وهب بن عبدالله کلبی
وهب بن عبدالله بن جناب کلبی [۱] که به همراه مادر و همسرش به کاروان امام حسین (ع) پیوسته بود. پس از اذن امام به میدان شتافت و کارزاری سخت نمود و افرادی را به هلاکت رسانده و نزد مادر برگشته و پرسید: آیا از من راضی شدی؟ مادر با قاطعیت پاسخ داد: خشنودی من هنگامی است که تو در برابر پسر رسول‌الله (ص) به شهادت برسی. هرچه زودتر برگرد و به نبرد ادامه بده. مبادا محبت همسری تو را از انجام این وظیفه باز دارد. بدین‌گونه وهب نبردی بی‌امان را با دشمنان ادامه داد تا دستانش از بدن جدا شده و سپس به شهادت رسید. غلام شمر سر عبدالله را از تن جدا کرد و به سوی خیمه‌ها انداخت. مادرش سر را برداشت، پاک کرد و بوسید. آنگاه سر را به طرف میدان پرتاب کرد و گفت ما چیزی را که در راه خدا داده‌ایم، پس نمی‌گیریم. سپس عمودی به دست گرفت و به سوی دشمن حرکت کرد. امام حسین (ع) دستور داد تا او را به خیمه‌ها برگردانند و خطاب به او فرمود: در راه حمایت از اهل بیت من به پاداش نیک نائل شوید. خداوند رحمتت کند. به سوی خیمه‌ها بازگرد که جهاد از تو برداشته شده است. او بازگشت در حالی که زیر لب زمزمه می‌کرد که خدایا! ناامیدم مگردان و امام فرمود: خداوند هرگز ناامیدت نسازد. [۲]
ابن شهر آشوب از او با عنوان وهب بن عبدالله کلبی نام برده است. [۳] در برخی مصادر تاریخی و رجالی نام او وهب بن وهب ثبت شده است و این مطلب آمده که او ابتدا مسیحی بوده و بعد مسلمان شده است.
در برخی منابع از اسارت او سخن رفته [۴] و برخی مصادر تاریخی دیگر گفته‌اند که او در حادثه کربلا کشته شده است.
در زیارت نامه‌ها نام وی ذکر نشده است.
به نظر می‌آید که عبدالله بن عمیر کلبی و وهب بن عبدالله کلبی یک شخص هستند.
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 310-311.