عشق حسینى

عظیمترین سرمایۀ روحى شیعه که پیوند دهندۀ آنان با اهل بیت پیامبر و عاملى بازدارنده از تباهى،برانگیزاننده به فداکارى و جهاد و تصفیه کنندۀ دل و جان است.در سایۀ همین عشق،یاد حسین و عاشورا زنده مانده و سوز آن،حمایت قلبى عاشق امام حسین«ع»را همواره به نفع حق و جبهۀ ایثار،نیرو بخشیده است.همین عشق،یاران او را روز عاشورا به استقبال شهادت فرستاد تا با مرگ در رکاب حسین«ع»حیات ابدى یافتند.

عشق حسین«ع»را خداوند در دلها نهاده و شعله‌اى خاموش نشدنى است.به فرمودۀ امام صادق«ع»:«انّ لقتل الحسین علیه السلام حرارة فى قلوب المؤمنین لا یبرد ابدا». محبت حسین بن على«ع»نه تنها در دل زمینیان است،بلکه عرشیان نیز او را دوست مى‌دارند و به فرمودۀ رسول خدا«ص»،او محبوبترین چهرۀ زمینى نزد آسمانیان است:«من احبّ ان ینظر الى احبّ اهل الأرض الى اهل السّماء فلینظر الى الحسین.»

اى که آمیخته مهرت با دل کرده عشق تو مرا دریا دل بذر عشقى که به دل کاشته‌ام جز هواى تو ندارد حاصل از مىِ عشق تو،عاقل مجنون و ز خُم مهر تو مجنون،عاقل گر شود کار جهان زیر و زبر نشود عشق تو از دل زایل

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 315.