تاسوعا

روز نهم ماه محرّم. تاسوعاى سال 61 هجرى امام حسین (ع) و یارانش در محاصرۀ نیروهاى کوفه بودند. روزى بود که آب را به روى اهل بیت (ع) و یاران امام بسته بودند، راه‌ها همه تحت کنترل بود تا کسى به امام نپیوندد. تهدیدهاى سپاه عمر سعد، جدّى‌تر و حالت تهاجمى آنان به سوى خیمه‌ها بیشتر مى‌شد. عصر روز پنجشنبه تاسوعا، ابن سعد با دستورى که از ابن زیاد دریافت کرده بود، آمادۀ جنگ با حسین (ع) شد. گروهى از سپاه کوفه به سوى خیمه‌گاه امام تاختند. امام کنار خیمه‌اش نشسته و به شمشیر تکیه داده بود.

حضرت زینب (س)، صداى همهمۀ مهاجمان را شنید. امام را (که خواب،چشمانش را ربوده بود) بیدار کرد. سید الشهدا (ع)، خوابى را که آن لحظه دیده بود نقل کرد که رسول خدا (ص) به او فرمود:

پیش ما مى‌آیى. حسین (ع) برادرش عباس (ع) را همراه جمعى جلو فرستاد تا از هدف مهاجمان آگاه شوند. چون فهمیدند که به قصد جنگ یا گرفتن بیعت آمده‌اند، به دستور امام، آن شب را مهلت طلبیدند تا به عبادت و نماز بپردازند. و درگیرى به فردا موکول شد.

امام صادق (ع) دربارۀ محاصره شدن سید الشهدا (ع) در روز عاشورا فرموده است:

«تاسوعا یوم حوصر فیه الحسین و اصحابه بکربلاء و اجتمع علیه خیل اهل الشّام و انا خوا علیه و فرح ابن مرجانة و عمر بن سعد بتوافر الخیل و کثرتها و استضعفوا فیه الحسین و اصحابه و ایقنوا انّه لا یأتى الحسین ناصر و لا یمدّه اهل العراق.» تاسوعا روزى است که حسین (ع) و اصحاب او در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان بر ضدّ آنان گرد آمد. ابن زیاد و عمر سعد نیز از فراهم آمدن آن همه سواران خوش‌حال شدند و آن روز، حسین (ع) و یارانش را ناتوان شمردند و یقین کردند که دیگر براى او یاورى نخواهد آمد و عراقیان نیز او را پشتیبانى نخواهند کرد.

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 91-92.