محمد بن ابی سعید نواده عقیل
محمد بن ابی‌سعید نواده عقیل بن ابیطالب است. پدرش ابوسعید احول از فرزندان عقیل و بنا به قول عمری نسابه [۱] از شهدای کربلا بود. پدرش در شوخطبعی و بدیههگویی همچون عقیل بوده است. [۲] مادرش امولد (کنیز) بود. [۳]
محمد بن ابی‌سعید به همراه پدر و مادرش از مدینه تا کربلا همراه کاروان امام حسین (ع) بودند.
در برخی منابع سن او 7 سال [۴] و در بعضی دیگر 25 سال آمده است. [۵] اما در اکثر منابع معتبر اولیه یا به سن او اشاره نشده و یا از او به (غلام) تعبیر کردهاند. لیکن وجود بعضی از حالات در جریان شهادت او و زمان آن، مؤید احتمال کودک بودن اوست. بنا به نقل سماوی پنج تن از شهدای کربلا به سن بلوغ نرسیده بودند که یکی از آنان محمد بن ابی‌سعید بود و به هنگام شهادت 7 سال داشت. [۶] همچنین زمان جنگ امام حسین (ع) جز امام سجاد (ع) که بیمار بود، کسی از مردان باقی نمانده، پس هر کس در خیمه مانده بود، کودک بوده نه جوان. به نظر میآید که سن 25 مربوط به عبدالله بن عقیل باشد.
نحوه شهادت محمد بن ابی‌سعید به نقل منابع چنین آمده است: امام چون شیر می‌غرید و ناجوانمردان سپاه اموی را به خاک هلاکت می‌افکند. در این هنگام از سراپرده امام، کودکی بیرون آمد که دو گوشواره در گوش داشت و از وحشت و حیرت به جانب چپ و راست می‌نگریست و گوشواره‌هایش می‌لرزید. سنگ‌دلی به نام هانی بن ثبیت حضرمی بر او حمله برد و او را شهید کرد. [۷]
نام قاتل او را ابن زهیر ازدی، لقیط بن ایاس (ناشر) جهنی و یا هانی بن ثبیت حضرمی نوشته‌اند. گفته شده که لقیط بن ایاس جهنی به وسیله تیری که به جانبش پرتاب کرد، مجروح و هانی بن ثبیت حضرمی با شمشیر او را شهید کرد. [۸]
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی مُحَمَّدِ بنِ اَبی سَعیدِ بنِ عَقیلٍ وَ لَعَنَ اللهُ قاتِلَهُ وَ رامِیهُ لَقیطَ بنَ ناشِرٍ الجُهَنِی“
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 430-431.
پی نوشت
- ↑ المجدی فی انساب الطالبیین، ص307.
- ↑ آینهداران آفتاب، ج2، ص1363.
- ↑ تاریخ طبری، ج5، ص469؛ مقاتل الطالبیین، ص98.
- ↑ رجال طوسی، ص80.
- ↑ لباب الانساب و الالقاب و الاعقاب، ج1، ص402.
- ↑ ابصار العین فی انصار الحسین، ص 91.
- ↑ مقاتل الطالبیین، ص92.
- ↑ برای تفصیل بیشتر ر.ک : تاریخ طبری، ج5، ص469؛ مقاتل الطالبیین، ص92؛ رجال طوسی، ص80؛ ابصار العین فی انصار الحسین، ص91؛ اعیان الشیعه، ج3، ص293؛ وسیله الدارین، ص232؛ تنقیح المقال، ج2، ص60؛ انصار الحسین، ص151.