نخل
نخل،درخت خرماست،امّا در اصطلاح مراسم سوگوارى محرّم،به وسیله‌اى بزرگ و اتاقکى تابوت مانند گفته مى‌شود که با پوشش سیاه و انواع شالهاى رنگارنگ و آیینه و چراغ...مى‌آرایند و بعنوان سمبل تابوت سید الشهدا«ع»در روز عاشورا در حسینیه‌ها و تکیه‌ها آن را بلند مى‌کنند و به محلّ اجراى تعزیه مى‌برند.«فلسفۀ آن چنین است که:اگر چه در کربلا نبودیم و جسم پاره‌پارۀ شهدا بر زمین ماند،امروز سمبل جنازۀ آن عزیزان را با تشریفات و آذین‌بندى و با احترام تشییع مى‌کنیم.و با چندین بار گرداندن در کوچه‌ها و محلّه‌ها با نداى یا محمّد،یا فاطمه،یا على،یا حسن،و یا حسین،آن را با احترام بر زمین مى‌گذارند.» [۱] نخل‌بندى،نخل آرایى،نخل گردانى از اصطلاحات این سنّت مذهبى است و در هند،رواج بیشترى دارد.عموما مردم شهرها براى نخل،قداست خاصى قائلند و بلند کردن آن را طىّ مراسم سنّتى ویژه‌اى انجام مى‌دهند.نخلها اغلب سنگین است و حمل و نقل آن را عدّه‌اى مردان قوى عهده‌دار مى‌شوند.«نخل آرا»به کسى گویند که نخل محرّم را مى‌آراید،نخل محرّم،نخل عزا،نخل تابوت،نخل ماتم نیز گفته مى‌شود.
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 445-446.
- ↑ روزنامه کیهان،(گزارشى از مراسم عزادارى در میبد)،73/4/9،ص 17.