دوزخیان جاوید پژوهشی تاریخی درباره قاتلان نهضت امام حسین (ع)
دوزخیان جاوید: پژوهشی تاریخی درباره قاتلان نهضت امام حسین (ع)، کتابی است درباره واقعه کربلا که توسط مرضیه محمدزاده نوشته شده است.
| دوزخیان جاوید: پژوهشی تاریخی درباره قاتلان نهضت امام حسین (ع)
| |
|---|---|
.jpg) | |
| به کوشش | مرضیه محمدزاده |
| ناشر | بصیرت |
| محل نشر | تهران |
| تاریخ نشر | 1392 |
| شابک | 978-600-5492-58-3 |
| تعداد صفحات | 373 |
| موضوع | واقعه کربلا |
| زبان | فارسی |
چکیده
کتاب «دوزخیان جاوید» به تحلیل و بررسی زندگانی کسانی پرداخته که امام حسین (ع) را نزد خود خواندند تا رهبری آنان را در مبارزه با امویان برعهده بگیرد و دعوت نامه‌های بی‌شماری که شمار آن‌ها تا دوازده هزار نفر تخمین زده‌اند را به سوی امام فرستادند و به او وعده یاری دادند و سفیر او مسلم بن عقیل را با شور و هیجان استقبال کردند اما در یک روز 18 هزار نفری که گرد او آمده بودند از گرد او پراکنده شدند و هنوز تاریکی شب نرسیده بود که سی نفر با او ماندند و چون نماز شام را خواندند یک تن از یاران را همراه نداشت.
در این بررسی‌ها به ویژگی‌های قاتلان امام حسین (ع) از نظر تبار، قبیله، زادگاه و علل این گونه رفتارها پرداخته شده است. اساساً این کتاب در پاسخ به همین نیاز نگارش یافته است. امام (ع) قبل از حادثه در پاسخ به پرسش حسین بن مالک سکونی که فریاد زد: ای پسر فاطمه خدا چگونه از ما انتقام می‌گیرد؟ فرمود: بی‌نوایی در میانتان افکند و خون‌هایتان را بریزد و عذاب دردناک بر شما بارد و بار دیگر فرمود: بدانید که پس از من بقایی نخواهید داشت، مگر به اندازه فرصت یک اسب سواری! سنگ آسیای روزگار و زمانه بر شما می‌گردد و چون محور، شما را در پریشانی و ناآرامی می‌اندازد. سرانجام با خصوصیات و ویژگی‌های قاتلان امام حسین (ع)، امنیت از کوفه و بصره رخت بربست. قتلگاه‌ها به راه افتاد. این بار قربانیان آن دژخیمانی بودند که در ریختن خون آزادگان کمک بودند. مختار، پسر ابوعبیده ثقفی قیام کرد و قاتلان امام را به سزای اعمالشان رساند. سرانجام سر عبیدالله نزد مختار، سر مختار نزد مصعب و سر مصعب را پیش روی عبدالملک نهادند. همه این حوادث کمتر از ده سال طول کشید و سرانجام حجاج بن یوسف ثقفی که مردی پلید و خون‌خوار بود بر مردم کوفه حاکم شد و مردم کوفه به مدت دو سال در وحشت و خفقان به سر بردند.
در این کتاب خصوصیاتی نظیر گمراهی و جهالت، پیمان شکنی، عناد، حرام خواری، نسب و تبار، فراموشی ارزش، شرارت و فتنه انگیزی، دنیا خواهی، سست عنصری و فرصت طلبی، اطاعت محض از حاکم جور و... مورد بررسی تحلیلی قرار گرفته است. نکته مهم دیگری که وجود دارد این است که قاتلان امام حسین (ع) و یارانش، تنها عناصر پلیدی چون عمر بن سعد، شمر بن ذی الجوشن، سنان بن انس و خولی بن یزید و حتی سپاهیان کوفه هم نبودند بلکه تمام کسانی که سبب‌ساز تکوین اشرافیت جدید و پایه‌گذار حکومت سازندگان قصر مدینه و کاخ سبز دمشق شدند و هم مسلمانانی که به مرور تبدیل به عناصری شدند که یزید را امیرالمؤمنین خطاب کنند، جزو آنان بودند. این ویژگی قاتلان به طور ناگهانی رخ نداد. بعد از خلافت عثمان، امیرالمؤمنین نامه‌هایی به فرمانداران می‌نوشتند که مشخص می‌کند مسلمانان چقدر از سنت پیامبر (ص) دور افتاده‌اند.