علی فقیه عادلی‌

شیخ علی بن احمد ملقّب به فقیه عادلی عاملی مشهدی غروی از شخصیت‌های جبل عامل است که در بغداد سکونت داشت. او با سیّد حیدر حلّی معاصر بوده است.

در علم و ادب و فضیلت مشهور بوده است و در محضر سید نصر اللّه حائری درس خوانده و به امر او دیوان شعرش را مدوّن ساخته است. صاحب اعیان الشیعه می‌گوید که او در سال 1122 ه. ق در حیات بوده است.

1- مصاب سبط رسول اللّه من ختمت‌بجده أنبیاء اللّه و الرسل

2- دعوه للنصر حتی إذ أتی نکثواما عاهدوه علیه بئس ما فعلوا

3- و السبط فی صحبه کالبدر حیث بدابین الکواکب لم یرهقهم الوجل

4- من کلّ قوم أشمّ الانف یوم وغی‌ضرغام غاب و لکن غابه الاسل

1- بر نوه‌ی رسول اللّه که خاتم پیامبران است مصیبتی سنگین وارد شد.

2- او را دعوت کردند و به او وعده یاری دادند، اما به عهدشان وفا نکردند و این زشت‌ترین کارها بود.

3- حسین (ع) در میان یارانش مانند قرص ماه در میان ستارگان می‌درخشید و ترس در صورت یارانش اثر نگذاشته و آنها را مکدّر نکرده بود.

4- در روز جنگ، اصحاب او همه افرادی شجاع و سرافراز بودند مانند شیرانی در بیشه که نی‌های آن بیشه، نیزه‌های جنگجویان بود.

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 452.