شیخ ابراهیم قفطان‌

شیخ ابراهیم بن حسن بن نجم سعدی ریاحی نجفی، از آل رباح مشهور به «قفطان» است. آل قفطان در شهر نجف از خانواده‌های قدیمی مشهور به علم و فضل بوده‌اند. شیخ ابراهیم در نجف متولّد شد، وی در همان شهر تحصیل کرد و در همان شهر نیز وفات یافته و مدفون است. تاریخ ولادت و وفات او معلوم نیست. امّا پدرش به سال 1279 (ه. ق) وفات یافته است.

1- انیخت لهم عند الطّفوف رکاب‌و ناداهم داعی القضا فأجابوا

2- یقودون للحرب العوان شوازبالها بین ارجاء الفضاء هباب

3- تقل علیها من لؤی فوارس‌شداد علی وقع النّصان صلاب

4- إذا جانب الهندی فی الحرب غمده‌فما الغمد الا هامة و رقاب

5- عسی ان یغیث الدّین فی اللّه ثائربه الحکم فصل و المقال صواب

6- فعدل و لا عفو و قتل و لا فداو أمن به الف السّوام ذئاب

1- مرکب‌هایشان در زمین طف توقف کرد و آنها به ندای دعوت‌کننده‌ی به مرگ، پاسخ دادند.

2- به عزم پیکار بر اسبهای اصیل سوار شدند و از حرکت آنها همه‌جا را غبار گرفته بود.

3- آنها سوارکارانی از نسل «لؤی» بودند که با شمشیر، ضربه‌های سهمگین بر دشمن فرود می‌آوردند.

4- هر شمشیر هندی که از غلافش بیرون می‌آمد، بر یک سر یا یک گردن فرود می‌آمد و آن را غلاف خود قرار می‌داد.

5- به آرزوی روزی‌که کسی به یاری دین خدا بیاید و قضاوت نهایی و حرف عادلانه و درست را با خود بیاورد.

6- در آن زمان عدالت اجرا می‌شود و دشمنان جنایتکار (که آن جنایت‌ها را درباره‌ی اهل بیت مرتکب شده‌اند). مورد عفو قرار نمی‌گیرند و قصاص می‌شوند و دیه و فدیه از آنان پذیرفته نمی‌شود و امنیتی برقرار می‌شود که گرگ با میش با هم الفت می‌یابند.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 518.