الشیخ یعقوب نجفی‌

یعقوب ابن الحاج جعفر بن شیخ حسین نجفی در سال 1270 ه. ق. در نجف اشرف به دنیا آمد. او از بزرگان ادب در نجف به شمار می‌آمد و اکثر اشعارش در مورد اهل بیت است. او سه روضة طویل را در مورد امام حسین (ع) به نظم آورده است که دوتای آن به زبان محلّی عراق می‌باشد. وی به سال 1329 هجری وفات یافت.

1- فلا الماء یحلو بعدهم و یلذّلی‌و لا العیش مهما عشت و هو منمّق

2- اقول لدهری یوم فرّق بیننا:أیا دهر للأحباب انت مفرّق!

3- فقال ألا للنّاس طول زمانهم‌لکلّ اجمّاع بعد حین تفرق

4- فقلت لعینی اسکبا أدمعا دماعلی جیرة منی صفا العیش رنقوا

1- من از هنگامی‌که به غم فراق و عشق جانسوز یکباره دچار شده‌ام، دیگر نه آب، گوارایی دارد و نه زندگی لذّت بخشی برایم وجود دارد.

2- پس به روزگاری که بین ما فاصله انداخته است می‌گویم: «ای روزگار تو جدایی‌انداز بین مایی!»

3- و ندا داد که مردم در طول زمانها همه جوامعشان متفرق می‌شوند و جامعه‌ی متّحدی نخواهند داشت.

4- به چشمم گفتم: «خون گریه کن و آتش دل مرا با اشک دیده صفا بده!»

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 540.