محبت اهل بیت«ع»

محبّت،دوست داشتن و عشق ورزیدن،به زندگى انسان جهت مى‌دهد و اگر این علاقه و محبّت،به انسانهاى پاک و والا باشد، بیمه کنندۀ انسان از کششهاى انحرافى است.

مفهوم

خداوند،دوستى و مودّت خاندان پیامبر«ص»را در قرآن،اجر رسالت آن حضرت قرار داده و واجب ساخته است: «قُلْ لاٰ أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبىٰ» . امام شافعى نیز به این فرض بودن محبت اهل بیت«ع»اشاره دارد:

یا اهل بیت رسول اللّه حبّکم		فرض من اللّه فى القرآن انزله
کفاکم من عظیم القدر انّکم		من لم یصلّ علیکم لا صلاة له

و همین محبت خاندان رسول،مرز حرکت در خطّ صحیح دین است.

تولّاى شما فرض خدایى است		قبول و ردّ آن مرز جدایى است
دیانت بى‌شما کامل نگردد		بجز با عشقتان دل،دل نگردد
هر آن کس را که در دین رسول است		ولایت،مُهر و امضاى قبول است

این محبّت،به محبّت الهى بر مى‌گردد: «من احبّکم فقد احبّ اللّه و من ابغضکم فقد ابغض اللّه». دوستدار این خانواده، دوستدار خداست و دشمنان آنان،دشمن خدایند.

فواید محبت اهل بیت(ع)

تأکید به دوست داشتن اهل بیت،استفاده از اهرمى نیرومند در جهت سازندگى انسان و حرکت تربیتى و اجتماعى اوست.آنکه طعم محبت اهل بیت را بچشد،محبّتهاى دیگر برایش جذّاب نیست.رشتۀ محبّت این دودمان،تا درون خانه‌هاى شیعیان کشیده شده و همه جا را روشن و گرم مى‌سازد.اتصال به این رشتۀ محبّت،مایۀ گرمى جان و روشنایى دل است و محبّ آنان،محبوب خدا مى‌شود.محبّت حسین«ع»در این میان،ویژگى خاصّى دارد.

رشتۀ الفت بود در بین ما،کز قعر چاه

کى بدون رشته آب بى‌حساب آید برون

پیامبر خدا«ص» فرمود:«حسین منّى و انا من حسین،احبّ اللّه من احبّ حسینا». و دربارۀ حسن و حسین«ع»و ثمرۀ دوستى و محبت این دو ریحانۀ رسول،فرمود:«من احبّ هذین الغلامین و اباهما و امّهما فهو معى فى درجتى یوم القیامة». هر کس این دو نوجوان و پدر و مادرشان را دوست بدارد،روز قیامت در رتبۀ من همراهم خواهد بود.

این کشش قلبى نسبت به سید الشهدا«ع»را خداوند در دلها قرار داده و غم شهادتش هم بزرگترین غمهاست و سوز آن هرگز فرو نمى‌نشیند.رسول خدا«ص»فرمود:«انّ لقتل الحسین«ع»حرارة فى قلوب المؤمنین لا تبرد ابدا». محبت اهل بیت و عشق به ابا عبد الله«ع»هم در دنیا رشد دهنده و کمال آفرین است،هم در آخرت نجاتبخش است.

به قول ابن حمّاد:

شربت من ماء الولاء شربة		فاورثتنى النّسک قبل الفطام
و لاح نجم السّعد فى طالعى		اذ صرت مولى لأناس کرام
لآل یاسین الّذی حبّهم		ینجو به المؤمن یوم الخصام
فمثل مولاى الحسین الّذى		بالطفّ مدفون علیه السلام...
هذا شهید الطفّ هذا الّذى		حبّى له یمحو جمیع الآثام
هذا الإمام ابن الإمام الّذى		منه لنا فى کلّ عصر امام
هذا الّذى زائره کالّذى		حجّ الى الکعبة فى کلّ عام

آنکه از سرچشمه این محبّت سیراب شود و عشق ابا عبد الله و اهل بیت«ع»،حلاوت زندگیش گردد،بیمه شده است،چون روح دین،محبّت و مودّت و ولایت اهل بیت است و بدون آن،اسکلتى بى‌جان از دین مى‌ماند.

بنیان دین بى‌مِهرتان سست و خراب است

عالم جدا از عشقتان خواب و سراب است

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۰۳-۴۰۴.