رقیّه

دختر سه چهار سالۀ ابا عبد الله الحسین«ع»که در سفر کربلا همراه اسراى اهل بیت بوده و در شام،شبى پدر را به خواب دید و پس از بیدار شدن بسیار گریست و بى‌تابى کرد و پدر را خواست.خبر به یزید رسید.به دستور او سر مطهّر امام حسین«ع»را نزد او بردند و او از این منظره بیشتر ناراحت و رنجور شد و همان روزها در خرابۀ شام(که محل اقامت موقت اهل بیت بود)جان داد. البته دربارۀ این دختر و شهادتش،میان مورخین نظر واحدى وجود ندارد.

خردسالى این دختر و عواطفى که نام و یادش و کیفیّت جان باختنش و مدفن او بر مى‌انگیزد شگفت است و شیعیان به او علاقۀ خاصّى دارند.محلّ دفن او کنار یک بازارچۀ قدیمى و با فاصله از مسجد اموى در دمشق قرار دارد و چندین بار تعمیر شده است.آخرین تعمیر و توسعه در سال 1364 شمسى از سوى ایران آغاز شد و پس از چند سال به پایان رسید. اینک حرمى بزرگ و با شکوه براى آن دختر خردسال بزرگوار وجود دارد که زیارتگاه دوستداران اهل بیت است.

از بهر یادبود از این نهضت بزرگ در شهر شام،دخترکى را گذاشتیم تا دودمان دشمن ظالم فنا شود آنجا رقیّه را به حراست گماشتیم

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 185-186.