انور العطار
انور العطّار به سال 1908 میلادی در دمشق به دنیا آمد، در زمان جنگ جهانی اول و عصر درگیری بین امپراطوری عثمانی و امّت عربی رشد کرد. به «کرد علی» پیوست و با «مجله الزهراء» و «الرسالة» همکاری نمود، اشعار او در این دو مجله به چاپ رسیده است، شعر او با حزن و اندوه قرین است، او در سال 1392 ه. ق. وفات یافت. برخی آثارش چنین است: «ابواکیر»، «الاشواق»، «وادی الاحلام»، «منعطف النهر»، «اللیل المسحور». [۱]
1- لا أناجیک بالمدامع تهمی‌انت أسمی من الاسی و البکاء
2- ما غناء الدّموع فی موقف جلّ‌عن النّوح و الشّجی و الرّثاء
3- إنّما انت فکرة و مثال‌للعلی و المروءة السّمحاء
4- نسجت حولک البطولة رمزاو ارتوت منک دوحة الشّهداء
5- مطمح انت فی العلاء بعیدو اباء أعظم به من اباء [۲]
1- من تنها با گریه، تو را مناجات نمی‌کنم. زیرا شأن تو أجل از چنین نوحه و ماتمی است و جایگاه تو برتر از رثا و غم و گریه است.
2- گریه و ندبه و اشک ریختن بر کسی‌که شجاع و جوانمرد و دلاور و ترسیم‌گر بزرگیها و مروّت و شجاعت و رمز دلاوری است جایز نیست.
3 و 4- امّا تو ای حسین جان تو اندیشه و الگویی برای مردان و جوانمردان هستی که فداکاری در اطراف تو شکل گرفته و به صورت رمزی درآمده و شهدا آن را می‌آموزند.
5- تو آن‌چنان بالایی که آرزوی رسیدن به تو بالاترین آرزوهاست.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص: 590.