نعش
نعش پیکر بى‌روح، جسد است و به معنى تابوت هم آمده‌است.
پیکر شهدا در کربلا
در کربلا امام حسین«ع»بر سر نعش شهدا حاضر مى‌شد. اهل بیت امام حسین(ع)، پس از عاشورا کنار نعش شهیدان آمدند و گریه و عزادارى کردند. در مراسم تعزیه و شبیه‌خوانى هم که اشخاص، نقشهاى مختلفى به عهده مى‌گیرند،
پیکر شهدای کربلا در تعزیه
برخى هم در نقش، نعش در میدان بر زمین مى‌افتند و تداعى کنندۀ اجساد شهداى کربلا مى‌گردند. کسى که در تعزیه، نقش بى‌اهمیّت و بى‌سخنى را به عهده دارد. [۱] در تعزیه‌ها، نعش را همراه با پیکانهاى خون‌آلود و شمشیرهاى شکسته و سنانها که بر روى نعشها دوخته یا جاسازى شده بود نشان مى‌دادند که یادآور وضع طبیعى کشته‌هاى میدان باشد، یا همراه با پرندگان و کبوترانى با شهپر خونین بر نعش شهیدان، که سمبل رساندن خبر شهادت به مدینه بود.
منبع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۴۴۷.
پی‌نوشت
- ↑ فرهنگ فارسى، معین.