سلیمان بن صرد خزاعى

رهبر نهضت توّابین در کوفه که به خونخواهى سید الشهدا«ع»قیام کرد و شهید شد.

سلیمان بن صرد،از چهره‌هاى برجسته و سرشناس شیعه در کوفه و از بزرگان طایفۀ خودش به شمار مى‌رفت و قدر و منزلتى عظیم داشت.نامش در جاهلیت،«یسار»بود.نام «سلیمان»را پیامبر اسلام بر او نهاد.کنیه‌اش«ابو المطرف»بود.از اصحاب پیامبر محسوب مى‌شد و در جنگ صفّین و معرکه‌هاى دیگر نیز در رکاب امیر المؤمنین«ع»بود.از اوّلین مسلمانانى بود که ساکن کوفه شد.وى از کسانى بود که پس از مرگ معاویه،به امام حسین«ع»نامه نوشت و از آن حضرت خواست که به کوفه بیاید.در حرکت مسلم بن عقیل،فعالیت داشت،امّا ابن زیاد او را در کوفه به زندان افکند.از این رو توفیق شرکت در حماسۀ عاشورا را نداشت.

پس از حادثه کربلا که کوفیان از کوتاهى خود در یارى امام حسین«ع»پشیمان شده بودند،وى رهبرى نهضت«توابین»را بر عهده گرفت و با هم‌پیمانان خود،در سال 65 هجرى قیام کردند.شعار توّابین،«یا لثارات الحسین»بود. او را«امیر التوّابین»نیز مى‌گفتند.سرانجام،در درگیرى با سپاه ابن زیاد در«عین الورده»،همراه با جمعى از یارانش شهید شد.بعضى نیز شهادتش را در درگیرى با نیروهاى اعزامى از شام که به حجاز آمده بودند دانسته‌اند.سلیمان بن صرد،هنگام شهادت 93 سال داشت.پس از شهادت،سر او را نزد مروان حکم در شام بردند.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 230.