مسیب بن نجبه فرازى

از یاران برجستۀ على علیه السلام بود.وى در قیام توّابین به خونخواهى شهداى کربلا، پس از کشته شدن سلیمان بن صرد رهبر توّابین،پرچم نبرد را به دست گرفت و دلیرانه جنگید تا کشته شد.شهادتش در سال 65 هجرى در«عین الورده»بود. از اینکه توفیق شهادت در رکاب سید الشهدا را نیافته بود بشدّت اندوهگین بود و این حسرت را در خطابه‌اى که در جمع توابین ایراد کرد،بر زبان آورد و از اینکه با رسیدن نامه و پیک امام،از فداکارى در راهش مضایقه کرده و یاریش نکرد،خود و جمع یاران را ملامت کرد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 423.