شور زدن

از اصطلاحات خاصّ عزادارى و نوحه‌خوانى است.وقتى سینه‌زنى یا زنجیر زنى به نقطۀ اوج خود مى‌رسد،ریتم حرکات و صداها سریعتر و پرشورتر شده،با کلماتى همچون«حسین حسین»و...بر سر و سینه مى‌زنند.گاهى هم کسانى در این حال غش مى‌کنند و از خود بى‌خود مى‌شوند،آنان را از میان جمع بیرون برده،آب به چهره‌اش مى‌ریزند تا به خود آید.وقتى دسته‌هاى عزادار و زنجیر زن به حال«شور»مى‌رسند،طبلها و سنجها را با شدّت بیشترى به صدا در مى‌آورند.این حالت در عزاداریهاى برخى شهرها بیشتر رایج است.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 258.