احمد شوقی‌

احمد بن علی بن احمد شوقی به «امیر الشعراء» و «شاعر الأمراء» شناخته شده است. در قاهره به دنیا آمد و در مدارس دولتی به تحصیل پرداخت. دو سال در بخش ترجمه مدرسه حقوق درس خواند و در سال 1887 میلادی از سوی «خدیوی توفیق» به فرانسه برای ادامه تحصیل اعزام گردید. پس از چهار سال به قاهره بازگشت و به عنوان رئیس اهل قلم در دیوان «خدیوی عباس» مشغول به کار شد. در زمان جنگ جهانی اوّل به اسپانیا رفت. پس از جنگ به مصر بازگشت و به عنوان عضو مجلس شیوخ مشغول به کار شد. احمد شوقی در اکثر فنون شعر قدم به میدان گذارد. و برخی از اشعار او و دیوانش او به نام «شوقیات» معروف گردیده است. شوقی از زمامداران شعر کلاسیک معاصر است. ادب و دین در اشعار او به هم آمیخته و از همین‌رو جایگاه مردمی یافته است. قصیده «نهج البردة» و «همزیة نبویة» او شهرت بسیار یافته است. او در سال 1351 ه. ق. وفات یافت.

1- هذا الحسین دمه بکربلاروّی الثّری لمّا جری علی ظما

2- و استشهد الأقمار اهل بیته‌یهوون فی التّرب فرادی و ثنا

3- ابن زیاد و یزید بغیاو اللّه و الأیام حرب من بغی

1- این حسین است که خونش در کربلاء بر زمین ریخته شده.

2- و اهل بیت او در حالی‌که تنها بودند و یاوری نداشتند به شهادت رسیدند.

3- ابن زیاد و یزید ستمکارند و خدا و روزگار در جنگ با ستمکارانند.

1- و أنت إذا ما ذکرت الحسین‌تصاممت لا جاهلا موضعه

2- أحبّ الحسین و لکنّنی‌لسانی علیه و قلبی معه

3- حبست لسانی عن مدحه‌حذار أمیة أن تقطعه

1- تو هنگامی‌که نام حسین را ذکر نمی‌کنی به خاطر شرایط است نه بخاطر جهل نسبت به جایگاه حسین (ع).

2- من حسین را دوست دارم امّا زبانم بر علیه او و قلبم همراه اوست.

3- زبانم را از مدح او باز می‌دارم از ترس خلف امیه که مبادا او را قطع کنند. (شاعر شرایط را به‌گونه‌ای می‌بیند که باید با احتیاط نام حسین (ع) را بر زبان آورد و باید حبّ او را در قلب پنهان نمود).

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 551.