مسروق بن وائل حضرمى

از نیروهاى خبیث سپاه عمر سعد که در کربلا حضور داشت.در پیشاپیش نیروهاى کوفه بود،به این امید که سر امام حسین«ع»را به دست آورد و نزد ابن زیاد،مقام یابد.در گفتگویى با امام،به آن حضرت جسارت کرد و سید الشهدا«ع»او را نفرین کرد و فرمود:

«اللّهمّ حزه الى النّار».او خشمگین شد و خواست که به سوى امام اسب بتازد.هنگام پرش از نهر،پایش در رکاب ماند و بدنش از اسب آویخته شد.مسروق از این صحنه مرعوب شد و خود را از میدان نبرد کنار کشید.علّت را که پرسیدند،به این معجزه اشاره کرد و گفت:«رأیت من اهل هذا البیت شیئا لا اقاتلهم ابدا».از این دودمان چیزى دیدم که هرگز با آنان نخواهم جنگید.در برخى نقلها آمده است که اسبش او را آن قدر به سنگها و درختها کشید و کوبید تا مرد.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 419.