توسل

وسیله‌جویى،حاجت خواستن از خداوند،با وسیله و شفیع قرار دادن پاکان و أئمّه معصومین«ع»از جمله سید الشهدا و فرزندانش و شهداى کربلا،در قرآن است که: «وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ» (مائده 35). «یَدْعُونَ یَبْتَغُونَ إِلىٰ رَبِّهِمُ الْوَسِیلَةَ» (اسراء 57).توسّل، دست یافتن به قلب هستى،از طریق رگهایى است که این ارتباط حیاتى را تسهیل مى‌کند.

معصومین و اولیاء اللّه بخاطر مقام قرب و منزلتشان نزد خداى متعال،حق شفاعت دارند و کسانى که با وسیله قرار دادن آنان نزد خداى بزرگ،حاجت خود را از خداوند مى‌طلبند، امید بیشترى براى استجابت دعا دارند.این توسّل،بصورت زیارت،دعا،عزادارى، گریستن،ولایت با اولیاء خدا و برائت از دشمنان حق فراهم مى‌گردد.

نسبت به حسین بن على«ع»هم زیارت،بعنوان وسیله‌جویى به سوى خداست.در دعاى بعد از زیارت عاشورا مى‌خوانیم:«یا امیر المؤمنین و یا ابا عبد اللّه،اتیتکما زائرا متوسّلا الى اللّه ربّى و ربّکما».دعاى توسّل نیز،واسطه قرار دادن چهارده معصوم علیهم السلام در پیشگاه خداوند متعال است.امام حسین«ع»و شهداى کربلا و أئمّه معصومین همه باب الحوایجند،لیکن هر کدام به نحوى و با عشقى خاصّ.عزادارى ما نیز نوعى توسّل جستن به این خاندان است،تا هم ابراز محبّت شود و هم جلب لطف و کرم.

هیئتهاى متوسّلین به شهداى کربلا و سید الشهدا نیز از همین راه براى تقرّب به خدا و بر آمدن حاجتها بهره مى‌جویند و خود را به آن معدن حیات و روشنى وصل مى‌کنند.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 121-122.