددر مرکز محیط رضا تیرکین رسید

آن نفس مطمئنه حیاتی ز سر گرفت‌زان نفخه‌ای که در نفس آخرین رسید

مستغرق جمال ازل گشت لایزال‌نوشید از زلال لقا شربت وصال  

'''6'''